Όταν το παιδί σου μιλά άσχημα ή φωνάζει,η πρώτη σου αντίδραση ίσως είναι να θυμώσεις, να φωνάξεις κι εσύ ή να τιμωρήσεις.
Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή δεν είναι να το βάλεις στη θέση του, αλλά να το βοηθήσεις να μάθει πώς να εκφράζει τον θυμό του.
Όπως εξηγεί η ψυχολόγος και σύμβουλος γονέων, Μαρία Παραγιουδάκη, αν προσπαθήσεις να εμβαθύνεις στη συμπεριφορά, θα δεις, ότι δεν είναι προσωπική επίθεση προς εσένα. Στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος για το παιδί να εκφράσει έντονα συναισθήματα, που δυσκολεύεται ή δεν ξέρει ακόμη πώς να τα διαχειριστεί.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Αν απαντήσεις με θυμό, το παιδί μαθαίνει, ότι ο θυμός φέρνει περισσότερο θυμό. Με το να διατηρήσεις όσο είναι δυνατό μία ήρεμη στάση, τού δείχνεις με το παράδειγμά σου, πώς μπορεί να εκφράζει δύσκολα συναισθήματα χωρίς να χάνει τον έλεγχο.
Το δεύτερο βήμα είναι να αναγνωρίσεις αυτό που νιώθει. «Είσαι θυμωμένο;», «Καταλαβαίνω, ότι κάτι σε ενόχλησε πολύ». Κι αυτό, γιατί αφενός η ένταση μειώνεται, όταν νιώθουμε, ότι μας καταλαβαίνουν και αφετέρου, επειδή θέλουμε να μαθαίνει, ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά.
Θα αναρωτηθείς: «Δεν θα του βάλω όρια;». Η απάντηση είναι: Φυσικά.
Θα του πεις φράσεις, όπως: «δεν μιλάμε με βρισιές στο σπίτι» ή «Μπορείς να μου πεις τι σε πείραξε χωρίς να φωνάζεις;». Έτσι, τού δίνεις το μήνυμα, ότι ναι μεν αναγνωρίζεις τα συναισθήματα και είναι όλα αποδεκτά, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τη συμπεριφορά του.
Τέλος, όταν είστε και οι δύο ήρεμοι, συζητήστε ενεργητικά. Ο στόχος είναι να βρει εναλλακτικούς τρόπους να εκφράζει τον θυμό, την απογοήτευση και ό,τ άλλο το δυσκολεύει, καθώς και να το ενθαρρύνεις να βάζει λόγια σε αυτά που νιώθει. Με τον καιρό θα μάθει, ότι έχει δικαίωμα να θυμώσει, αλλά όχι να πληγώσει.
Τα άσχημα λόγια και οι φωνές δεν είναι το πρόβλημα, αλλά το σύμπτωμα. Το πραγματικό ζητούμενο είναι να δώσεις στο παιδί σου τα εργαλεία να αναγνωρίζει, να εκφράζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του με σεβασμό προς τον εαυτό και τους άλλους.
