Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας και η ανάγκη να τα προλάβουμε όλα συχνά μας δημιουργούν μια πίεση που έχει ως παραλήπτες τα παιδιά.
Αυτό συμβαίνει κυρίως μέσω του προφορικού λόγου, όταν δηλαδή τους μιλάμε χωρίς να επεξεργαζόμαστε πολύ αυτά που λέμε.
Επίσης, συχνά, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα νήπιο σε έξαλλη κατάσταση, οι αντιδράσεις μας συχνά δεν εκπορεύονται από τις συνειδητές μας αποφάσεις, αλλά από το ένστικτό μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, πολλές φορές χρησιμοποιούμε εκφράσεις που δε θα έπρεπε.
Δείτε τέσσερις από αυτές…
«Γιατί είσαι κακό παιδί;»
Αρχικά να πούμε το εξής: Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Τα παιδιά συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο για πάρα πολλούς λόγους, και κανένας από αυτούς δεν είναι η διάθεσή τους να δουν εσάς ή κάποιον άλλο να υποφέρει.
Είτε χρησιμοποιείτε αυτή τη φράση για να του τραβήξετε την προσοχή, είτε υπάρχουν στιγμές που η συμπεριφορά του σας κάνει να το πιστεύετε πραγματικά, είναι πολύ σημαντικό να μην την ξεστομίσετε ξανά.
Μπορείτε να πείτε απλώς οτι η συμπεριφορά του δεν είναι κατανοητή και να το συζητήσετε.
«Μην είσαι τόσο ντροπαλός»
Κι αν είναι; Με μια φράση θα του αλλάξετε το χαρακτήρα; Όταν πιέζουμε το παιδί να αλληλεπιδράσει με κάποιον, δεν το βοηθάμε να γίνει πιο εξωστρεφές. Αντιθέτως, αυξάνουμε το στρες που βιώνει, γεγονός που μπορεί να του δημιουργήσει έως και αγχώδεις διαταραχές.
«Γιατί δεν είσαι σαν την αδερφή σου;»
Πρώτα από όλα, μια τέτοια σύγκριση θα κάνει το μικρό σας να πιστέψει ότι είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και να αρχίσει να λειτουργεί ως τέτοιο.
Εκτός αυτού όμως, δεν αποκλείεται να κάνει τα παιδιά σας να στραφούν το ένα εναντίον του άλλου, σε βαθμό που να μην μπορούν να γεφυρώσουν τη σχέση τους ούτε ως ενήλικες.
«Μάλλον δεν με αγαπάς πραγματικά»
Δημιουργείτε αυτόματα ενοχές. Και εδώ δεν μιλάμε για κάλεσμα σε ενσυναίσθηση, αλλά ψυχολογικό εκβιασμό.
Επιπλέον, κάνει το παιδί να αμφισβητήσει τη σταθερότητα του δεσμού του μαζί σας, ενός δεσμού που του δημιουργεί την αίσθηση ασφάλειας που απαιτείται για να μπορέσει να εξερευνήσει τον κόσμο.
