Πολλές φορές, από αγάπη ή συνήθεια, οι μαμάδες παίρνουν το βάρος της γονεϊκότητας επ’ ώμου.
Αυτό έχει ως συνέπεια να αφήνουν ελάχιστο χώρο στον πατέρα να συμμετάσχει ουσιαστικά.
Όπως εξηγεί η ψυχολόγος, Φρόσω Φωτεινάκη, ο μπαμπάς δεν «βοηθάει» τη μαμά. Ο μπαμπάς είναι γονιός. Αυτό σημαίνει πως θα κάνει κάποια πράγματα με τον δικό του τρόπο.
Ναι, ίσως δεν τα κάνει τόσο by the book, όπως προσπαθούν οι μαμάδες, ωστόσο η γνήσια και αυθόρμητη εμπλοκή του είναι ο δεσμός που προσπαθεί να χτίσει με το παιδί.
Η ανάγκη σας να τα κάνετε όλα σωστά, ίσως σας αφήνει να τα κάνετε όλα μόνες σας. Ίσως αφήνει κι εκείνον να νιώθει ακυρωμένος ως γονιός και θυμωμένος ως σύντροφος.
Για να συμμετέχει ο άλλος γονιός, θα χρειαστεί πρώτα να του αφήσετε χώρο, να του δείξετε εμπιστοσύνη.
Θα χρειαστεί να αφήσετε στην άκρη τη δική σας τελειομανία ή την ανάγκη να έχει το παιδί σας τον «τέλειο» γονιό.
Αν ονειρεύεστε να είστε μαζί στο ταξίδι της γονεϊκόττηας, θα χρειαστεί να κάνετε χώρο και στα δικά του λάθη, αγγίζοντάς τα με τρυφερότητα και συμπόνια. Έτσι δεν θα θέλετα να αγγίζει και τα δικά σας λάθη, άλλωστε;
Το παιδί σας δεν σας χρειάζεται τέλειους. Σας χρειάζεται παρόντες σε έναν γονεϊκό χώρο και τρόπο που συν-δημιουργείτε.
Η πατρότητα δεν είναι ρόλος κομπάρσου. Είναι ένας ισότιμος, ενεργός και απαραίτητος ρόλος στη ζωή του παιδιού. Και η μητρότητα δεν σημαίνει αποκλειστικότητα, κι αυτό είναι εξαιρετικά ανακουφιστικό.
Ο πατέρας έχει θέση, φωνή και ρόλο και η μητέρα χρειάζεται να αφήνει τον χώρο να τον πάρει.
