Είναι η εποχή που περιμένουν όλοι μαθητές ανεξαιρέτως: Η λήξη της σχολικής χρονιάς και το ανέμελο καλοκαίρι που έρχεται.
Από τα δικά μας μαθητικά χρόνια θυμόμαστε τις καλοκαιρινές «γυμναστικές επιδείξεις», τα σκετσάκια, τα χορευτικά και ό,τι άλλο δημιουργούσαμε για να γιορτάσουμε το τέλος ενός ακόμη σχολικού έτους. Στο σήμερα, την εποχή της τεχνολογίας, των social media, της τεχνητής νοημοσύνης, της trap και της K-Pop, οι καλοκαιρινές σχολικές γιορτές είναι «ντυμένες» με νότες κλασικής μουσικής, παραδοσιακής, έντεχνης, λαϊκής. Τόσο όσες έβλεπες περνώντας έξω από προαύλια στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και όσες γιορτές πέρασαν από το feed των social media, σε έκαναν να φουσκώνεις από υπερηφάνεια.
Μία από αυτές που άγγιξαν ευαίσθητες χορδές ήταν αυτή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Λιβαδειάς, που πέρασε φευγαλέα από το feed του Facebook. Η ανάρτηση εκπαιδευτικού του σχολείου μάς κινητοποίησε να επικοινωνήσουμε για να μάθουμε το ιδιαίτερο αυτής της εκδήλωσης. Και πράγματι, το ένστικτό μας ήταν σωστό.
Το 2ο δημοτικό σχολείο Λιβαδειάς, πραγματοποίησε μία πολύ συγκινητική λήξη του σχολικού έτους. Και είναι συγκινητική για πολλούς λόγους. Πρόκειται για το πιο παλιό σχολικό κτήριο της πόλης, που απαριθμεί 104 μαθητές. Οι υποδομές του υποβαθμισμένες. Ένα σχολείο που βρίσκεται σε έναν στενό δρόμο προς τις φημισμένες Πηγές της Κρύας, διαθέτει μόλις 4 αίθουσες με πάρα πολλές ελλειψεις, ενώ την ίδια στιγμή αναγκάζεται να νοικιάσει άλλες τέσσερις αίθουσες σε πολυκατοικία που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Όπως μας αναφέρουν εκπαιδευτικοί του σχολείου, το προαύλιο περιορίζεται σε έναν μικρό διάδρομο, όπου μόλις και μετά βίας χωρούν οι μικροί μαθητές, ενώ στον πίσω δρόμο δανείζονται ένα μικρό γήπεδο με μία μπασκέτα, το παραχωρεί ο Δήμος Λεβαδέων, με τους δασκάλους να το ξεκλειδώνουν κάθε φορά για να μπορούν να παίξουν εκεί τα παιδιά.
Στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς σπανίως γίνονταν γιορτές λήξης του έτους εντός του σχολικού χώρου. Κατά κύριο λόγο οι εκπαιδευτικοί δανείζονταν αίθουσες σε διάφορες περιοχές και κτήρια φορέων ή οργανισμών της πόλης, προκειμένουν να τις διοργανώσουν. Οι πιο «μικρές» γιορτές, όπως για την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου ή των Χριστουγέεννων, γίνονταν μέσα σε μία απλή τάξη που δεν χωρούσε πολύ κόσμο. Δύο παιδιά στον πίνακα και από κάτω όσοι μπορούσαν να παρευρεθούν για να παρακολουθήσουν.
Μία νέα γενιά δασκάλων με μεράκι
Μέχρι που μία ομάδα δασκάλων της νέας γενιάς αποφάσισε, ότι το σχολείο δεν θα έπρεπε να μένει ανενεργό, να μην έχει γιορτές. Είναι δικαίωμα των παιδιών, άλλωστε.
Με τη σύμφωνη γνώμη της διεύθυνσης, έφτασαν να δανειστούν ηλεκτρικό ρεύμα από γείτονες, να πάρουν ένα ηχείο, να το συνδέσουν με υπολογιστή και με κάθε μέσο που διέθεταν έκαναν πραγματικότητα αυτό που σε άλλα σχολεία φαντάζει αυτονόητο.
Η πρώτη γιορτή πραγματοποιήθηκε πριν από τρία χρόνια: ένα αφιέρωμα στον Νομπελίστα Έλληνα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη με μελοποιημένα ποιήματα και καλοκαιρινά τραγούδια.
Η περσινή γορτή είχε θέμα τον ελληνικό κινηματογράφο, με τα παιδιά να μπαίνουν στους ρόλους των αγαπημένων μας ηθοποιών, που μας έχουν χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου και συγκίνησης, με σκετς και πολύ τραγούδι.
Ένα ταξίδι στη μουσική και το φως
Η φετινή γιορτή ήταν ένα ταξίδι μουσικής. Ένα καραβάνι από νότες κάθε είδους, από λαϊκό μέχρι παραδοσιακό, έντεχνο και ροκ. Και κάπως έτσι μοιράστηκε: η Α’ Δημοτικού τραγούδησε παιδικά έντεχνα κομμάτια γνωστών καλλιτεχνών, όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Β’ Δημοτικού είχε άρωμα παράδοσης, η Γ’ τάξη κινήθηκε σε λαϊκά ακούσματα, οι μαθητές της Δ’ τάξης ερμήνευσαν στη νοηματική τα τραγούδια «Ν´ αγαπάς τα βουνά» και το “We are the world”, η Ε’ ρόκαρε, ενώ οι μαθητές της ΣΤ’, της τάξης του αποχαιρετισμού προς το νέο κεφάλαιο που λέγεται “Γυμνάσιο”, τραγούδησαν τα πάντα. Σαν μία μουσική αναδρομή, ένα “soundtrack” για κάθε τάξη που πέρασαν.
Η διάθεση αρχικά για μία γιορτή ήταν υποτονική, για πολλούς λόγους. Όμως, η αγάπη των δασκάλων για τον πολιτισμό, δεν ήθελαν να περάσει έτσι χλωμά και άνευτα. Εκφράζοντας την αγωνία τους στην καθηγήτρια μουσικής του τοπικού ωδείου συνέβη κάτι το αναπάντεχο: πήρε την πρωτοβουλία να συμμετέχει στη γιορτή, χωρίς δεσμεύσεις, με ανιδιοτέλεια και αγάπη προς τα παιδιά και τη μουσική. Μάλιστα, θέλησε να συμμετάσχει μαζί της και με ο δάσκαλος του μπουζουκιού.
Αυτό που κάνει ακόμη μεγαλύτερη τη συγκίνηση και την αξιοθαύμαστη πράξη τους είναι το γεγονός, ότι άφησαν για λίγο τις πρόβες του Ωδείου για την δική τους γιορτή της λήξης του έτους, προκειμένου να σταθούν δίπλα στους μικρούς μαθητές, να τους διδάξουν, να κάνουν τις δικές τους πρόβες. Μέσα σε συνθήκες ζέστης, πάντα όμως με καλή διάθεση και χαμόγελο. Και όπως ήταν φυσικό καταχειροκροτήθηκαν. Τα παιδιά που δεν είχαν ξανάρθει σε επαφή με τα μουσικά όργανα εξέφρασαν την επιθυμία να τα αγγίξουν, να τα δουν από κοντά: πώς μοιάζει τελικά μία κιθάρα; Ή ένα μπουζούκι; Ένα σχολικό live που έδωσε το έναυσμα για αρκετά από αυτά να ζητήσουν από τους γονείς τους να τα γράψουν σε ωδείο.
Γιατί αυτή είναι η μαγεία τόσο της μουσικής και του πολιτισμού, όσο και της αγνής πρόθεσης, της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και του πολιτισμού της ψυχής. Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδειάς και όλοι οι πρωταγωνιστές αυτής της μικρής και συνάμα μεγάλης γιορτής αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο, ότι ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες μπορεί να υπάρξει ελπίδα και φως για το μέλλον.
