Η εμπειρία της πατρότητας είναι γεμάτη χαρά, αλλά και προκλήσεις που συχνά δεν συζητιούνται ανοιχτά.
Ένας νέος μπαμπάς μοιράζεται τη δική του μαρτυρία για το πώς βίωσε το άγχος, τον φόβο της αποτυχίας και την ανάγκη να φροντίσει την ψυχική του υγεία, προκειμένου να σταθεί πραγματικά δίπλα στο παιδί και τη σύντροφό του.
«Την πρώτη φορά που βγήκα βόλτα με το μωρό μου, γύρισα πίσω με ένα μπουκάλι γάλα βρώμης για τη γυναίκα μου και μία κρίση πανικού για μένα. Ζω στη Νέα Υόρκη πολλά χρόνια και έχω κάνει άπειρες φορές την ίδια διαδρομή προς το καφέ. Όμως, τώρα, την έκανα κουβαλώντας στον μάρσιπο την μίας εβδομάδας κόρη μου. Το πεζοδρόμιο φάνταζε στενότερο, οι άνθρωποι πολύ κοντά, τα αυτοκίνητα πιο μεγάλα και γρήγορα. Η συνειδητοποίηση ότι το μόνο που στέκεται ανάμεσα σε αυτήν και τον κίνδυνο είμαστε εμείς οι γονείς της μου ήρθε σαν κεραμίδα.
Επιστρέφοντας πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου, σχεδόν κατέρρευσα εντελώς στην αγκαλιά της συζύγου μου. Τα δάκρυά μου δεν ήταν μονο από την αγωνία μου, καθώς όλα πήγαν καλά, αλλά και για το γεγονός, ότι είμαι πρώτη φορά μπαμπάς που προσπαθεί να διαχειριστεί τις προκλήσεις της ψυχικής υγείας που έρχονται αναπόφευκτα με αυτό το νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, τη νέα μου ταυτότητα. Και δεδομένου, ότι μεγαλώνω ένα μωρό με τη σύντροφό μου έχω να διαχειριστώ πολλά.
Είχα έρθει αντιμέτωπος με το άγχος ακόμα κι όταν δεν γνώριζα ότι υπήρχε καν ο όρος. Το ίδιο και με την κατάθλιψη. Όταν, λίγους μήνες πριν γεννηθεί το παιδί μας, ο ψυχολόγος μου με προειδοποίησε ότι και οι πατέρες είναι ευάλωτοι στην επιλόχειο κατάθλιψη, πήρα το μήνυμα σοβαρά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την πιθανότητα ούτε είχα ακούσει κάποιον να μιλάει ανοιχτά ότι το βίωσε, όμως η εξήγησή της—όπως και όσα άλλα μου είπε για τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν τώρα με την άφιξη της κόρης μου, ήταν απόλυτα λογικά.
Σκεφτόμουν πώς θα αλλάξει η ζωή μου, αφότου γίνω μπαμπάς κυρίως για το ποιες υποχρεώσεις θα αναλάμβανα (αλλαγή πάνας, φροντίδα κλπ) και τον χρόνο που θα χρειάζοντααν. Ο ψυχολός μου, εφυσικά, ήθελε να με προετοιμάσει και στο ψυχολογικό επίπεδο για το νέο ρόλο μου. Και για ένα πράγμα: Τα μωρά είναι πραγματικά απρόλεπτα. Τρώνε και κοιμούνται όποτε θέλουν και χρειάζονται πολύ χρόνο για περπάτημα και μπουσούλημα, πράγμα που είναι μία κόλαση για το σόωμα του γονιού. Επίσης, εκφράζουν πολύ έντονα αυτές τις επθυμίες μέσα από κλάματα και ουρλιαχτά, που νομίζεις ότι έχουν σπάσει χέρι ή πόδι. Για κάποιους σαν εμένα που βρίσκουν
Αν θέλω να δείξω στην κόρη μου ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να αγαπηθεί, πρέπει να το δείξω πρώτα με το παράδειγμά μου. Αυτό σημαίνει να μην είμαι τόσο σκληρός με τον εαυτό μου, να αφήσω τον φόβο του λάθους που με στοιχειώνει σε κάθε απόφαση, και απλώς να προσπαθώ να γίνομαι ο γονιός που θέλω να είμαι. Να θυμάμαι ότι κάθε στραβοπάτημα είναι απλώς ένα στραβοπάτημα – όχι το τέλος της σχέσης μου με το παιδί μου.
Όταν πράγματι αποτύχω, θα μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μη βυθιστώ στην κατάθλιψη; Σε έναν βαθμό αυτό εξαρτάται από εμένα, σε άλλον όχι. Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω με τη σύντροφό μου, τη θεραπεύτριά μου και τους φίλους που προσπαθούν κι εκείνοι να επαναπροσδιορίσουν την πατρότητα. (Μπορώ επίσης να θυμίζω στον εαυτό μου ότι πολλοί σπουδαίοι γονείς παλεύουν με την ψυχική τους υγεία και ότι έχω τα εργαλεία να ζητήσω βοήθεια αν χρειαστεί.)
Βλέπω τα κενά στο «σενάριο πατρότητας» που μου κληροδότησαν και ξέρω ότι μπορώ να ξαναγράψω όσα δεν λειτούργησαν. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορώ να το κάνω πράξη, ακόμη και στις πιο μικρές στιγμές με την κόρη μου.
Κάποιες φορές, σε δύσκολες ώρες ύπνου που δεν μπορεί να ηρεμήσει, μπαίνω στο δωμάτιο να της βάλω την πιπίλα. Και τη στιγμή που την τοποθετώ, εκείνη απλώνει το χεράκι της και πιάνει το δικό μου. Ακόμα κι αν είναι ένα απλό αντανακλαστικό, με κρατά σφιχτά. Κι εγώ, κοιτάζοντας τα στρουμπουλά της μαγουλάκια και ακούγοντας την ανάσα της να γαληνεύει, νιώθω για λίγο ότι κάτι κάνω σωστά – ότι ήδη ξέρει πως είμαι εκεί για εκείνη»
Πηγή: self.com
