Μία δασκάλα Δ’ Δημοτικού τοποθέτησε ένα γυάλινο βάζο στο γραφείο της στην τάξη, οι μαθητές της δεν περίμεναν ένα συναισθηματικό μάθημα.
Αλλά μέσα σε λίγα λεπτά, το βάζο αυτό έγινε σύμβολο του τρόπου με τον οποίο η θλίψη γεμίζει τις καρδιές και τα μυαλά μας και πώς η συμπόνια βοηθά να δημιουργηθεί ξανά χώρος.
Ένα βάζο που έγινε μάθημα ενσυναίσθησης
Στο βίντεο, η δασκάλα ξεκινά εξηγώντας ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τον εγκέφαλο και την καρδιά της. Ρίχνει μέσα μικρά πομ πον, καθένα από τα οποία συμβολίζει τα καθημερινά πράγματα που γεμίζουν τον ψυχικό της χώρο: θόρυβος, ερωτήσεις, λάθη και καθημερινό στρες. Συνήθως, λέει στους μαθητές της, υπάρχει ακόμα χώρος για υπομονή και ηρεμία.
Στη συνέχεια, προσθέτει ένα τσαλακωμένο κομμάτι μαύρου χαρτιού. Αυτό, εξηγεί, είναι η θλίψη. Όταν η θλίψη μπαίνει στη ζωή μας, καταλαμβάνει χώρο που προηγουμένως ανήκε στην υπομονή ή στη συγκέντρωση. «Η θλίψη καταλαμβάνει χώρο, όχι μόνο στην καρδιά σας, αλλά και στον εγκέφαλό σας», τους λέει. «Μπορεί να σας κάνει πιο κουρασμένους, λιγότερο υπομονετικούς και πιο επιρρεπείς στο να νιώθετε κατακλυσμένοι».
Η Μπράζιλ μοιράστηκε με το Upworthy ότι πρόσφατα έχασε ξαφνικά την αδερφή της και ήθελε οι μαθητές της να καταλάβουν γιατί μπορεί να φαίνεται αποσπασμένη ή νευρική. Αντί να κρύψει τον πόνο της, αποφάσισε να μιλήσει γι’ αυτό, και έτσι προσκάλεσε και τους μαθητές της να κάνουν το ίδιο.
Στη συνέχεια, η τάξη ζωγράφισε τα δικά τους «βαζάκια», γεμίζοντας το εσωτερικό με συναισθήματα και σκέψεις και το εξωτερικό με πράγματα που τους βοηθούν να κάνουν ξανά χώρο: καλοσύνη, γέλιο, ζωγραφική, συζήτηση, ξεκούραση. Μαζί δημιούργησαν ένα συλλογικό έργο που έγραφε: «Δημιουργούμε χώρο ο ένας για τον άλλον».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γιατί τέτοια μαθήματα βοηθούν τα παιδιά να επεξεργαστούν τη θλίψη
Τα παιδιά βιώνουν τη θλίψη διαφορετικά από τους ενήλικες. Συχνά νιώθουν συναισθήματα που δεν μπορούν ακόμα να ονομάσουν, και αυτό μπορεί να προκαλέσει σύγχυση ή φόβο. Έρευνες από το Continuity in Education δείχνουν ότι οι ανοιχτές, κατάλληλες για την ηλικία συζητήσεις για την απώλεια βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν συναισθηματική ανθεκτικότητα και μειώνουν το άγχος.
Παρομοίως, μελέτες που δημοσιεύτηκαν από το Child Mind Institute δείχνουν ότι όταν οι ενήλικες δείχνουν πώς να εκφράζονται συναισθηματικά και να έχουν αυτογνωσία, τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα να ρυθμίζουν τα δικά τους συναισθήματα. Η επίδειξη με το βάζο της Μπράζιλ έδωσε στους μαθητές της έναν χειροπιαστό τρόπο να καταλάβουν αυτό—δείχνοντας ότι η συναισθηματική ικανότητα είναι κάτι που όλοι διαχειριζόμαστε, και ότι είναι εντάξει όταν ο χώρος μέσα μας φαίνεται πιο μικρός.
Με το να φέρει τη θλίψη της στο φως, βοήθησε τους μαθητές της να δουν ότι ακόμη και οι ενήλικες δυσκολεύονται και ότι τα συναισθήματα δεν χρειάζεται να κρύβονται για να γίνουν σεβαστά.
Πώς αντέδρασαν οι χρήστες του διαδικτύου
Τα σχόλια στο βίντεο δείχνουν πόσο βαθιά αντήχησε η στιγμή σε διαφορετικές γενιές και εμπειρίες.
«Απλώς θέλω να αγκαλιάσω το μικρό πλάσμα που ακούω να κάνει μικρούς ήχους θλίψης.»
«Δεν είσαι ψυχοθεραπεύτρια, φίλη μου. Καμία ανάγκη να ταραχτούν έτσι τα παιδιά.»
«Χρειαζόμαστε περισσότερη διδασκαλία όπως αυτή και τρόπους να διδάσκουμε έτσι. Είναι πραγματική δύναμη για τους μαθητές μας. Ευχαριστώ που ήσουν ευάλωτη.»
«Και να μην αναφέρω ότι τα μικρά παιδιά έχουν μόνο ένα μικρό βάζο (ανάλογα με την ηλικία τους), και από εκεί προέρχονται οι κρίσεις θυμού. Γι’ αυτό όταν χύνουν τον χρυσόψαρο τους, είναι πάρα πολύ να το διαχειριστούν. Δεν χρειάζεται να είναι θλίψη. Μπορεί να είναι και άλλα πράγματα που καταλαμβάνουν το χώρο τους.»
«Αυτό με αγγίζει σε πολλά επίπεδα: κουβαλάω μέσα μου μια καρδιά θλίψης 10 χρονών, στην ηλικία που πέθανε ο πατέρας μου. Ήταν δάσκαλος, αγαπημένος από μαθητές και γονείς, όπως είμαι σίγουρη ότι είσαι κι εσύ. Είμαι επαγγελματίας στη θλίψη, εκπαιδευτικός και συγγραφέας πάνω από 20 χρόνια και αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες, ξεκάθαρες και εξαιρετικές εξηγήσεις που έχω ακούσει ποτέ. Ευχαριστώ από την ενήλικη και τη μικρή μου καρδιά που θρηνεί.»
Ο συνδυασμός ευγνωμοσύνης, συζήτησης και προβληματισμού δείχνει πόσο βαθιά η θλίψη συνδέεται με τη μάθηση και την ανατροφή. Πολλοί θεατές είδαν το βάζο ως οπτική μεταφορά για την ίδια την ενσυναίσθηση, μια υπενθύμιση ότι κάθε παιδί και ενήλικας κουβαλά αόρατο βάρος.
