Ήταν Μάρτιος το 1953, όταν το περιοδικό Life αφιέρωσε τις σελίδες του σε έναν γιατρό που δεν έβλεπε πια τον κόσμο με τα μάτια, αλλά με την καρδιά του.
Ο Γάλλος γιατρός Albert-André Nast ζούσε στο Chelles, ένα μικρό χωριό κοντά στο Παρίσι, και είχε μετατρέψει την τυφλότητά του σε πηγή δύναμης και φροντίδας. Με τις παλάμες του, την ευαισθησία της ακοής του και την καρδιά του, κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ασθενών του και έγραφε μια ιστορία για την ιατρική όπως θα έπρεπε να είναι: προσωπική, τρυφερή και αληθινή.
Ξεκίνησε να ασκεί την ιατρική το 1921, όμως δέκα χρόνια αργότερα ένα σοβαρό ατύχημα τον άφησε μόνιμα τυφλό. Για λίγο εγκατέλειψε την καριέρα του, θεωρώντας ότι όλα είχαν τελειώσει. Όμως η πίστη ενός παλιού ασθενούς τον έφερε πίσω. Το ένστικτό του, εύθραυστο αλλά ισχυρό, τον βοήθησε να βρει έναν δικό του δρόμο.
Ανέπτυξε μια μοναδική μέθοδο: άκουγε τον παλμό και την αναπνοή των ασθενών ακουμπώντας το αυτί του στο στήθος τους. Χωρίς στηθοσκόπιο, οι διαγνώσεις του ήταν εντυπωσιακά ακριβείς.
Για δύο δεκαετίες, με τη στήριξη της συζύγου του Manon και μιας μικρής ομάδας νοσοκόμων, παρέμεινε ακλόνητο κομμάτι της ζωής του χωριού. Αν και παθολόγος, η μεγάλη του αγάπη ήταν η μαιευτική κλινική Le Nativité, που ίδρυσε με τη γυναίκα του. Εκεί βοήθησε να έρθουν στον κόσμο περισσότερα από 4.000 παιδιά, αποδεικνύοντας ότι «τα μάτια του ήταν οι συνεργάτες του».
Οι κάτοικοι του Chelles τον αποκαλούσαν «ο μεγαλοκαρδος γιατρός» και δεν είχαν άδικο.
Το γεγονός ότι μια τέτοια φιγούρα ανήκει πια σχεδόν αποκλειστικά στη συλλογική μας μνήμη, είτε γνωρίσαμε ποτέ έναν τέτοιο γιατρό είτε όχι, έχει μικρή σημασία – λέει πολλά για την επιθυμία και την ανάγκη μας να υπάρχει μια τέτοια παρουσία στη ζωή μας.
Ο μύθος του καλόκαρδου, διακριτικού, παντογνώστη γενικού γιατρού που έκανε κατ’ οίκον επισκέψεις, γνώριζε όλο το ιατρικό ιστορικό των ασθενών του και, σε πολλές περιπτώσεις, τους είχε φέρει ο ίδιος στη ζωή, εξακολουθεί να αντέχει. Και αντέχει επειδή, βαθιά μέσα μας, ξέρουμε πως αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Ή, καλύτερα, αυτό είναι που όλοι θέλουμε και που δεν αξίζουμε τίποτα λιγότερο από αυτό.
Η ιστορική φωτογραφία δεν απεικονίζει στην πραγματικότητα έναν Αμερικανό γιατρό, αλλά έχει κάτι που αποτυπώνει τέλεια τη σιωπηλή, ανεπιτήδευτη, ανθρώπινη φροντίδα. Κοιτώντας την σήμερα, έξι δεκαετίες αργότερα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι δεν πρόκειται για σκηνοθετημένη εικόνα. Σαν να μας λέει: «Έτσι είναι φτιαγμένη να ασκείται η ιατρική· προσωπικά, από έναν άνθρωπο που τον ξέρουμε και τον εμπιστευόμαστε σε όλη μας τη ζωή».
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1953 στο περιοδικό LIFE, σε ένα αφιέρωμα για έναν Γάλλο γιατρό που, αν και τυφλός, κράτησε ζωντανό το ιατρείο του για δεκαετίες με τη βοήθεια της συζύγου του, μερικών νοσοκόμων και, πάνω απ’ όλα, με την ακλόνητη εμπιστοσύνη των ασθενών του.
Όπως έγραφε το LIFE: Το 1931, ύστερα από δέκα χρόνια άσκησης της ιατρικής στο χωριό Chelles, έξω από το Παρίσι, ο Albert-André Nast έχασε την όρασή του και πείστηκε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει το επάγγελμα. Τότε, ένας ασθενής τον επισκέφθηκε και ο δρ. Nast διαπίστωσε ότι, ακόμη και χωρίς την όρασή του, μπορούσε να κάνει διάγνωση. Αποφάσισε λοιπόν να μη σταματήσει. Για 22 χρόνια [με τη βοήθεια νοσοκόμων, της γυναίκας του Manon και άλλων] συνέχισε το απαιτητικό έργο του επαρχιακού γιατρού και οι κάτοικοι του Chelles δεν έπαψαν ποτέ να τον εμπιστεύονται.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα ο κίνδυνος να εξιδανικεύουμε το παρελθόν – ειδικά όταν εκείνο το παρελθόν υπήρξε τόσο σκληρό, γεμάτο ασθένειες, πολέμους και πόνο για αμέτρητους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Σε αμέτρητους τομείς, η σύγχρονη ιατρική είναι ανώτερη – και συχνά λιγότερο επώδυνη ή επεμβατική – από τις θεραπείες που γνώριζαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Κι όμως, πολλοί από εμάς νοσταλγούμε εκείνες τις μέρες που ένας καλοσυνάτος γιατρός εμφανιζόταν στην πόρτα μας με τη μαύρη, ταλαιπωρημένη τσάντα του, άκουγε την καρδιά και τους πνεύμονές μας, έκανε μερικές ερωτήσεις – και όλα έμοιαζαν να μπαίνουν στη θέση τους.
Κι αν, για τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη και στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, αυτές οι μέρες και αυτός ο γιατρός δεν υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια; Ε, τότε τόσο το χειρότερο.
Δείτε την ιστορική φωτογραφία εδώ
Με πληροφορίες από το ΤΙΜΕ
