Oı μήνες που ακολουθούν τη γέννηση του μωρού αποτελούν μία πρόκληση.
Φόβοι και αγωνίες για το αν θα έχεις αρκετά χρήματα ή ενέργεια ή αν θα είσαι καλός γονιός, καλή μαμά, καλός μπαμπάς. Και τότε το μωρό έρχεται. Μπορεί ο τοκετός να φαίνεται ότι διαρκεί μία αιωνιότητα -κυρίως για τις μαμάδες- και για τους μπαμπάδες τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Αλλάζει η ζωή τους. Είσαι μπμαπάς, έχεις παιδί, μία νέα ευθύνη και μία σύντροφο που τώρα τους κοιτάς με περισσότερη εκτίμηση από ποτέ.
Και όταν κρατήσεις το παιδί για πρώτη φορά στα χέρια σου είναι κάτι μαγικό. Μετά φεύγεις από το μαιευτήριο κι εκεί η άμαξα γίνεται κολοκύθα.
Για πολλούς μαπμπάδες εξελίσσεται κάπως έτσι η ιστορία. Η μαγεία γίνεται μία πραγματικότητα πολύ γρήγορα… Επειδή, όταν επιστρέφεις στο σπίτι, το πιο σκληρό κομμάτι της πατρότητας που γεμίζει ερωτήματα και απορίες για αποθέματα χρημάτων, ενέργειας ή ικανοτήτων. Οι πραγματικές δυσκολίες στην αρχή έχουν να κάνουν με το αν θα ανταποκριθείς στις προσδοκίες για τη σχέση σου με το νέο μωρό.
Οι μπαμπάδες νιώθυον ανήμποροι μετά τη γέννηση του μωρού (και είναι φυσιολογικό)
Ενώ έχουν γραφτεί πολλά για τα συναισθήματα των νέων μπαμπάδων, σπάνια έχει μελετηθεί ή απλά να θεωρηθεί ψυχικά αξιοσημείωτο. Και κατά συνέπεια οι μπαμπάδες συχνά σιωπούν για τις δικές τους μάχες, καθώς δεν έχουν πληθώρα επιλογών για να σταφούν. Οι μπαμπάδες σπανίως αντιλαμβάνονται τον πόνο -ψυχολογικό/συναισθηματικό και σωματικό- που βιώνουν οι μαμάδες. Ωστόσο, συχνά νιώθουν ενοχλημένοι που δεν μπορούν να βοηθήσουν πέρα από την μεταγεννητική υποστήριξη που προσφέρει ένας σύντροφος και αυτή η αδυναμία μπορεί να τους κάνει να νιώθουν απόγνωση για τη δική τους κατάσταση.
Αλλά, όσο δύσκολο κι αν είναι να βλέπεις τη μητέρα του παιδιού σου να χρειάζεται βοήθεια που εσύ, ως πατέρας, δεν μπορείς να της προσφέρεις (συχνά όχι επειδή δεν προσπαθείς), καθώς οι δικές σου ανεκπλήρωτες ανάγκες δημιουργούν άλλου είδους προκλήσεις.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, και για προσδοκίες. Οποιαδήποτε αγάπη ή τρυφερότητα νιώθεις για το μωρό σου θα περάσει απαρατήρητη από εκείνο και δε θα σου την ανταποδώσει και αυτό θα διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ όσο οι περισσότεροι μπαμπάδες μπορούν να αντέξουν. Δύσκολο, αλλά είναι αλήθεια.
Η σύνδεση με ένα βρέφος είναι για εμάς κάτι πιο αφηρημένο, λιγότερο άμεσο. Οι μπαμπάδες γεμίζουν με υπερηφάνεια, αίσθηση καθήκοντος και ακόμη και πνευματική ικανοποίηση από τη γέννηση του παιδιού τους. Ωστόσο, δεν είναι εκείνοι που βγάζουν το μωρό από την κοιλιά τους ή νιώθουν τους πόνους της εγκυμοσύνης. Αυτό που κάνουν είναι να στηρίζουν τις συντρόφους τους κατά τη διάρκεια του τοκετού. Εμψυχώνουν τη μαμά, ετοιμάζουν τον χώρο του μωρού και δουλεύουν.
Δεν υπάρχει τίποτα απτό στη σχέση που έχουν μπαμπάδες με το μωρό στα πρώτα στάδια. Και είναι ακριβώς αυτή η αμεσότητα και η φυσική επαφή που βοηθά να δημιουργηθεί τόσο ισχυρός δεσμός ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί.
Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι μπαμπάδες με το νεογέννητο
Είτε η μαμά θηλάζει είτε όχι, το «μπιμπερό με τον μπαμπά» είναι απαραίτητο. Αν η σύντροφός σου θηλάζει, μπορεί να είναι κάθετα αρνητική στη χρήση μπιμπερό, αλλά ειλικρινά, υπάρχουν δύο πολύ σοβαροί λόγοι να το εντάξετε από νωρίς.
Ο πρώτος είναι ότι μπορεί να υπάρξουν καταστάσεις όπου το μπιμπερό είναι απαραίτητο, για κάποιους μάλιστα, από την πρώτη κιόλας μέρα.
Ο δεύτερος λόγος είναι πιο απλός: το μωρό πρέπει να συνηθίσει το μπιμπερό, και όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Όσο «ρεαλιστικό» κι αν ισχυρίζεται ότι είναι ένα μπιμπερό, πολλά μωρά απορρίπτουν το πλαστικό ή τη σιλικόνη αν τους τα προσφέρεις αργά. Κι όμως, κάποια στιγμή η μαμά θα χρειαστεί αυτή τη βοήθεια , είτε όταν επιστρέψει στη δουλειά, είτε όταν χρειάζεται ξεκούραση. Ακόμη και αν χρησιμοποιείτε μητρικό γάλα, το να δίνεις το μπιμπερό σημαίνει απλώς ένα καλοδεχούμενο διάλειμμα για τη μαμά.
Μπαμπάδες, αγκαλιάστε αυτή τη διαδικασία. Δεν είναι μόνο βοήθεια προς τη μαμά, αλλά κι ένας υπέροχος τρόπος να νιώσεις πόσο εξαρτάται από εσένα το μωρό σου. Κάν’ το ρουτίνα, βάλ’ το στο πρόγραμμά σου, κάνε το «τελετουργικό». Όσο πιο σταθερό, τόσο καλύτερα για όλους.
Δοκίμασε το «skin to skin»
Το «skin to skin» δεν είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση! Επίσης γνωστό ως «φροντίδα καγκουρό», σημαίνει απλώς να έχεις το μωρό μόνο με την πάνα του, ξαπλωμένο γυμνό στο στήθος σου. Τα οφέλη του είναι καλά τεκμηριωμένα και συνεχώς αυξάνονται: ρυθμίζει τη θερμοκρασία του βρέφους, μειώνει το άγχος και ενισχύει τη σύνδεση.
Και, για εμάς τους μπαμπάδες, είναι η πιο δυνατή εμπειρία δεσμού που μπορούμε να έχουμε τους πρώτους μήνες. Είναι κάτι απτό, κάτι φυσικό. Το να νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς του, την αναπνοή του να συγχρονίζεται με τη δική σου, είναι καθηλωτικά γαλήνιο και για εκείνο, και για εσένα. Αυτή είναι η πραγματική σύνδεση.
Γίνε «ο ειδικός» σε κάτι
Το να είσαι ο “go-to” μπαμπάς για κάτι συγκεκριμένο βοηθά απίστευτα την αυτοπεποίθησή σου. Και δεν έχει σημασία τι θα επιλέξεις: μπορεί να είναι το μπάνιο, η αλλαγή πάνας, το ρέψιμο ή η βραδινή ρουτίνα. Αν βοηθά τη μαμά, βοηθά τους πάντες. Το μυστικό είναι να αναλάβεις κάτι δικό σου και να το κάνεις καλά. Είναι ο πιο πρακτικός τρόπος να νιώσεις ότι συμμετέχεις ενεργά.
Δημιούργησε «καλές στιγμές» κοντά στο μωρό
Η ιδέα είναι απλή: σύνδεσε τα “καλά σου συναισθήματα” με την παρουσία του μωρού. Κάθε δυνατή σχέση βασίζεται στη χαρά που μοιράζεσαι. Και αφού τα βρέφη δεν μπορούν να προσφέρουν πολλά σε αυτό το κομμάτι, πάρε την πρωτοβουλία: άκου τη μουσική που αγαπάς, δες τη σειρά σου, παίξε λίγο video game. Αρκεί να είσαι κοντά του.
Η απόσταση έχει σημασία, αλλά το βασικό είναι ένα: το μωρό να σε συνδέει στο μυαλό του με θετικά συναισθήματα. Η χαρά σου είναι το πρώτο του μάθημα για το τι σημαίνει «αγάπη».
Πέτα τα σκουπίδια (κυριολεκτικά)
Αφού μιλήσαμε για συναισθηματική σύνδεση, ας επιστρέψουμε στα βασικά: η μαμά χρειάζεται στήριξη. Και η αλήθεια είναι πως, όσο κι αν θέλεις να μοιραστείτε τα πάντα, το μεγαλύτερο κομμάτι του βάρους της καθημερινότητας πέφτει πάνω σου. Οπότε, μην αντιστέκεσαι.
Αν έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις για βοήθεια, κάν’ το χωρίς τύψεις: καθαρισμό, φαγητό delivery, ακόμα και νυχτερινή φροντίδα μωρού.
Θυμήσου: να βοηθάς τη μαμά είναι να βοηθάς και τον εαυτό σου.
Αν το «happy wife, happy life» ισχύει, τότε το «happy mom, you’re the bomb» είναι ακόμη πιο ακριβές. Πήγαινε αργά, αποδέξου ό,τι νιώθεις και μην έχεις παράλογες προσδοκίες
Αν νιώθεις καλά με τον ρόλο σου, υπερήφανος για όσα προσφέρεις, τότε είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Όμως είναι σημαντικό να κατανοήσεις από πού προέρχονται τα συναισθήματά σου και να είσαι έτοιμος για τα δύσκολα.
Οι μεγάλες αλλαγές, ειδικά αυτές που φέρνουν ευαισθησία και ανασφάλεια, χρειάζονται χρόνο για να τις αφομοιώσει το μυαλό. Κάνε ένα βήμα τη φορά. Θύμισε στον εαυτό σου ότι κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να συνδεθείς λίγο περισσότερο με το μωρό σου.
Με τον καιρό, όλες αυτές οι μικρές προσπάθειες θα ανθίσουν σε έναν βαθύ, μοναδικό δεσμό. Και τότε, θα κοιτάς πίσω και δε θα θυμάσαι καν τις αμφιβολίες που είχες στην αρχή αυτής της μεγάλης μετάβασης που λέγεται πατρότητα.
Πηγή: theeverymom.com
