Ως μπαμπάς θέεις να γνωρίζεις τη σημασία που παίζει ο ρόλος σου στο μέλλον του παιδιού σου.
Αν είσαι καλός μπαμπάς, αυτό μπορεί αν έχει την καλύτερη επίδραση και να τους δώσει σπουδαίο έναυσμα. Η νευροβιολογία της αγάπης εξηγεί πώς οι μπαμπάδες που συμβάλλουν ουσιαστικά στην ανατροφή των παιδιών θέτουν τις δικές τους βάσεις για την μακροπρόθεσμη ευημερία και ευτυχία τους.
Η δρ. Anna Meechan εξελίσσει την επιστήμη της πατρότητας με μια μοναδική προσέγγιση στη μελέτη της ανθρώπινης αγάπης, συνδυάζοντας τη βιολογία με τις κοινωνικές επιστήμες.
Να είναι παρόντες
Ένας παρών πατέρας είναι ζωτικής σημαίας για την ανάπτυξη του παιδιού. Όμως, οι άνδρες θα πρέπει να γνωρίζουν πώς μοιάζει ένας παρών πατέρας. Οι μπαμπάδες δεν θα πρέπει απλά να ζουν με τα παιδιά τους, αλλά να υπάρχουν στη ζωή τους. Μπορούν με πολύ θετικό τρόπο να συμβάλλουν στην ανατροφή τους και αυτό είναι που τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο. Η συμμετοχή αυτή δεν απαιτεί αλλαγή προσωπικότητας. Απλά να είναι ενεργοί και τακτικοί απέναντι στα παιδιά. Μία από τις πιο πρωταρχικές επιδράσεις των μπαμπάδων στην ανάπτυξη των παιδιών είναι να τους μαθαίνουν πώς να θέτουν όρια. Ένας καλός πατέρας είναι παρών, θέτει σταθερά όρια, αλλά ταυτόχρονα παραμένει ευγενικός, συμπονετικός και έτοιμος να προσαρμοστεί όταν χρειάζεται. Αυτά τα όρια δίνουν στα παιδιά αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας, ακόμα κι αν κατά διαστήματα προσπαθούν να τα ξεπεράσουν.
Να κάνουν «φασαρία»
Συχνά οι μπαμπάδες είναι ενστικτωδώς καλοί στο παιχνίδι. Ιδιαιτέρως στο σκληρό παιχνίδι, που απαιτεί σωματική εμπλοκή. Ατελείωτα σπρωξίματα, γέλια, ρίψεις και πάλη μέσα στο δωμάτιο, όλα αυτά είνα πραγματικά σπουδαία. Οι μπαμπάδες ενστικτωδώς παίζουν έτσι με τα παιδιά και συνήθως αυτό το ένστικτο είναι σωστό, καθώς έιναι η πιο θαυμάσια συμπεριφορά που ενισχύει τη σύνδεση. Αυτό το παιχνίδι διδάσκει στα παιδιά την κοινωνική δεξιότητα του δούναι και λαβείν. Βοηθά τα παιδιά να χτιζουν την ανθεκτικότητά τους, καθώς δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Μπορεί να είναι ριψοκίνδυνο και με προκλήσεις. «Επτά φορές να πέσεις, οκτώ να σηκωθείς…»
Να παίζουν μαζί τους
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με πολλούς άνδρες είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης, όταν γίνονται γονείς. Έχουν μάθει να θεωρούν ότι η μητέρα είναι αυτή που «ορίζει» το πρότυπο της γονεϊκότητας. Πολλοί άντρες λένε στον εαυτό τους ότι πρέπει να μεγαλώνουν το παιδί όπως το κάνει η σύντροφός τους και να έχουν την ίδια μορφή σχέσης μαζί του. Αυτό, όμως, απλώς δεν ισχύει. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο παιχνιδιού με τον μπαμπά, με τον δικό του μοναδικό τρόπο παιχνιδιού. Τα παιδιά υποτίθεται, ότι δεν έχουν την ίδια σχέση και με τους δύο γονείς. Χρειάζονται διαφορετικές σχέσεις, συμπεριφορές, αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Για τους μπαμπάδες, ο καλύτερος τρόπος να συνδεθούν με τα παιδιά τους είναι μεσω του παιχνιδιού. Είναι σωματικό, μαθαίνει στο παιδί να γνωρίζει τον κίνδυνο, κάτι που του ενισχύει την ανθεκτικότητα. Επίσης, πολλές φορές το παιχνίδι περιέχει φαντασία. Αν ένας μπαμπάς νιώθει αυτοπεποίθηση με έναν τύπο παιχνιδιού, δεν διστάζει να δοκιμάσει και άλλον. Το σημαντικό είναι, ότι συμμετέχει και διασκεδάζει. Επιπλέον bonus: Το παιχνίδι κάνει καλό και στους ενήλικες!
Τα αποδέχονται
Το σκληρό παιχνίδι είναι εξαιρετικό για την ανάπτυξη του παιδιού. Όμως τα παιδιά στην προεφηβεί και την εφβηεία ειδικότερα, μπορεί να είναι μία δύσκολη πίστα για τους μπαμπάδες, καθώς μπορεί να τους διώχνουν. Το πιο σημαντικό πράγμα για έναν μπαμπά με παιδιά σε αυτό το ηλικιακό στάδιο είναι να αποδεχθεί το παιδί του όπως είναι. Μην προσπαθήσεις να αλλάξει το παιδί σου, ούτε τα ενδιαφέροντά του. Απλά αποδέξου τις ιδέες του, την ταυτότητά του, οτιδήποτε. Αν ένα παιδί νιώσει αποδοχή από τον πατέρα του, το απόθεμα αντοχής και αυτοπεποίθησης που δημιουργείται είναι τεράστιο. Κάτι που συνεπάγεται και μία πολύ καλή ψυχική υγεία. Πρόκειται για σημαντικούς παράγονες επιτυχίας στην εκπαίδευση και μετέπετια στην καριέρα του.
Να περνούν χρόνο (ειδικά με τους εφήβους)
Τα παιδιά θέλουν την αποδοχή του μπαμπά τους. Ο καλύτερος τρόπος να το δείξουν είναι να περνούν χρόνο μαζί τους. Ειδικά, αν υπάρχει παιδί στην εφηβεία. Τα παιδιά που τυγχάνουν αποδοχής από τον πατέρα
Για τα παιδιά που κοιτάζουν τον πατέρα τους, αυτό που συνήθως λείπει περισσότερο είναι ο χρόνος του. Είναι ζωτικής σημασίας οι μπαμπάδες να περνούν χρόνο με τους εφήβους τους. Ο πολύτιμος «πόρος» του πατέρα είναι ο χρόνος του και αυτός είναι ο μεγαλύτερος τρόπος για να δείξει ότι νοιάζεται.
Επιβεβαίωση, όχι τελειότητα
Μπορεί να είσαι σε οποιαδήποτε ηλικία και να εξακολουθείς να θέλεις την επιβεβαίωση του πατέρα σου. Η επιβεβαίωση από τον πατέρα είναι βαθιά ανάγκη και όταν λείπει, αφήνει ένα μεγάλο κενό. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό ο πατέρας να αποδέχεται το παιδί για αυτό που είναι. Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται και ο ίδιος να αποδέχεται τον εαυτό του και το παρελθόν.
Αν δεν λειτούργησε κάποτε όπως θα ήθελε, ένας καλός πατέρας μπορεί να πει: «Ξέρεις κάτι; Δεν σε μεγάλωσα τότε με τον τρόπο που θα έπρεπε, και λυπάμαι». Αυτό συνδέεται ξανά με το να είναι παρών, να παίζει ενεργά και να βοηθά το παιδί να δοκιμάζει τα όρια με τρόπο δημιουργικό. Ακόμη και όταν γίνονται λάθη, και ο πατέρας και το παιδί μαθαίνουν και εξελίσσονται. Το κρίσιμο είναι να αναγνωρίζεται το λάθος όσο γίνεται πιο νωρίς.
Ένας πατέρας που εμπλέκεται πραγματικά παραδέχεται τα λάθη του: είτε τη στιγμή που τα αντιλαμβάνεται, είτε όταν το παιδί τού τα δείχνει. Το πότε ακριβώς δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι εκεί. Να κάνει το λάθος, να μάθει, να προχωρήσει μαζί με το παιδί.
Αυτό είναι το να είσαι πατέρας.
Πηγή: yourtango.com
