Η συγκινητική εξομολόγηση μίας μαμάς που θα κάνει πολλές να ταυτιστούν μαζί της.
«Μία τυπική μέρα στο σπίτι μας σίγουρα δεν ξεκινά με πουλάκια να τιτιβίζουν. Ξεκινά με ξυπντήρια, συχνά με τη συνοδεία της φωνής ενός νηπίου που κάτι ζητά και ενός μωρού που στριφογυρίζει στην κούνια του, έτοιμο να ξεκινήσει τη μέρα του.. δυναμικά. Βρίσκεσαι σε μία τρελή προετοιμασία γα τα μπιμπερό, ετοιμάζεις γεύματα και παλεύεις να ντύσεις το παιδί εν μέσω μικρών ξεσπασμάτων θυμού.
Μετά τρέχεις βιαστικά μέσα στη μέρα, με καύσιμο την καφεΐνη και την πεποίθηση ότι κάνεις το καλύτερο δυνατό- και παρόλο που μοιράζομαι την ζωή μου με έναν υπέροχο άνδρα, το βάρος της ανατροφής είναι εντελώς δικό μου. Ως επαγγελματίας, αναμένεται από εμένα να εμφανίζομαι σαν να μην έχω παιδιά: απόλυτα συγκεντρωμένη, πάντα διαθέσιμη, να προλαβαίνω προθεσμίες, να λύνω προβλήματα και να μένω πάντα ένα βήμα μπροστά. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος για διακοπές από μωρά ή ξεσπάσματα νηπίων. Πρέπει να είμαι ολοκληρωτικά παρούσα, ακόμη κι όταν ένα κομμάτι της καρδιάς μου μένει πίσω, στο σπίτι.
Όμως τότε, ο γονιός κλωτσά μέσα μου με την ίδια ένταση. Πρέπει να είμαι παρούσα για τα παιδιά μου σαν να μην έχω δουλειά. Να είμαι στην σχολική παράσταση, τους αθλητικούς αγώνες, να είμαι παρούσα, υπομονετική, με όρεξη για παιχνίδι, δημιουργική, συναισθημαικά διαθέσιμη και πάντα σε λειτουργία, ακόμη κι αν η μέρα μου στη δουλειά έχει τινάξει τον εγέφαλό μου στον αέρα και ακόμη τρέχω με επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Κι εκεί είναι που αρχίζουν οι ενοχές.
Υπάρχουν μέρες που δεν καταφέρνω να είμαι παρούσα σε μία σχολική εκδήλωση και βλέπω την απογοήτευση στα μάτια του γιου μου. Υπάρχουν μέρες που διαβάζω παραμύθια, αλλά το μυαλό μου τρέχει στη δουλειά. Μέρες, όυ νιώθω, ότι είμαι λίγη και στα δύο μέτωπα, τόσο στο σπίτι, όσο και στη δουλειά. Κι εκεί ξεκινάω διάλογο με τον εαυτό μου: Έδωσα αρκετά σήμερα; Έχασα κάτι σημαντικό;
Σ’ αυτές τις ήσυχες στιγμές -συχνά μετά το χάος- όταν ξεκινούν αυτές οι ερωτήσεις, νιώθω ότι έχω αποτύχει. Η καριέρα μου έχει φτάσει σε ένα ταβάνι. Κάθε απόγευμα τρέχω να γυρίσω στο σπίτι για να μαγειρέψω, να ταΐσω τα παιδιά, να τα κάνω μπάνιο και να τα βάλω για ύπνο, συχνά με περισσότερες φωνές απ’ όσες θα ήθελα να παραδεχτώ, μόνο και μόνο για να κρατήσω ένα πρόγραμμα που μετά βίας αφήνει χώρο για μια ανάσα.
Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για τις στιγμές “μαμάς και παιδιού”. Κάποιες φορές, δεν υπάρχει ούτε καν λίγος χρόνος για ένα απλό “Πώς ήταν η μέρα σου;” Υπάρχει το άγχος των οικονομικών, πάντα εκεί, να καραδοκεί και να σε πνίγει σιωπηλά. Τα οικονομικά βαρη δεν είναι μόνο στον τραπεζικό λογαριασμό, αλλά και στο μυαλό, στο πνεύμα σου. Λες συχνά όχι στον εαυτό σου, γίνεται η δεύτερη φύση σου: όχι σε καινούργια ρούχα, στο κομωτήριο ή στην αυτοφροντίδα σου. Και πάλι δεν φτάνουν. Με τα χίλια ζόρια μπορείς να κρατήσεις το κεφάλι σου έξω από το νερό.
Νιώθω μερικές φορές, ότι δουλεύω απλά για να επιβιώσω, όχι για να ζήσω. Σαν να τρέχω συνεχώς να προλάβω, χωρίς ποτέ να είμαι μπροστά. Και ενώ γύρω μου οι άλλοι φαίνεται να ευημερούν, εγώ αναρωτιέμαι σιωπηλά πώς τα καταφέρνουν, πώς αντέχουν τις οικογενειακές διακοπές, τα πάρτι γενεθλίων ή έστω λίγη ψυχική ηρεμία.
Κι εκεί αρχίζει η πίεση. Το άγχος, η ντροπή, η ενοχή για κάθε όχι που λες στο παιδί σου. Η εξάντληση που σε κάνει να αναρωτιέσαι για τα πάντα: Είμαι καλή μαμά, καλή δικηγόρος; Είμαι αρκετη;
Κι έπειτα από τη γονεϊκότητα, το καθάρισμα, τα διαβάσματα, και τα ξενύχτια μπροστά σε νομικά κείμενα, μένεις να αναρωτιέσαι:
Έχω πια κάτι να δώσω ως σύζυγος; Με βλέπει ακόμα; Με θέλει ακόμα; Τι απέγιναν τα όνειρά μου; Ποια είναι αυτή η γυναίκα που με κοιτάζει στον καθρέφτη;
Κι όμως, μετά από όλαμετά το να είσαι σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας, κλέβεις μια μικρή, αθόρυβη στιγμή για σένα. Καμιά φορά είναι ένα σιωπηλό κλάμα στο ντους, εκεί όπου ο ήχος του νερού σκεπάζει τον πόνο στο στήθος. Ένας χώρος όπου κανείς δεν μπορεί να σου ζητήσει κάτι, όπου κανείς δεν χρειάζεται να φανείς δυνατή.
Κι ύστερα, κάπως, μαζεύεις τα κομμάτια σου. Σκουπίζεις τα δάκρυα, στρώνεις σχολικές στολές, ετοιμάζεις ταπεράκια, ξανακοιτάς δικαστικά έγγραφα, φιλάς μικρά μέτωπα και σερβίρεις δημητριακά λες και όλα είναι εντάξει. Ξυπνάς την επόμενη μέρα και το κάνεις ξανά.
Γιατί αυτό κάνουν οι μητέρες. Αυτό κάνουν οι γυναίκες. Κρατάμε τα πάντα όρθια. Κρατάμε τους πάντες χαρούμενους. Σηκώνουμε το βάρος του κόσμου στους ώμους μας, με χαμόγελο στο πρόσωπο και καταιγίδες να μαίνονται αθόρυβα μέσα μας»
Πηγή: Her View From Home
