Όταν γίνεσαι η πρώτη από την παρέα που αποκτά παιδιά, η ζωή σου αλλάζει ριζικά.
Και μαζί της αλλάζει και η δυναμική με τους φίλους σου. Από τις στιγμές χαράς μέχρι τις προκλήσεις της μητρότητας, υπάρχουν πράγματα που εύχεσαι να ήξεραν, ώστε να καταλάβουν καλύτερα αυτή τη νέα φάση της ζωής σου.
Μία μαμά διηγείται την ιστορία της.
«Ήμουν η πρώτη από τους φίλους μου που απέκτησε παιδί. Και αυτή η περίοδος της ζωής μου ήταν γεμάτη από πολλή μοναξιά και δυσκολίες σε σημείο που ένιωσα ότι δεν μπορούσε να με καταλάβει κάποιος χωρίς παιδιά. Σε καμία περίπτωση δεν τους επιρρίπτω ευθύνη. Αντίθετα, συνειδητοποίησα, ότι όταν κι εγώ ήμουν χωρίς παιδιά δυσκολευόμουν να καταλάβω πώς είναι αυτό το ταξίδι στη μητρότητα και ότι σου αλλάζει τα πάντα.
Όμως, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των δύσκολων ημερών της εγκυμοσύνης μου, τις άγρυπνες νύχτες και τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου καθώς κρατούσα στην αγκαλιά μου το νεογέννητο μωρό μου, ευχόμουν οι φίλοι μου χωρίς παιδιά να μπορέσουν να καταλάβουν το μέγεθος αυτής της μετάβασης που είχα ξεκινήσει.
Έκλαψα πολύ όταν έγινα για πρώτη φορά μητέρα και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ένιωθα σχεδόν ένοχη. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και τους μήνες της λοχείας το βάρος της θλίψης μου δεν προερχόταν μόνο από την απώλεια του εαυτού μου, αλλά και των ανθρώπων που είχα κάποτε κοντά μου. Αισθανόμουν τόσο μόνη.
Σαφώς και οι φίλοι μου χωρίς παιδιά είχαν ενθουσιαστεί και γιόρτασαν αυτή τη νέα ζωή που έφερα στον κόσμο με τον σύζυγό μου. Δέχθηκα δεκάδες μηνύματα που ρωτούσαν τι κάνει το μωρό, αν χρειάζεται κάτι το μωρό ή πότε θα το δούν. Όμως, πολύ λίγα ήταν αυτά που ρωτούσαν για μένα. Για αυτήν τη μαμά που η ζωή της μόλις είχε αλλάξει διά παντός.
Τη μαμά που βυθιζόταν στο άγχος της λοχείας
Τη μαμά που το σώμα της πονούσε και έτρεμε από την ώρα που γέννηση
Τη μαμά που λατρεύει κάθε σπιθαμή του μωρού της και ταυτόχρονα νιώθει κάποιες φορές να αποσυνδέεται από αυτό
Τη μαμά που περνά δύσκολα με την προσαρμογή στη γονεϊκότητα με τον σύζυγό της
Τη μαμά που κοιτά τον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει το είδωλό της
Τη μαμά που νιώθει αποκομμένη από όλους και όλα.
Άκουγα και εξακολουθώ να ακούω, ότι κάνω μία σπουδαία δουλειά, πόσο όμορφο είναι το αγοράκι μου και χίλια δύο άλλα. Όμως, δεν άκουσα ποτέ αν χρειάζομαι κάποια βοήθεια. Δεν ήθελα να τιμήσουν και να εξυψώσουν τη δύναμή μου για το πώς έφερα εις πέρας την εγκυμοσύνη και τη λοχεία. Ήθελα απλά την άδεια να νιώσω αδύναμη και ευάλωτη, να νιώσω ότι χρειάζομαι κάτι. Ήθελα οι φίλοι μου να ξέρουν για την πίεση από την επιστροφή μου στη δουλειά προτού καν είμαι έτοιμη. Να γνωρίζουν, ότι το να ανακαλύπω πώς να γεμίζω τις ώρες μου μόνη με ένα νεογέννητο στο σπίτι ήταν κουραστικό για μένα μερικές φορές. Να γνωρίζουν, ότι πίσω από το “είμαι καλά” υπήρχαν δεκάδες ανάμεικτα συναισθήματα.
Αλλά περισσότερο από όλα, ήθελα να γνωρίζου πως το να είσαι ο πρώτος από την παρέα που αποκτά παιδί μπορεί να είναι κάτι πολύ μοναχικό. Και μπορεί κάποιος να σκεφτεί, ότι “πλέον δεν τους χρειάζομαι”, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.
Μπορεί να μην καταλάβουν ποτέ πραγματικά το βάθος της μητρότητας, μέχρι να γίνουν κι εκείνες μαμάδες. Ίσως να μην αντιλήφθηκαν τη νέα γυναίκα που γεννήθηκε μαζί με το μωρό μου – μια εκδοχή του εαυτού μου που ήρθε στον κόσμο την ίδια στιγμή.
Αυτό όμως που εύχομαι να γνώριζαν, είναι ότι υπήρξαν οι άγκυρές μου σε μια άγνωστη περίοδο· οι άνθρωποι που μου θύμιζαν ποια ήμουν πίσω από τον τίτλο της «μητέρας». Ακόμη κι αν τότε δεν συνειδητοποιούσαν πόσο σήμαιναν για μένα. Ακόμη κι αν ήμουν πιο απόμακρη από το συνηθισμένο. Ακόμη κι αν δεν μπορούσα να βγαίνω μαζί τους όσο παλιά.
Από τότε που ήμουν η πρώτη στην παρέα που απέκτησε μωρό, είχα την ευκαιρία να δω μερικές φίλες μου να μπαίνουν κι εκείνες στον κόσμο της μητρότητας. Και, παρόλο που τότε μπορεί να μην το καταλάβαιναν, τώρα το καταλαβαίνουν απόλυτα: πως η ανάγκη για την υποστήριξη της δικής σου «κοινότητας» μεγαλώνει δέκα φορές όταν γίνεσαι μητέρα.
Συνεπώς, αν είσαι ο φίλος ή η φίλη που δεν έχει παιδιά, προσπάθησε να καταλάβεις αυτή τη μαμά – φίλη που σε χρειάζεται. Χρειάζεται αυτήν την υπομονή σου καθώς προσπαθεί να βρει ξανά τα πατήματά της».
