Μια από αυτές είναι η παρακάτω αλληγορική ιστορία από τον «Δρόμο της Αυτοεξάρτησης» που μιλάει για την αγαπή και αν τελικά πρέπει να έχεις απόθεμα για να δώσεις.
«Η Ερνεστίνα ζούσε σ’ ένα αγρόκτημα στην εξοχή. Μια μέρα, ο πατέρας της της ζητάει να μεταφέρει ένα βαρέλι με καλαμπόκι στη σιταποθήκη μιας γειτόνισσας, Παίρνει η Ερνεστίνα ένα ξύλινο βαρέλι, το γεμίζει με καλαμπόκι μέχρι πάνω, καρφώνει το καπάκι και το δένει για να το κρεμάσει από τους ώμους σα σακίδιο. Αφού στερεώνει τα λουριά, ξεκινάει για τη γειτονική σιταποθήκη. Στο δρόμο συναντάει διάφορους αγρότες.
Κάποιοι βλέπουν ότι το βαρέλι έχει μια τρύπα και πέφτουν οι σπόροι από εκεί, σχηματίζοντας μια γραμμή στο δρόμο, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα η Ερνεστίνα. Ένας φίλος του πατέρα της, με νοήματα, προσπαθεί να της εξηγήσει το πρόβλημα, εκείνη όμως νομίζει ότι τη χαιρετάει, οπότε του χαμογελάει κι αυτή και του κουνάει το χέρι φιλικά. Τότε, οι άλλοι αγρότες της φωνάζουν όλοι μαζί:
«Το καλαμπόκι χύνεται!»
Η Ερνεστίνα γυρίζει να δει το δρόμο, αλλά καθώς τα πουλιά αρπάζουν κάθε σπόρο πριν καλά καλά πέσει κάτω, δε βλέπει τίποτε, νομίζει πως οι γείτονες της κάνουν πλάκα και συνεχίζει το δρόμο της. Λίγο πιο κάτω της φωνάζει πάλι ένας χωρικός:
«Ερνεστίνα! Ερνεστίνα! Σου χύνεται το καλαμπόκι! Το τρώνε τα πουλιά!»
Η Ερνεστίνα γυρίζει και βλέπει τα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από το δρόμο, αλλά ούτε ένα σπόρο καλαμποκιού. Έτσι, συνεχίζει το δρόμο της με το καλαμπόκι να χύνεται από την τρύπα του βαρελιού. Όταν φτάνει η Ερνεστίνα στον προορισμό της και ανοίγει το βαρέλι, βλέπει πως είναι ακόμη το ίδιο ξέχειλο από σπόρους, όπως όταν ξεκίνησε…»
Αυτό που θέλει να περιγράψει η ιστορία είναι η μαγεία της δύναμης της αγάπης. Η αγάπη είναι αφιέρωση του εσωτερικού πλούτου. Εκείνη η δύναμη ζωτικότητας και θετικής ενέργειας που γεννιέται μέσα μας και δε στερεύει ποτέ. Είναι προσφορά που δεν επιβαρύνει εκείνον που δίνει, καθώς το να δίνεις δεν εξισώνεται με τη στέρηση, την έλλειψη ή τη θυσία. Η αγάπη είναι η ζεστασιά προς τον εαυτό που τρέφει την ψυχή και την ανάγει στις υψηλότερες σφαίρες της πνευματικότητας.