Υπάρχει μια εποχή στη ζωή μας που το κέντρο του κρεβατιού δεν είναι απλώς χώρος.
Είναι μια μικρή σκηνή όπου εκτυλίσσονται οι πιο τρυφερές, χαοτικές και αξέχαστες στιγμές της οικογένειας. Εκεί όπου η κούραση συναντά την ευτυχία, και το ξενύχτι μπλέκει με μια αγάπη τόσο βαθιά που γεμίζει κάθε εκατοστό.
Μια εποχή που μας φαίνεται ατελείωτη, μέχρι που ξαφνικά γίνεται ανάμνηση και τότε καταλαβαίνουμε ότι θα δίναμε τα πάντα για να τη ζήσουμε ξανά.
Η εξομολόγηση μίας μαμάς αποδεικνύει ακριβώς αυτό.
«Το κέντρο του κρεβατιού μας ήταν κάποτε απλώς κενός χώρος. Ένα μέρος για μαξιλάρια, ίσως για κανένα βιβλίο.
Τώρα είναι το σημείο όπου μικροσκοπικά ποδαράκια προσγειώνονται στα πρόσωπά μας, όπου μικρά χεράκια απλώνονται στο σκοτάδι, κι όπου τα μεσονύχτια κλάματα μεταμορφώνονται σε τρυφερές αγκαλιές και αργές ανάσες.
Είναι το μέρος όπου μας κλοτσάνε, μας σκουντάνε, μας κουτουλάνε, κι όμως καταφέρνουμε να κοιμόμαστε σε ένα 10% του κρεβατιού.
Ψιθυρίζουμε ο ένας στον άλλον σιγανά, προσεκτικοί να μην ξυπνήσουμε τη μικρή ψυχή που είναι ξαπλωμένη ανάμεσά μας.
Και μερικές φορές, μέσα στη σιγαλιά, απλώς κοιτάμε, γιατί υπάρχει κάτι μαγικό στο να βλέπεις την αγάπη σου να ζει και να αναπνέει ακριβώς στη μέση.
Είναι εξαντλητικό. Είναι άβολο. Κι είναι τα πάντα.
Μια μέρα, η μέση θα είναι άδεια. Θα στρέφουν τα μάτια τους αλλού αντί να κυλούν μέσα στην αγκαλιά μας. Θα ζητούν χώρο αντί για χάδια.
Κι εμείς θα έχουμε όλο τον χώρο που κάποτε επιθυμούσαμε, μα θα μας λείπει αυτό με όλη μας την ψυχή.
Έτσι, απόψε, ακόμη κι αν κοιμόμαστε στην άκρη, ακόμη κι αν πονάει η μέση μας και οι κουβέρτες έχουν χαθεί, θα μείνουμε ακριβώς εδώ»
