«Πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο αφού έβαλα τον τετράχρονο γιο μου για ύπνο. “Μου είπε ξανά πώς είναι κορίτσι”, της είπα.
“Σε λίγο καιρό θα του περάσει” ήταν η απάντησή της. Η μαμά μου ποτέ δεν χάνει την πίστη στα εγγόνια της.
“Πώς θα του περάσει;” ρώτησα. “Πώς πρέπει να το χειριστούμε αυτό;”
“Απλά συνέχισε να του δείχνεις την αγάπη σου”, μου είπε.
Είχα την ελπίδα ότι θα μου έδινε πιο συγκεκριμένες συμβουλές, αλλά μαμά μου – εξαιρετική μητέρα και γιαγιά – τα είχε εντελώς χαμένα όπως ακριβώς κι εγώ. Τι μπορεί να κάνει κανείς όταν το μικρό του παιδί του λέει ότι δεν είναι αγόρι αλλά κορίτσι ή και το αντίστροφο;
Ήμουν τρομοκρατημένh. Η μoναδική φορά που είχα δει ένα άτομο τρανσέξουαλ ήταν σε ένα επεισόδιο του Jerry Springer, και είναι κάτι που περιμένει κανείς να δει σε αυτού του είδους τις τηλεοπτικές εκπομπές. Μια τρανσέξουαλ γυναίκα βρισκόταν σε αντιπαράθεση με τη μητέρα της. Ένα θορυβώδες ακροατήριο στο στούντιο επευφημούσαν και χλεύαζαν. Τι κοινό μπορεί να έχει το δικό μου γλυκό παιδάκι με αυτή τη γυναίκα;
Από την ηλικία των δύο, το παιδί μου είχε συνταχθεί σχεδόν με όλα όσα περιμένει κανείς να αρέσει στα κορίτσια και σχεδόν τίποτα τον συνέδεαν με τα αγόρια. Περίμενα κάποια στιγμή να αρχίσει να παίζει με αυτοκίνητα και μπάλες και άλλα τέτοια «αγορίστικα παιχνίδια» αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Αντ ‘αυτού το σπίτ μας γέμισε με παιχνίδια που αρέσουν σε κορίτσια όπως νεράιδες και πόνι. Σκέφτηκα ότι ο γιος μου απλά πρόκειται να γίνει ένα διαφορετικό είδος αγοριού και ήμουν εντάξει με αυτό. Ίσως να γίνει ομοφυλόφιλος σκεφτόμουν, αλλά είμαι η μητέρα του και θα τον στηρίξω σε ότι κι αν αποφασίσει.
Ώσπου μια μέρα, όταν το παιδί μου ήταν ακόμα τριών ετών, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: “Μαμά, κάτι πήγε στραβά στην κοιλιά σου που με έκανε να βγω αγόρι αντί για κορίτσι. Βάλε με πίσω. Βάλε με πίσω στην κοιλίτσα σου ώστε να μπορέσω να βγω ως κορίτσι.» Το τρίχρονο παιδί μου έκλαιγε με λυγμούς και μου είπε αυτά τα λόγια!
Ο επόμενος χρόνος πέρασε με έμενα να προσπαθώ να τον πείσω ότι μπορεί να είναι οποιοδήποτε είδος αγοριού θέλει. Ότι θα μπορεί να παίζει με πριγκίπισσες και νεράιδες όποτε θέλει και ότι θα μπορεί να φοράει ροζ μπλουζάκια.
Αλλά δεν σταμάτησε. Ο «γιος» μου εξακολουθούσε να επιμένει ότι όλα ήταν λάθος. Ήθελε να αλλάξει το όνομα του σε ένα όμορφο κοριτσίστικο όνομα, όπως το Τίνκερμπελ. Όταν τον αποκαλούσα “γλυκό αγόρι μου”, ψιθύριζε “Είμαι κορίτσι, μαμά.”
Τελικά, σταμάτησε να τσακώνεται μαζί μου. Όταν τον φώναζα με το όνομά του, γύριζε το προσωπάκι του απλά και φαινόταν λυπημένος.
Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω για βοήθεια. Διάβασα βιβλία για παιδιά τρανσέξουαλ και βρήκα μια ομάδα υποστήριξης για γονείς με παιδιά όπως το δικό μου – εκείνα που απλά δεν αισθάνονται ότι είναι λάθος φύλο.
Έμαθα ότι η “ταυτότητα φύλου” – η εσωτερική μας αίσθηση για το τι φύλο είμαστε – είναι κάτι που αναπτύσσεται στην πρώιμη παιδική ηλικία και είναι εντελώς διαφορετικό από τον σεξουαλικό προσανατολισμό που αναπτύσσεται πολύ αργότερα. Έμαθα ότι ακόμη και από την ηλικία των τεσσάρων, τα παιδιά μπορούν να έχουν μια ισχυρή αίσθηση του τι φύλο είναι. Έμαθα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι όπως το δικό μου το παιδί, οι οποίοι απλά αναγκάζονται να κρύβονται.
Πήρα τη μαμά μου και πάλι τηλέφωνο και της είπα όλα όσα είχα μάθει. “Νομίζω ότι είναι τρανσέξουαλ», της είπα.
Η μαμά έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή. Στη συνέχεια, είπε, “Απέκτησα λοιπόν μια εγγονή! Στην οικογένεια μας έχουμε ήδη πολλά αγόρια και δεν υπάρχει καθόλου μεγάλη ποικιλία στα ρούχα!»
Τότε κάθισα με το παιδί μου και το κοίταξε στα μάτια “Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση,” είπα. “Θέλετε ακόμα να είσαι κορίτσι;”
“Όχι, μαμά”, μου απάντησε. “Είμαι κορίτσι”.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό της και της είπα “Εντάξει γλυκό μου κοριτσάκι.”
Αυτή τη συζήτηση την κάναμε πριν από τρία χρόνια. Σήμερα είμαι η περήφανη μητέρα της εφτάχρονης κόρης μου που τελείωσε την πρώτη Δημοτικού και είναι ένα παιδί γεμάτο αυτοπεποίθηση.
Αν πριν από τρία χρόνια είχε παραιτηθεί από τη σφοδρή της επιθυμία, σήμερα θα ήταν ένα παιδί που θα ζούμε μια επίπονη και περίπλοκη ζωή. Στην τρυφερή όμως ηλικία των 7, γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ένα “διαφορετικό είδος κοριτσιού” που μπορεί να μην αποδέχονται όλοι. Έχει όμως μάθει να επιλέγει προσεκτικά τους φίλους της.
Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα της και θα την στηρίζω υπερήφανη, ίσως και λίγο φοβισμένη αλλά πάντα αισιόδοξη.
Πριν λίγους μήνες της δώσαμε και επισήμως ένα νέο όνομα και τη ρώτησα πως αισθάνεται. Χαμογέλασε και μου είπε: “Νιώθω ότι είμαι ο εαυτός μου τώρα.”
(Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι όνομα της δώσαμε, όχι δεν την βγάλαμε Τίνκερμπελ. Συμφωνήσαμε σε κάτι λίγο πιο συμβατικό.)
H Marlo Mack γράφει για τη ζωή της με την κόρη της στο blog της που ονομάζεται “How to Be a Girl (Πώς είναι να είσαι κορίτσι.)
Πηγή: Good Housekeeping