Ήταν ένα πρωινό του 1976, όταν από τα ραδιόφωνα ακούστηκε μία φωνή που έλεγε: «Εδώ Λιλιπούπολη, εδώ Λιλιπούπολη, σας μιλά ο δημοσιογράφος Μπρίνης».
Ήταν η αρχή μιας ραδιοφωνικής εποχής που θα κρατούσε ως το 1980, γεννημένη από τη φαντασία και το πνεύμα του Μάνου Χατζιδάκι.
Μια απλή ιδέα του μεγάλου συνθέτη –να φτιάξει μια παιδική εκπομπή που θα μάθαινε στα παιδιά τα χρώματα και τα μεγέθη με μουσική και παιχνίδι– εξελίχθηκε γρήγορα σε κάτι πολύ πιο βαθύ. Έγινε μια ολόκληρη πολιτεία φαντασίας, με ήρωες, συμβολισμούς και τραγούδια που μιλούσαν για τη ζωή, την, την αγάπη, την ελευθερία.
Αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από το κοινό του Τρίτου Προγράμματος, η Λιλιπούπολη γρήγορα κατέκτησε μικρούς και μεγάλους. Με την είσοδο της Άννας Παναγιωτοπούλου στη συγγραφική ομάδα, τα κείμενα απέκτησαν θεατρικότητα και χιούμορ. Παράλληλα, η θεματολογία άρχισε να αγγίζει ζητήματα που ξεπερνούσαν τα στενά όρια μιας παιδικής εκπομπής. Όπως έλεγε η Μαριανίνα Κριεζή, «άρχισαν οι ήρωες να αποκτούν χαρακτήρα. Η “Λιλιπούπολη” πήρε πολιτική διάσταση – συνέβαιναν γεγονότα, γίνονταν εκλογές όπως τις κάνουν οι μεγάλοι».
Σιγά σιγά, η Λιλιπούπολη έγινε καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Ο Δήμαρχος Χαρχούδας, ο πονηρός πολιτικάντης, θύμιζε πρόσωπα της εποχής· η «λεωφόρος Γαλάζιας Πεταλούδας» παραλληλιζόταν με τη Συγγρού, το Πόρτο Λίλι μπορούσε να είναι ο Πειραιάς. Οι αλληγορίες και οι σατιρικές αναφορές προκάλεσαν αντιδράσεις, ενώ δεν έλειψαν και οι πολιτικές επιθέσεις.
Κι όμως, η εκπομπή άντεξε. Με τις φωνές της Άννας Παναγιωτοπούλου, του Βασίλη Μπουγιουκλάκη, του Λευτέρη Βογιατζή, της Σαπφούς Νοταρά, του Σταμάτη Φασουλή και τόσων άλλων σπουδαίων ηθοποιών, με τα τραγούδια του Νίκου Κυπουργού και του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, και με τη σκέπη του Μάνου Χατζιδάκι, η Λιλιπούπολη έγινε ένα πολιτισμικό φαινόμενο.
Όπως έγραψε ο ίδιος ο Χατζιδάκις, ήταν «γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας, μιας ομάδας νέων ανθρώπων που δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι και αξιοπρέπεια». Ίσως γι’ αυτό να ενόχλησε: γιατί πρώτη φορά μιλούσε στα παιδιά με καθαρή, ποιητική γλώσσα, αγγίζοντας όσα πονούσαν και τους μεγάλους.
Και κάπως έτσι, η Λιλιπούπολη έμεινε στην ιστορία ως η εκπομπή που λατρεύτηκε και πολεμήθηκε όσο καμία άλλη. Μια ραδιοφωνική ουτοπία, όπου οι ήρωες τραγουδούσαν για έναν καλύτερο κόσμο.
Ας θυμηθούμε λοιπόν μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια της σε στίχους της Μριανίνας Κριεζή και μουσική της Λένας Πλάτωνος, του Νίκου Κυπουργού και του Δημήτρη Μαραγκόπουλου.
