“Όταν αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου, πλέον, Chris να παντρευτούμε εκείνος δούλευε ως μάγειρας σε ένα πολυσύχναστο εστιατόριο της Νέας Υόρκης.
Δεδομένου ότι ο μισθός του δεν ήταν υψηλός και το ενοίκιο μας μεγάλο, του είπα ότι δεν χρειαζόταν να μου πάρει μονόπετρο.
Το εννοούσα – δεν ήθελα να ζοριστεί απλά και μόνο για να φοράω εγώ μία «φανταχτερή» πέτρα στο δάχτυλό μου. Και δεδομένου ότι τα οικονομικά μας θα συγχωνεύονταν ήμουν ακόμα λιγότερο ενθουσιασμένη με την προοπτική της αγοράς ενός ακριβού δαχτυλιδιού.
Τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς μου και οι φίλοι μου θεώρησαν σωστή την απόφασή μου που δεν ήθελα να ακολουθήσω την παράδοση με το δαχτυλίδι. Μια φίλη μου μάλιστα αστειευόμενη μου είπε πώς «αισθάνεται πραγματικά πιο ελαφριά όταν δεν φοράει το δαχτυλίδι.»
Μόνο μια φίλη φίλης δεν έμεινε εντυπωσιασμένη με την απόφασή μου και μου είπε σε ένα πάρτι που συναντηθήκαμε «Δεν το καταλαβαίνω. Πιστεύεις ότι δεν σου αξίζει ένα μονόπετρο;»
Όχι. Μην με παρεξηγείτε. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν τα διαμάντια. Πολλές από τις φίλες μου φοράνε αυτή την πανέμορφη πέτρα και μου αρέσει. Απλώς δεν είναι για μένα. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός πώς ένα συγκεκριμένο δαχτυλίδι δείχνει πώς ο Chris νοιάζεται για μένα. Το ξέρω ότι νοιάζεται και χωρίς να φοράω το δαχτυλίδι.
Μου ξύπνησε έτσι η περιέργεια να μάθω από πού ήρθε αυτή η παράδοση. Γι’ αυτό τον λόγο πλησίασα τον Ira Weissman, ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας The Diamond Pro. Η θεσμοποίηση των δαχτυλιδιών αρραβώνα εντοπίζεται στις ΗΠΑ μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα και συνδέεται με την ανακάλυψη των αδαμαντωρυχείων της Νότιας Αφρικής, που οδήγησε στη συμπίεση των τιμών των διαμαντιών, ενώ μετά το 1930 το έθιμο μαζικοποιήθηκε.
Η εταιρεία De Beers που κατείχε το μονοπώλιο στο εμπόριο των διαμαντιών πραγματοποίησε μία δυναμική διαφημιστική εκστρατεία και έπεισε τις σταρ του Χόλιγουντ να φορούν δημοσίως «κοτρώνες» του οίκου, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις να εκτοξευθούν κατά 55% ώς το 1941. Σύνθημα της καμπάνιας, «Ένα διαμάντι είναι παντοτινό». Μέχρι το 1965, το 80% των Αμερικανίδων διέθετε από ένα δαχτυλίδι αρραβώνα! Στο μεταξύ, το κόστος ενός «αξιοπρεπούς» δαχτυλιδιού αρραβώνα είχε διπλασιαστεί, από ένα μηνιαίο μισθό σε δύο.
Σε εκείνες τις εποχές το δαχτυλίδι είχε νόημα, αφενός γιατί διασφάλιζε μερικώς τη γυναίκα από το «στρίβειν» διά του αρραβώνος και αφετέρου επειδή αποτελούσε άλλοθι για την καταστρατήγηση της απαγόρευσης των προγαμιαίων σχέσεων. Η παρθενιά μιας γυναίκας κοστολογούνταν δηλαδή όσο ένα διαμάντι!
Όσο για τους άντρες, σαν τον Chris οι οποίοι δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι, ήταν απίστευτα αγχωτικό!
Την ημέρα λοιπόν που πήγαμε στο κοσμηματοπωλείο για τις βέρες είπα στον Chris ότι θα ήθελα απλά να μου πάρει ένα οικονομικό δαχτυλίδι. Αυτή η συζήτηση είναι λεπτή κι αν δεν ξέρετε πώς να την χειριστείτε η οικογενειακή σύμβουλος Jane Greer, προτείνει: «Ακόμη κι αν είχες όλα τα χρήματα του κόσμου και μπορούσες να μου αγοράσεις ένα δαχτυλίδι αξίας €100.000 και πάλι θα προτιμούσα ένα ρουμπίνι αντί για διαμάντι.»
Αφού αρραβωνιαστήκαμε, ο Chris μου είπε ότι έτσι κι αλλιώς σκοπεύει μια μέρα να μου αγοράσει ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι και παρόλο που έχουν περάσει πλέον αρκετά χρόνια μου λέει ότι εξακολουθεί να νιώθει άσχημα που δεν μου έδωσε διαμάντι.
Εγώ πάντως δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι.
Παντρεύτηκα τον άντρα που ήθελα και φόρεσα ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι αρραβώνων. Και αυτό είναι αρκετό για μένα.»
Κορίνα.