Τι συμβαίνει κάθε φορά, μα κάθε φορά, μόλις βγεις από το σπίτι με το μικρό σου αγγελούδι, το οποίο, πριν κλείσεις την πόρτα, το παρακαλούσες να πάει για τσίσα, έστω;
Μόλις απομακρυνθείς από το σπίτι, θα θέλει τουαλέτα και μάλιστα δεν θα κρατιέται. Και τις περισσότερες φορές, το νούμερο 2. Δηλαδή, κακά, σε δημόσια τουαλέτα, εξωτερικούς χώρους, παραθαλάσσιες ταβέρνες, στο γκαράζ του σούπερ μάρκετ, στο αυτοκίνητο, στην παιδική χαρά, οπουδήποτε.
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ την ιστορία μου και είμαι βέβαιη ότι πολλές μαμάδες θα ταυτιστείτε.
Όταν πέρασε η κόρη μου την ηλικία των «δύσκολων 2» και αφού είχε κοπεί η πάνα, με κάποια σποραδικά ατυχήματα, οι βόλτες μας άλλαξαν χαρακτήρα αφού, το ζητούμενο δεν ήταν πού να αλλάξουμε την πάνα, αλλά, πώς θα πάμε 3-4 φορές τουαλέτα, εκτός σπιτιού.
Η στιγμή του «μαμά… τουαλέτα», μακριά από το καθαρό WC του σπιτιού μας, έπαιζε στα αυτιά μου τη μουσική από το «Ψυχώ», του Χίτσκοκ. Άρχισα να μην απολαμβάνω τη χαρά της εξόδου με το παιδί μου, εκνευριζόμουν, με δύο, πολύ απλές, φυσικές, ανάγκες της και γινόμουν μία θυμωμένη μαμά, που ρωτούσε, «πάλι;» με απόγνωση, ή «τελειώνεις αγάπη μου;», όταν κοψομεσιαζόμουν να την κρατώ αγκαλιά στις δημόσιες τουαλέτες.
Το συζητούσα με άλλες μαμάδες, όλες τα ίδια προβλήματα και την ίδια «γκρίνια».
Ένα καλοκαίρι σε μία βόλτα με μία Ελληνοκαναδέζα φίλη, που βρισκόταν στην Ελλάδα για όλο το καλοκαίρι, επισκεπτόμενη τους γονείς της, είδα το φως το αληθινό.
Ενώ τα μικρά μας έκαναν κούνια σε μία εξαιρετική παιδική χαρά, μέσα στο πράσινο και εμείς απολαμβάναμε το καφεδάκι μας παράλληλα, η κόρη, της, περίπου 3 χρονών, είπε η φράση κλειδί: «Μαμά, θέλω πιπί». Εγώ ένιωσα αυτόματα άγχος και ας μην ήμουν η αρμόδια μαμά.
Η φίλη, όμως, με ψυχραιμία, άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε κάτι που μου έμοιαζε σαν περιοδικό στο μέγεθος.
«Ετοιμάζω το καθεσάκι, είπε στο παιδί».
Άρχισε να το ξεδιπλώνει και να σχηματίζει, μέσα σε δευτερόλεπτα, ένα καθισματάκι που έμοιαζε εμπνευσμένο από τη γιαπωνέζικη τέχνη του οριγκάμι.
Το κοριτσάκι, κάθισε πάνω στο πτυσσόμενο γιο-γιο, έκανε ότι έπρεπε να κάνει και επέστρεψε στο παιχνίδι του. Η μαμά μάζεψε το σακουλάκι από το εσωτερικό, το πέταξε και στη συνέχεια, άνετη, δίπλωσε και φύλαξε το γιο-γιο και έψαξε να με εντοπίσει με το μάτι της για να συνεχίσουμε την κουβέντα.
Εγώ, βεβαίως, κοιτούσα αποσβολωμένη το μαγικό σκηνικό μέσα στο οποίο το παιδί μπορούσε να κάνει την ανάγκη του και αμέσως να συνεχίσει να απολαμβάνει τη βόλτα του και η μαμά να βοηθήσει το παιδί της, χωρίς να τρέχει, χωρίς να απολυμαίνει, χωρίς κανείς να λερώνεται και κανείς να μη χάνει το κέφι του.
«Το έφερες, από τον Καναδά, αυτό το μαγικό πράγμα;», τη ρώτησα.
«Όχι, μου το αγόρασε τη αδελφή μου, διαδικτυακά, εδώ. Το καθεσάκι, το φτιάχνει Ελληνική εταιρεία. Και πραγματικά, δεν πάμε πουθενά χωρίς αυτό», είπε.
«Είναι φτιαγμένο από ανακυκλώσιμο χαρτόνι, πανάλαφρο, δεν χρειάζεται καθάρισμα και το έχουμε από τότε που βγάλαμε την πάνα, γύρω στα 2. Οι κατασκευαστές λένε, ότι κάνει μέχρι και την ηλικία των 7 ετών». «Έχει ταξιδέψει παντού μαζί μας, αεροδρόμια, καράβια, εκδρομές, πάρκα, εμπορικά κέντρα, ταβέρνες, κάπου θα βρούμε μία γωνίτσα να κάνουμε τη δουλειά μας, ήσυχα και καθαρά», συνέχισε, η φίλη και εγώ μόλις είχα ανακαλύψει την πυρίτιδα, σε ότι αφορούσε τις βόλτες από δω και πέρα.
