Δεν χρειάζεται να γεννήσεις ένα παιδί για να διδαχθείς πράγματα για τη ζωή και την αγάπη. Μια φίλη μας εξηγεί πόσο μεγάλο αντίκτυπο μπορεί να έχει ένα παιδί στη ζωή μιας γυναίκας χωρίς απαραίτητα να έχει γίνει πρώτα μαμά.
“Μεγαλώνοντας αυτό που αποκόμισα από τις σχέσεις μου ήταν προδοσία και εξαπάτηση. Ήθελα όμως να αποκτήσω ένα μωρό.
Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε μωρό: των γονιών μου, της θείας μου, της μικρότερής μου αδερφής, της κολλητής μου. Ήθελα απλά ένα μωρό. Να φανταστείτε ότι χαμογελούσα σε όλα τα παιδάκια που έβλεπα στο μετρό ή συναντούσα στο δρόμο και αυτή η γλυκιά ανταπόκρισή τους στο χαμόγελό μου, γέμισε ζεστασιά την καρδιά μου. Έβλεπα επίσης μικροσκοπικά ρουχαλάκια σε καταστήματα ενδυμασίας και ευχόμουν μακάρι να είχαμε κι εμείς στην οικογένεια ένα μωράκι.
Νόμιζα ότι τα μωρά ήταν τα πιο γλυκά και διασκεδαστικά πλάσματα στον κόσμο. Όσο βαθιά κι αν το ευχόμουν όμως μέσα μου να αποκτήσω ένα μωρό, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου.
Είμαι το νεότερο μέλος μιας πολύ μεγάλης οικογένειας έχοντας μεγάλη ηλικιακή διαφορά με τα ξαδέρφια μου. Μεγαλώσαμε όλοι πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας κι από μικρή περιτριγυριζόμουν από παιδάκια. Να φανταστείτε ότι ακόμη και στην ηλικία των 12, ένας ξάδελφος μου απέκτησε μωρό, τον οποίο όμως δεν έβλεπα συχνά επειδή δεν μέναμε κοντά. Μεγάλωσα επίσης σε μια οικογένεια που θεωρούσε τα μωρά μέρος της παραδοσιακής τάξης των πραγμάτων. Οι γονείς μου δηλαδή θεωρούσαν πώς θα σπουδάσω, θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά.
Στη συνέχεια όμως και με την πάροδο του χρόνου, κάτι μετατοπίστηκε. Εγώ μεγάλωσα. Η ζωή άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Ξεκίνησα την καριέρα μου και αφοσιώθηκα σε εκείνη.
Οι φίλες μου όλες παντρεύτηκαν ενώ εγώ όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα πόσο δύσκολο είναι να βρω ένα άντρα που πραγματικά θα τον θέλω για να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του. Αναρωτιόμουν αν υπήρχε ένας πραγματικά καλός σύντροφός για μένα. Κι αν ναι, που ήταν;
Ο ιδανικός σύντροφος ποτέ δεν ήρθε, ο φανταχτερός γάμος που φανταζόμουν ποτέ δεν έγινε και η απόκτηση ενός παιδιού φάνταζε μακρινό όνειρο. Ένιωθα πως δεν αισθανόμουν πια την ίδια λαχτάρα.
Προφανώς το μητρικό ένστικτο κάποτε είχε χτυπήσει και κάπως είχε διαλυθεί. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ξενυχτάει πάνω από ένα νεογέννητο μωρό ούτε και να αλλάζω αμέτρητες βρώμικες πάνες.
Ήδη δυσκολευόμουν να φροντίσω τον δικό μου εαυτό με τις απαιτήσεις της καθημερινότητάς μου, πόσο μάλλον να γίνω υπεύθυνη για την επιβίωση ενός άλλου ανθρώπου.
Ίσως με τα χρόνια, το μητρικό ένστικτό μου χάθηκε. Ίσως και ποτέ να μη το είχα και απλά δεν είχα ιδέα. Στη συνέχεια, όμως συνέβη. Δεν είχα φανταστεί ότι θα ένιωθα ποτέ τόσο δυνατά αισθήματα!
Τον Νοέμβριο του 2010 γεννήθηκε ο ανιψιός μου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον επισκέφτηκα στο μαιευτήριο. Ο διάδρομος για το ήταν μακρύς και σκοτεινός εγώ πλησίαζα με δειλά δειλά βήματα. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, ξαφνικά ένιωσα όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου!
“Θέλεις να τον κρατήσεις;» με ρώτησε ο αδερφός μου. Και το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να παρατηρώ εκείνο το μικροσκοπικό πλασματάκι που κρατούσα στην αγκαλιά μου. Δεν έκλαιγε και είχε κλειστά τα ματάκια του. Κοιμόταν βαθιά κοντά στην καρδιά μου και εγώ αυτό που έκανα ήταν απλά να παρατηρώ την αναπνοή του.
Αυτό το μωρό άλλαξε τη ζωή μου. Και εδώ είναι ο τρόπος που το έκανε:
Συνειδητοποίησα ότι η αγάπη προς ένα μωρό είναι μια φυσική ικανότητα.
Έδωσα στον αδερφό μου και τη γυναίκα του συγχαρητήρια για το όμορφο μωρό που έφεραν στον κόσμο και έφυγα από το νοσοκομείο μια – δυο ώρες μετά. Κατάλαβα όμως γιατί τόσες πολλές γυναίκες θέλουν να γίνουν μητέρες. Είναι ένα δώρο. Στους μήνες που μεσολάβησαν από τη γέννηση του ανιψιού μου, έχουμε όλοι έρθει απίστευτα κοντά μεταξύ μας. Είμαι τυχερή που μένουμε σε κοντινή απόσταση κι έτσι μπορώ να τους επισκέπτομαι συχνά.
Κατάλαβα λοιπόν ότι ενώ η μαμά και ο μπαμπάς είναι οι γονείς του, εγώ είμαι περισσότερο φίλη του. Παίζουμε μαζί, κάνουμε βόλτες μέσα στο σπίτι, προσπαθούμε να κάνουμε τα πρώτα μας βηματάκια. Του δείχνω τον κήπο, τα φύλλα, το κουδούνι στην μπροστινή πόρτα με το οποίο τρελαίνεται να παίζει , τη δύση του ήλιου. Η προσωπικότητά του διαμορφώνεται και εγώ καταλαβαίνω πώς είναι το κέντρο του σύμπαντος για όλους μας.
Έχω μια διαφορετική προοπτική για το μέλλον.
Είναι μεγάλο πράγμα να γίνεις κανείς πρώτα θεία και μετά μητέρα. Είναι μια πρώτη γεύση για το τι σε περιμένει.
Βλέπω τη ζωή σαν μια διαδικασία βήμα προς βήμα. Ζω το σήμερα και παίρνω δύναμη, χαρά και ζωντάνια από αυτό το μικρό παιδί!
Ξέρω ποιες είναι οι προτεραιότητές μου και ψάχνω την ρομαντική αγάπη.
Ο Mr. Perfect πρέπει να έχουν τα προσόντα ενός καλού πατέρα – ευαισθησία, δέσμευση, ευελιξία, ανιδιοτέλεια, δύναμη και ήρεμη εμπιστοσύνη. Εκείνος πρέπει να είναι ο επικεφαλής του σπιτικού που θα φτιάξουμε και ένας στοργικός πατέρας.
Περιμένω με ανυπομονησία τις πτώσεις του. Του δίνω αγκαλιές όταν κλαίει. Ξέρω ότι συχνά κλαίει, θέλει να γίνεται το δικό του ή απλά γίνεται δύστροπος επειδή είναι κουρασμένος. Τα παιδιά όμως χρειάζονται την υπομονή μας. Ο ανιψιός μου μου χάρισε το σημαντικότερο δώρο της ζωής μου: με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη.
Μέχρι να γνωρίσω τον ανιψιό μου, δεν είχα ιδέα πόσο πολύ μπορώ να αγαπήσω έναν άνθρωπο. Είναι ανιδιοτελής αγάπη. Είναι άνευ όρων αγάπη. Χωρίς δεσμεύσεις. Είναι απαραίτητη σε κάθε μεγάλη σχέση. Και είναι αυτό που θα αναζητήσω σε ένα σύντροφο που θα με κάνει να θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του.”
