“Ο γιος μου, ο Λουκάς, είναι αστείος και όμορφος. Ανυπομονώ να πάει η ώρα 14:10 για να τον φέρει το σχολικό από το σχολείο επειδή ξέρω ότι από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει πραγματικά η μέρα μου!
Έχω άλλα δύο παιδιά, αλλά ο Λουκάς είναι η αδυναμία μου.
Μια μητέρα δεν πρέπει να έχει αδυναμίες. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει, έτσι δεν είναι; Οι γυναίκες υποτίθεται είμαστε από την φύση μας πλασμένες έτσι ώστε να μπορούμε να αντιστεκόμαστε στην «ευνοιοκρατία».
Δεν μου αρέσει η λέξη «αγαπημένος» κι ό,τι αυτό συνεπάγεται λέξη, αλλά δεν μπορώ να εκφραστώ με διαφορετική λέξη για τον γιο μου.
Ο Λουκάς έχει αναπτυξιακές και μαθησιακές διαταραχές. Δεν το αντιληφθήκαμε μέχρι περίπου την ηλικία των 3 ή 4 όταν άρχισε να μας προβληματίζει η έντονη προσωπικότητά τους και άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα.
Έπαιρνε συνέχεια κακή διαγωγή από τους εκπαιδευτικούς, δεν τον προσκαλούσαν οι υπόλοιποι συμμαθητές του στα παιδικά πάρτι και φοβόταν να παίζει με τα άλλα παιδάκια. Ωστόσο, το πιο δύσκολο ήταν ότι τον έπιανε νευρικό γέλιο – τόσο που δεν σταμάταγε – και προσπαθούσε να κάνει και τους άλλους να γελούν.
Καθώς μεγάλωνε, έκανε διάφορα ανόητα πράγματα που τα αγόρια της ηλικίας του, απλά δεν κάνουν. Όπως το να περπατά όλη μέρα με το σκουφάκι του κολυμβητηρίου στα μαλλιά του ή να κάνει μια αποικία πιγκουίνων από αλουμινόχαρτο και μονωτική ταινία, ονομάζοντας με ονόματα από τον Μπομπ τον Σφουγγαράκι και στη συνέχεια να αποκαλεί και του γείτονες με τα ίδια ονόματα.
Οι γείτονες φάνηκαν ενοχλημένοι. Εγώ ήμουν γοητευμένη.
Χρειαζόταν κάποιον να τον κάνει να αισθανθεί ιδιαίτερος και αγαπητός. Κάθε φορά που ένα παιδί κολλούσε κάποιο σημείωμα στην πλάτη του, κάθε φορά που κάποιος δάσκαλος γούρλωνε τα μάτια του σε αυτόν ή κάποιος γείτονας νόμιζε ότι είναι παράξενος, τους τοποθετούσα σε ένα βάθρο. Καταλάβαινα ότι όλα αυτά τον έκαναν ιδιαίτερο και σύντομα σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί τους. Απλά με γέμιζαν χαρά.
Το επίπεδο ωριμότητας του είναι μερικά χρόνια πίσω από την ηλικία του αλλά είναι το ψηλότερο παιδί της οικογένειάς μας. Η αντιπαράθεση του αναστήματός του με την αφοπλιστική αθωότητα του με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι πόσο μίζερη ήταν πριν η ζωή μου. Με εκπλήσσει κάθε μέρα!
Σίγουρα αγαπώ βαθιά και τα άλλα δυο παιδιά μου, την κόρη μου και τον γιο μου. Είμαι πάντα δίπλα τους και το λένε και οι ίδιοι. Είμαι περήφανη για τα επιτεύγματα τους αλλά δεν με εκπλήσσουν.
Αν με ρωτήσει κάποιος «Έχετε νιώσει ποτέ ότι ξεχωρίζεις τα παιδιά σου;» θα ήθελα να πω «όχι» αλλά δεν μπορώ.
Ο σύζυγός μου ξέρει. Όταν αποκαλείς τα δυο παιδιά σου με τα ονόματά τους αλλά το τρίτο με το ψευδώνυμο «Πρίγκιπας», τα λόγια είναι περιττά.
Το θεωρώ όμως φυσιολογικό που αισθάνομαι έτσι. Ο Λουκάς είναι ο πιο ευάλωτος από τα παιδιά μου και χρειάζεται την προστασία μου. Αν κάποιος μου πει ότι ο Λουκάς ήταν το παιδί μου και σε μια προηγούμενη ζωή, δεν θα εκπλαγώ. Ίσως δεν είναι έτσι ακριβώς, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει λόγος που μου τον έστειλε με αυτόν τον τρόπο ο Θεός.
Δεν είμαι περήφανη για τα συναισθήματα μου αλλά ούτε ντροπιασμένη είμαι. Ένα παιδί μπορεί απλά να καταλάβει περισσότερο χώρο στην ψυχή σου και υποψιάζομαι ότι οι λόγοι είναι διαφορετικοί για κάθε μαμά. Και ίσως αυτό να συμβαίνει πιο συχνά απ’ ό,τι παραδέχονται.
Αγγελική»