Σήμερα, υπάρχουν πολλοί νέοι όροι για να περιγράψουμε αυτές τις νέες και φανταστικές γιαγιάδες. Για παράδειγμα, ο όρος «Glam-mas», (λαμπερή γιαγιά). Αυτό ήταν μέρος μιας ιδέας που προέκυψε στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από ένα άρθρο στο «The New York Times», όπου οι συγγραφείς εξηγούσαν πως ο τομέας αυτός έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια.
Όταν μια γιαγιά βλέπει το εγγόνι της για πρώτη φορά, συγκινείται απίστευτα. Αναπτύσσεται ως άνθρωπος και τα συναισθήματά της γίνονται εντατικότερα μέχρι να φτάσουν σε ένα απερίγραπτο επίπεδο. Δεν έχει σημασία αν είναι το πρώτο ή το όγδοο εγγόνι. Είναι όλα τόσο πολύτιμα όσο τα κοσμήματα που φέρει πάνω του ένα περιδέραιο. Είναι ο θησαυρός της νέας γενιάς.
Υπάρχει κάτι που πολλοί άνθρωποι βιώνουν όταν ξαφνικά φτάνει το πρώτο τους εγγόνι. Είναι η συνειδητοποίηση ότι μόλις μπήκαν στη δύση της ζωής τους. Είμαι τόσο μεγάλη όσο λένε; Μήπως είμαι «γριά;» Σίγουρα, όχι.
Ενθουσιασμός … και μια ανησυχία
Όταν μια γυναίκα ηλικίας 55 ή 65 ετών βλέπει αυτό το εύθραυστο, μικροσκοπικό και πολύτιμο πλάσμα που αποτελεί μέρος της οικογένειάς τους και το οποίο την κάνει γιαγιά, το πρώτο πράγμα που αισθάνονται είναι χαρά.
Είναι ευγνώμονες ότι όλα έχουν πάει καλά. Ότι η μητέρα και το παιδί είναι υγιείς και ότι ολόκληρη η διαδικασία του τοκετού πήγε όπως έπρεπε. Οι σοφές γιαγιάδες γνωρίζουν επίσης ότι μετά τη γέννηση ενός παιδιού, πρέπει να γίνεται σεβαστός ο χώρος και η ιδιωτικότητα των γονέων. Ως εκ τούτου, καταλαβαίνουν ότι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να μείνουν στο παρασκήνιο. Πάντα προσεκτικοί και προσβάσιμοι σε περίπτωση που χρειαστούν.
Από την άλλη πλευρά, πέρα από την ικανοποίηση και την ευτυχία που αισθάνονται, μια γυναίκα που γίνεται γιαγιά πρέπει να επαναφέρει εσωτερικά την ιδέα που έχει για τον εαυτό της ως άτομο. Ως εκ τούτου, είναι φυσιολογικό να προκύπτουν ορισμένες ανησυχίες.
Γνωρίζουν ότι από τώρα, θα πρέπει να αναλάβουν κάποιο ρόλο. Οι γιαγιάδες σήμερα έχουν μια ενεργό κοινωνική ζωή. Πολλές από αυτές εργάζονται ακόμα και η πλειοψηφία τους αναλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους: είναι σύντροφοι, μητέρες, φίλες και αποτελούν μέρος της κοινότητας.
Είναι κοινό για αυτές να αναρωτιούνται πώς να θέτουν όρια στις ευθύνες. Γνωρίζουν και καταλαβαίνουν ότι ο ρόλος τους δεν είναι να «εκπαιδεύσουν». Αυτός είναι ο ρόλος που πρέπει να αφήσουν πίσω τους. Είναι η δουλειά των γονιών. Οι γιαγιάδες του σήμερα θέλουν μόνο ένα πράγμα: Να είναι η συναισθηματική υποστήριξη, ο συνεχώς φιλικός και διευκολυντικός οδηγός στη ζωή του νεογέννητου.