Όταν συνειδητοποίησε ότι η αγορά δεν είχε τίποτα για τις ανάγκες της κόρης του, δεν περίμενε βοήθεια.
Δεν έκανε θόρυβο, δεν διαμαρτυρήθηκε. Πήρε εργαλεία, ύφασμα και λίγη πίστη, και έφτιαξε κάτι που δεν υπήρχε. Για την 4χρονη κόρη του με αναπηρία. Για την αξιοπρέπειά της. Για να της δείξει ότι δεν είναι μόνη.
Όταν η κόρη του Brady Crandall γεννήθηκε το 2020 με νεογνική υποξική-ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια, δεν περίμενε ποτέ, ότι μία μέρα θα ίδρυε τη δική του εταιρεία με πάνες. Όταν το κοριτσάκι μεγάλωνε και δεν του έκαναν οι παραδοσιακές πάνες, ο μπαμπάς της συνειδητοποίησε, ότι υπήρχε ένα μεγάλο κενό στην αγορά. Δεν υπήρχαν πάνες στο μέγεθος της ηλικίας της για παιδιά σαν εκείνη. Δηλαδή, παιδιά με αναπηρίες, που όμως ακόμη δεν είναι έτοιμα να φορέσουν πάνες ενηλίκων, αλλά έχουν ξεπεράσει τα υπάρχοντα νούμερα.
Είναι το πρόβλημα που δεν βλέπεις μέχρι να το ζήσεις. Τα περισσότερα brands φτάνουν μέχρι το μέγεθος 6 ή 7. Όμως, ο Crandall αποφάσισε να «γεμίσει» ένα μεγάλο κενό με νούμερα για ηλικίες από 4 έως 17 ετών, ειδικά για παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη και χρειάζονται πάνες υψηλής απορροφητικότητας και καλής εφαρμογής για να ζουν άνετα, με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ένα προϊόν ή μία προτεραιότητα που έλειπε;
Το ζήτημα δεν είναι απλά το μέγεθος μίας πάνας. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι συστημικό. Σε όλη τη χώρα (σσ. ΗΠΑ) από την πρόσβαση στην περίθαλψη μέχρι τους δημόσιους χώρους και τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες συχνά μπαίνει σε «δεύτερη μοίρα». Και όταν το βάρος πέφτει πάνω στους γονείς για να δημιουργήσουν τις παροχές που θα έπρεπε να υπάρχουν ήδη, επισημαίνει το πόσο βαθιά αυτό το κομμάτι του πληθυσμού μένει υποεξυπηρετούμενο.
«Τα παιδιά μας δεν φορούν πια φορμάκια. Φορούν τζιν, αληθινά ρούχα. Πηγαίνουν σχολείο, κοινωνικοποιούνται. Αξίζουν προϊόντα που το σέβονται αυτό», εξήγησε ο Crandall σε συνέντευξή του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για τα παιδιά που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια ή κινητικά βοηθήματα, μία λάθος πάνα δεν είναι απλά άβολη, μπορεί να χαλάσει τη μέρα τους, να καταστρέψει εξοπλισμό κι ακόμη να προκαλέσει προβλήματα υγείας. Το ζήτημα δεν είναι μία παραπάνω άνεση. Είναι η πρόσβαση, η συμπερίληψη, η αξιοπρέπεια.
Η εταιρεία του Crandal δεν είνα απλά μία εταιρεία, αλλά ένα κοινωνικό κίνημα. Είναι μία υπενθύμιση, ότι κάθε προϊόν που θεωρούμε δεδομένο σχεδιάστηκε έχοντας κατά νου κάποιον και συχνά, δεν ήταν ένα παιδί με αναπηρίες. Όταν αυτή είναι η πραγματικότητά σου, η γονική μέριμνα γίνεται εξ ορισμού υπεράσπιση.
Οι ιστορίες σαν αυτή του Crandall θα πρέπει να αποτελούν ένα φωτεινό παράδειγμα για να αρχίσει κάτι να αλλάζει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
