Η ανάγκη να καλλιεργήσουμε υγιή αυτοπεποίθηση στα παιδιά μας δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρη.
Σε έναν κόσμο που μετρά διαρκώς νίκες, επιδόσεις και συγκρίσεις, πολλοί γονείς –χωρίς να το συνειδητοποιούν– σπρώχνουν τα παιδιά τους σε έναν διαρκή ανταγωνισμό.
Κάπου εκεί, όπως σημειώνει ο δάσκαλος Μάριος Μαζάρης, χάνεται η ουσία. «Κάποιες φορές παλεύουμε να δώσουμε αυτοπεποίθηση στα παιδιά μας μειώνοντας τα άλλα: είσαι ο καλύτερος όλων, τους έχεις τρελάνει, πάτησέ τους κάτω, ισοπέδωσέ τους… Να μου επιτραπεί μια παράτολμη σύγκριση: αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν ροντβάιλερ πριν μπουν σε μάχη. Κι αυτό είναι επικίνδυνο».
Η ιστορία – μάθημα μίας μαμάς
Και παραθέτει την ιστορία μίας μαμάς, που τον κινητοποίησε να τη μοιραστεί και να δώσει ένα σπουδαίο μάθημα.
«Πριν από λίγες ημέρες έλαβα ένα μήνυμα από μία φίλη εδώ και θέλω να το μοιραστώ. Αφορμή στάθηκε ένα γεγονός αθλητικό, που όλοι σχολιάσαμε και ήταν αφορμή για μία δράση που κάναμε στην τάξη. Πώς γίνεται αυτός που κερδίζει να έχει νεύρα κι αυτός που χάνει χαμόγελα; Η φίλη, λοιπόν, μου διηγήθηκε την εμπειρία που έζησε με το κορίτσι της», σημείωσε ο δάσκαλος.
Η μητέρα ανέφερε: «Λίγες ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, πήγαμε με το κορίτσι μου μία εκδρομή να γιορτάσουμε τις τελευταίες μέρες ελευθερίας. Το κορίτσι λίγο πιο μεγάλο από 9 ετών και πήγαμε σε έναν ωραίο αθλητικό χώρο, που ζήλεψα κι εγώ κι ένιωσα παιδί. Παίξαμε ασταμάτητα από το ένα στο άλλο. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα παιχνίδι στόχων. Η κόρη μου είπε, ότι δεν ήθελε να παίξει, όχι γιατί δεν ήθελε να δοκιμάσει, αλλά γιατί φοβόταν, ότι θα αποτύχει και θα την κοροϊδέψουν. Δεν μου άρεσε αυτό, να φοβάται να δοκιμάσει για να μην την κρίνουν οι άλλοι. Το συζητήσαμε, της έφερα παραδείγματα από εμένα και τον μπαμπά της, που δοκιμάζουμε τόσα, που δεν τα καταφέρνουμε σε όλα και με τα πολλά τελικά αποφάσισε να πάει.
“Έχεις δίκιο” μου λέει “θέλω να δοκιμάσω”. Την άφησα κι εγώ με την παρέα που είχε βρει εεκί και πήγα παραπέρα σε κάποια παιχνίδια για μεγαλύτερους.
Κάποια στιγμή επιστρέφω και τη βλέπω, δεν έχει πετύχει καμία βολή. Όλες έφευγαν μακριά, πάνω, κάτω, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και όλες οι βολές πήγαιναν στον βρόντο. Ήταν η μόνη στην ομάδα εκεί που συγκέντρωσε 0 πόντους. Την έβλεπα, όμως, και ήταν ψύχραιμη. “Με λίγη απογοήτευση”, μου λέει. “Τα πήγα καλύτερα από την άλλη φορά, γιατί τώρα δοκίμασα να παίξω”. Ένιωσα πολύ περήφανη για το πόσο ώριμα το αντιμετώπισε, την αγκάλιασα και τη χάρηκα.
Ο γυμναστής που μετρούσε το σκορ, για να την εμψυχώσει έκανε το εξής: έγραψε αντί για 0 κάποιους πόντους δίπλα στο όνομά της, για την τελευταία βολή που πέτυχε τον στόχο, αλλά δεν τον έριξε, ως ένα μπράβο για την προσπάθεια Δεν ήταν κάτι τρομερό, δεν επηρέαζε καν το αποτέλεσμα. Τελευταία ήταν στην κατάταξη. Εκείνη, όμως, χαμογέλασε.
Τότε ένα κορίτσι που έπαιξε μαζί της, έβαλε τις φωνές: “Γιατί να πάρει πόντους, αφού δεν το έριξε:”. Ό,τι και να της έλεγαν απαντούσε το ίδιο. Γιατί να πάρει πόντους αυτή; Εμείς δεν είπαμε τίτποτα, ο γυμναστής της είπε, ότι πάντα δίνει και στον τελευταίο για την προσπάθειά του. Εκείνη πάλι ανένδοτη.
Λίγο μετά είδαμε, ότι το κορίτσι αυτό βγήκε πρώτο με ένα απίθανο σκορ. Δεν χαμογέλασε όμως ποτέ.
Το δικό μου κορίτσι βγήκε τελευταίο κι όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ χαιρόταν που δοκίμασε και ήδη ανυπομονούσε να το κάνει ξανά. Θα είμαι καλύτερη την επόμενη φορά έλεγε.
Το άλλο κορίτσι γιατί άραγε φερόταν έτσι; Μέχρι που είδα τον πατέρα της. Όσο έπαιζαν τα παιδιά δεν τον είχα δει. Μου είπε η κόρη μου, ότι ούρλιαζε συνεχώς: “Το ‘χεις, ισοπέδωσέ τους” κι άλλα παρόμοια. Τότε το είδα και με τα μάτια μου, όταν πλησίασε την κόρη του και της φώναξε: “Τους διέλυσες, έφαγαν τη σκόνη σου, τους εξαφάνισες”.
Τότε τα κατάλαβα όλα. Κι η αλήθεια είναι, ότι το κορίτσι αυτό σπάνια θα χαμογελάαασει. Γιατί δεν μεγαλώνει θέλοντας να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Δεν προσπαθεί για τη νίκη. Πιστεύει βαθιά, ότι την αξίζει.
Κάποιοι γονείς το ονομάζουν αυτό αυτοπεποίθηηση. Δεν είναι όμως. Αυτοπεποίθηση είναι να πιστεύεις, ότι μπροείς να προσπαθήσεις. Το να θεωρείς ότι μόνο η νίκη σου ανήκει είναι έπαρση. Και κάτι σημαντικό. Αν χτίζεις την αξία σου μειώνοντας τους άλλους, δείχνεις, ότι νοιάζεσαι περισσότερο για σένα παρά για αυτούς. Μου κάνει εντύπωση; Όχι, το βλέπουμε να συμβαίνει. Απλώς ξέρω καλά, ότι όποιος έχει αυτοπεποίθηση δεν φοβάται από τις νίκες των άλλων. Το αντίθετο, τις θαυμάζει, τις ενθαρρύνει, τις αγκαλιάζει. Γιατί ξέρει, ότι κι εκείνος μπορεί να προσπαθεί για τις δικές του.
Να πιστεύει στον εαυτό του, να χάνει και να γελάει, να πέφτει και να σηκώνεται. Γιατί όποιος φοβάται να πέσει, δεν πιστεύει και τόσο στον εαυτό του τελικά. Και αυτό θα έπρεπε όλοι οι γονείς να το μαθαίνουν στα παιδιά τους».
Το μήνυμα του δασκάλου
Ο Μάριος Μάζαρης εφιστά την προσοχή λοιπόν και στέλνει το μήνυμά του. Επισημαίνει, πωςυπάρχουν πολλοί υγιές τρόποι να χτίσεις αυτοπεποίθηση. Σίγουρα η αποτυχία είναι μέσα σε αυτούς , γιατί όταν πέφτεις και σηκώνεσαι δεν έχεις τίποτα μετά να φοβάσαι. Είσαι ελεύθερος και ξέρεις ότι θα το κάνεις όσες φορές χρειαστεί.
Kαι θα χαμογελάς και θα εκνευρίζεις ακόμα πιο πολύ όσους τρέμουν μη χάσουν την πρώτη θέση ή βλέπουν παντού απειλές και αδικίες. Πρώτα απ’ όλα αδικούν εκείνοι τον εαυτό τους και του στερούν τη χαρά που θα έπρεπε να υπάρχει πίσω από κάθε ταξίδι.
