Όσοι ζήσαμε την δεκαετία του ’90 έχουμε να θυμόμαστε πολλά. Πόσοι όμως, μπορούμε να τα εφαρμόσουμε και σήμερα;
Μπορούμε να μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά, όπως εμάς οι γονείς μας; Μία μαμά διηγείται την ιστορία της και πώς έχει καταφέρει να βάλει λίγο από τη δεκαετία του ’90 στην ανατροφή των δύο κοριτσιών της, την εποχή του ΑΙ και των social media.
«Το καλοκαίρι του 1995 ήμουν περίπου όσο η μεγαλύτερη κόρη μου, δηλαδή 10-11 ετών.
Και όπως ακριβώς μεγαλώνουν οι κόρες μου σήμερα – ανάμεσα σε δύο σπίτια, έτσι μεγάλωσα κι εγώ, καθώς οι γονείς μου είχαν χωρίσει. Η μητέρα μου ήταν νοσηλεύτρια, η οποία πολλές φορές εργαζόταν ακατάστατες ώρες. Στηριζόταν στη βοήθεια της γιαγιάς και του παππού, όταν εκείνη δεν μπορούσε να είναι εκεί. Ομως, όταν έφτασα στην κατάλληλη ηλικία, με άφηνε με μία γενναία ποσότητα ευθυνών. Οι μέρες μου ήταν γεμάτες με ατελείωτες βόλτες με το ποδήλατο στη γειτονιά, τη βιβλιοθήκη και το ζαχαροπλαστείο για ένα λαχταριστό ντόνατ.
Τα βράδια της Παρασκευής σήμαιναν επίσκεψη στο κοντινότερο βίντεο κλαμπ με την ελπίδα να προλάβουμε κάποια νέα κυκλοφορία, ακολουθούμενη από παραγγελία Pizza Hut με πίτσα γεμιστή με πεπερόνι στη ζύμη που φυσικά την τρώγαμε ανάποδα. Συνήθως κρατούσαμε την ταινία για το Σάββατο, γιατί δεν θα τολμούσαμε να χάσουμε τις αγαπημένες μας σειρές στην τηλεόραση. Η αδερφή μου κι εγώ πηγαίναμε και επιστρέφαμε με τα πόδια από το σχολείο σχεδόν κάθε μέρα. Και η μαμά μας απλώς εμπιστευόταν ότι φτάναμε με ασφάλεια, αφού δεν υπήρχε ούτε smartwatch ούτε συσκευή εντοπισμού για να την ειδοποιεί ότι είχαμε περάσει από τη μία safe zone στην επόμενη.
Πώς μεγαλώνω τα παιδιά μου όπως εγώ στα ‘90s
Σήμερα, τα παιδιά έχουν ένα επίπεδο απαιτήσεων που δεν υπήρχε πριν από 30 χρόνια. Τα προγράμματά τους είιναι γεμάτα από δραστηριότητες, αθλήματα, μαθήματα μουσικής εκτός σχολείου. Εν έτει 2025 οι γονείς πρέπει να διαχειριστούν πράγματα που δεν το έκαναν αντιστοίχως οι γονείς της δεκαετίας του ’90. Παρά το γεγονός, ότι είμαι πρσοαρμοσμένη στις εποχές που αλλάζουν, διατηρώ κάποιες ξεχωριστές αξίες από τη δική μου παιδική ηλικία ενόσω μεγαλώνω τις δύο μου κόρες.
Τους επιτρέπω λίγη ελευθερία
Θα αφήνατε τα παιδιά σας να πάνε με το αστικό λεωφορείο σε ένα εμπορικό κέντρο. Πιθανότατα, όχι. Αλλά, όταν βγαίνουν στη γειτονιά μας, απλώς πρέπει να μου πουν πού πηγαίνουν. Και εγώ τους λέω πότε πρέπει να είναι στο σπίτι. Δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι συνεχώς απ’ έξω παρακολουθώντας τους. Αντίθετα, επωφελούμαι από αυτόν τον χρόνο, προκειμένου να μαγειρέψω το βραδινό και να προλάβω τις δουλειές του σπιτιού. Δεν γνωρίζω κάποιο γειτονόπουλο που να έχει σταθερό τηλέφωνο κι έτσι η κόρη μου έχει ένα smartwatch. Συνεπώς, όταν θέλει να μείνει λίγο παραπανω στο σπίτι κάποιου φίλου της ή θέλει να πάω να την πάρω, δεν χρειάζεται να ζητά το κινητό από τους γονείς του παιδιού για να με πάρει τηλέφωνο. Της έχω προγραμματίσει στο ρολόι συγκεκριμένους αριθμούς τηλεφώνου, έτσι ώστε να μπορεί να με καλεί ή να μου στέλνει μήνυμα, όταν υπάρχει ανάγκη. Δίνοντας στα παιδιά κάποια αίσθηση υπευθυνότητας και ελευθεριας δείχνει, ότι τα εμπιστεύομαι, όταν βρίσκονται μακριά μου. Και φυσικά, έχουμε μιλήσει για το πώς να αντιδράσουν, αν τις πλησιάσει κάποιος άγνωστος.
Έχω περιορίσει τις οθόνες και δεν επιτρέπω social media ή κινητά
Στις περισσότερες περιπτώσεις, κρατάμε τα iPad μόνο για καταστάσεις ανάγκης: μεγάλα ταξίδια με το αυτοκίνητο ή όταν ξυπνούν νωρίτερα από εμένα τα Σαββατοκύριακα. Αν βγούμε σε εστιατόριο, διασκεδάζουν μόνοι τους κοινωνικοποιούμενοι, ζωγραφίζοντας ή παίζοντας πολλές παρτίδες τρίλιζας. Αποφεύγουμε επίσης τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν τους δείχνω τίποτα από όσα μπορεί να δω στο Instagram, ενώ δεν έχουμε ανεβάσει ποτέ ή παρακολουθήσει κάποιο βιντεο στο TikTok μαζί. Αν και η 10χρονη κόρη μου ζητά κατά καιρούς να ενταχθεί σε αυτές τις πλατφόρμες, ακολουθώντας τους κανονισμούς που αφορούν τα παιδιά, θεωρώ ότι δεν είναι καλό να γίνει αυτό προτού κλείσει τα 13 της. Η χρήση του κινητού είναι ένα
Το θέμα του κινητού τηλεφώνου είναι επίσης ένα «καυτό» ζήτημα ανάμεσα στον πατέρα τους κι εμένα. Πολλοί φίλοι με μεγαλύτερες κόρες με έχουν συμβουλέψει να το καθυστερήσω όσο περισσότερο γίνεται. Τα όρια που έχουμε θέσει δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλεια. Η 10χρονη κόρη μου έχει πρόσβαση στο παιδικό Facebook Messenger, αλλά αυτό ξεκίνησε στην περίοδο του lockdown της πανδημίας ώστε να μπορεί να επικοινωνεί με τους φίλους της.
Διοργανώνουμε οικογενειακές νύχτες
Μπορεί να μην υπάρχουν πλέον βίντεο κλαμπ, ωστόσο έχουμε τα stream για τις ταινίες μας. Αν κάποια από τις κόρες μου πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο μέσα στην εβδομάδα που πέρασε, την επιβραβεύω δίνοντάς της την ευκαιρία να επιλέξει εκείνη την ταινία που θα δούμε. Κάποιες φορές φτιάχνουμε παζλ ή παίζουμε έναν γύρο από κάποιο αγαπημένο μου επιτραπέζιο της παιδικής μου ηλικίας.
Τα παιδιά μου στηρίζονται το ένα στο άλλο για την ψυχαγωγία τους
Αν και θα βοηθήσω πού και πού να φτιάξουμε κάποιο σετ LEGO ή να παίξουμε επιτραπέζια παιχνίδια, τελικά βασίζονται η μία στην άλλη όταν έρχεται η ώρα να βρουν παρέα για παιχνίδι. Παρόλο που το παιχνίδι τους δεν είναι πάντα ήρεμο (είναι αδερφές, άλλωστε), αυτό τις βοηθά να χτίζουν έναν πιο ισχυρό δεσμό μεταξύ τους και να μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους με ελάχιστη δική μου παρέμβαση. Όταν τρέχουν σε μένα με κάποιο αδελφικό πρόβλημα, η συνήθης απάντησή μου είναι: «Λύστε το μόνες σας». Τις υπενθυμίζω συνεχώς πόσο τυχερές είναι που έχουν η μία την άλλη και ότι, ανεξάρτητα από το σε ποιο σπίτι βρίσκονται τη συγκεκριμένη εβδομάδα, παραμένουν η σταθερά στη ζωή η μία της άλλης.
Γιατί μεγαλώνω έτσι τα παιδιά μου;
Ο λόγος είναι γιατί θέλω να παρατείνω την παιδική τους ηλικία. Πέραν του ότι εμπιστεύομαι τα παιδιά μου δίνοντάς τους ελευθερίες, χτίζω την αδελφική τους σχέση και ενθαρρύνω το φανταστικό παιχνίδι, ο κυριότερος λόγος που τείνω στην ανατροφή των 90’s είναι γιατί θώλ να δώσω χώρο στα παιδιά μου να είναι απλώς παιδιά. Σε ένα βιβλίο που διάβασα προσφάτως υπάρχει ένα κεφάλαιο που συζητά για “Τα χαμένα χρόνια”. Η παιδική ηλικία συντομεύει και το παράθυρο μεταξύ αυτής και της εφηβείας γίνεται ολοένα και μικρότερο. Οι προσδοκίες της κοινωνίας αναγκάζουν τα παιδιά μας να μεγαλώνουν γρηγορότερα, χάνοντας τις απλές χαρές της εξερεύνησης του κόσμου με έναν πιο ελεύθερο και ξέγνοιαστο τρόπο.
Βέβαια, αναγνωρίζω, ότι η σημερινή ανατροφή των παιδιών έχει και τα καλά της. Όσο κι αν απόλαυσα τα παιδικά μου χρόνια τη δεκαετία του ‘90 (ήταν η καλύτερη δεκαετία για τη μουσική!), λατρεύω επίσης να βλέπω τα παιδιά σήμερα να έχουν ευκαιρίες που για εμένα τότε ήταν αδιανόητες. Το να πηγαίνουν σε κατασκηνώσεις STEM, να μπορούν να κάνουν FaceTime με τους παππούδες που μένουν μακριά (εγώ τους έγραφα γράμματα σε χαρτί, όταν μετακόμισαν) και να χειρίζονται με ευκολία μια Smart TV, την ώρα που εγώ παλεύω να τα καταφέρω, είναι μόνο μερικά παραδείγματα.
Τα παιδιά μου ακόμα δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έπρεπε να περιμένουμε να έρθει η ώρα να παίξει το αγαπημένο μας τηλεοπτικό πρόγραμμα ή ότι έπρεπε να κοιτάμε την ενημερωτική μπάρα στο κάτω μέρος της οθόνης για να δούμε αν το σχολείο μας είχε κλείσει λόγω χιονιού.Ανυπομονώ να δω ποιοι θα γίνουν μεγαλώνοντας στη δεκαετία του 2020, ακόμη κι αν πρέπει να τα ακούω να αναφέρονται στα ‘90s ως «τα παλιά τα χρόνια».
Πηγη: theeverymom.com
