“Μία στις τέσσερις γυναίκες θα βιώσει μια αποβολή τις πρώτες 20 εβδομάδες της κύησης. 25% των γυναικών το έχουμε ήδη περάσει ή θα το περάσουμε, παραμένει όμως η πιο μοναχική εμπειρία.
Οι σύντροφοί μας δεν τον αισθάνονται με τον τρόπο που εμείς το περνάμε. Το ίδιο ισχύει και για την οικογένεια ή τους φίλους, σε περίπτωση που γνωρίζουν για την εγκυμοσύνη.
Δεν είναι μόνο ότι δεν μιλάμε αρκετά για την αποβολή ή δεν μας προετοιμάζει η κοινωνία, είναι απλά ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο θλιβερή είναι αυτή η εμπειρία. Πριν το βιώσω, πίστευα ότι ίσως κάποιες γυναίκες υπερβάλλουν λίγο. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο το παίρνουν τόσο βαριά, αφού δεν πρόκειται για ένα κανονικό παιδί αλλά έμβρυο… έτσι δεν είναι;
Τότε είχα την αποβολή μου.
Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς είναι να χάνεις ένα μωρό, ακόμα κι αν είναι μικροσκοπικό όσο μια γαρίδα. Αυτή η απώλεια συνδέεται με άλλες πάρα πολλές απώλειες: η απώλεια της ζωής που είχες φανταστεί τον εαυτό σου ως γονέα αυτού του μωρού, η απώλεια της εγκυμοσύνης, η απώλεια της ευτυχίας που μέχρι πριν λίγο καιρό απολάμβανες!
Την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος ήμουν τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου, ήμουν σίγουρη ότι θα γεννήσω ένα υγιές μωρό με ευκολία και χαρά. Είχα κάνει σχέδια για το μέλλον μας και πίστευα μάλιστα ότι το μωρό θα ήταν αγοράκι. Για πολλούς μήνες μετά την αποβολή μου δεν μπορούσα να καταλάβω τι πήγε στραβά, συνέχισα όμως τις προσπάθειες μου να ξαναμείνω έγκυος έχοντας ζήσει πλέον τον πόνο της αποβολής.
Την δεύτερη φορά που έμεινα έγκυος –και πάλι με μεγάλη προετοιμασία- έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να προστατέψω την καρδιά μου, σε περίπτωση που πάλι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Έτσι λοιπόν δεν κατέβασα καμία εφαρμογή εγκυμοσύνης για το κινητό μου, δεν σημείωσα καμία σημαντική ημερομηνία και ακόμη και μετά το θετικό τεστ εγκυμοσύνης συζητούσα για το μέλλον με όρους. “Αν η εγκυμοσύνη συνεχιστεί…” έλεγα.
Κι ενώ σε γενικές γραμμές είμαι λογικό άτομο που διατηρώ την ψυχραιμία μου σε δύσκολες στιγμές, πέρασα δύσκολα τις πρώτες μέρες της δεύτερης εγκυμοσύνης μου. Ήμουν τρομοκρατημένη! Τις μέρες που ήμουν καλά συμπεριφερόμουν εντάξει αλλά τις δύσκολες μέρες όταν με ταλαιπωρούσαν οι ζαλάδες ή ξύπναγα με ναυτία, έκλαιγα με λυγμούς.
Έπρεπε να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου και μου το υπενθύμιζε και ο άντρας μου ότι αυτή είναι μια διαφορετική εγκυμοσύνη. Κάθε βδομάδα που πέρναγε ήξερα ότι απομακρυνόταν και ο κίνδυνος της αποβολής αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Όταν ήμουν πολύ φοβισμένη ό άντρας μου μου έλεγε πώς ότι και να συμβεί με αυτήν την εγκυμοσύνη, θα ήμουν εντάξει, ότι θα είναι στο πλευρό μου και έκανε τεράστια υπομονή.
Τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω ένα πείραμα. Δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια ώστε να είμαστε ευχαριστημένοι, μπορούμε να προσποιηθούμε ότι είναι τέλεια. Λένε πώς όταν χαμογελάμε, αισθανόμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ και αυτό το πείραμα λειτούργησε και σε μένα. Άρχισα να μιλάω με βεβαιότητα στον λόγο μου και αγόρασα τα πρώτα αξεσουάρ για το μωρό μου και χαμογέλαγα κάθε φορά που έπιανα την κοιλιά μου. Έτσι απέκτησα και πάλι πίστη.
Η πεθερά μου μου είπε ότι η θλίψη βρίσκεται μέσα μας και αν την αφήσουμε κάθε μέρα αυτή βαθαίνει. Έχει δίκιο.
Αυτό το μωρό που έχω μέσα μου είναι ο θησαυρός μου και μας χωρίζουν μόνο 60 μέρες για να συναντηθούμε!
Δεν παίρνω τίποτα για δεδομένο και είμαι ευγνώμων που κουβαλώ αυτή τη μικρή ζωή μέσα μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς είναι να χάνει κανείς ένα παιδί αλλά είμαστε πολύ τυχεροί μου μας δίνεται και πάλι η δυνατότητα να γεμίσουμε με φως την καρδιά μας. Και τώρα που σας γράφω αισθάνομαι την καρδιά μου απίστευτα γεμάτη με αγάπη!
Χαρά”