Με τον γιο της στην αγκαλιά και ένα καρβέλι ψωμί σε χαρτί, μία μητέρα πλησίασε τη δασκάλα μουσικής για βρέφη.
Είχαν περάσει από τον φούρνο το πρωί, και σκέφτηκε πως μια μικρή κίνηση ευγένειας θα ήταν ο πιο απλός τρόπος να πει «ευχαριστώ».
Όμως η αντίδραση της δασκάλας, γεμάτη ειρωνεία και υπαινιγμούς, την έκανε να νιώσει ότι είχε κάνει κάτι λάθος, απλώς επειδή αγόρασε ψωμί.
Ζώντας σε μια μεγάλη πόλη, είχε στη διάθεσή της δεκάδες «mommy-and-me» δραστηριότητες: μουσική, τέχνη, γιόγκα για βρέφη, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο πατέρας της, 76 ετών, όταν άκουσε για όλα αυτά, σχολίασε: «Μόνο στις μεγάλες πόλεις γίνονται αυτά». Και είχε δίκιο. Τέτοιες τάξεις δεν υπήρχαν ούτε όταν εκείνη ήταν παιδί.
Η συγκεκριμένη σχολή είχε χτίσει φήμη. Ένα τέλειο περιβάλλον για πρώτους γονείς της γενιάς των millennials: συννεφάκια στο ταβάνι, βιβλία με μηνύματα συμπερίληψης, προσεκτικά διαλεγμένα ξύλινα παιχνίδια, χρώματα παντού. Όλα έμοιαζαν ιδανικά. Μέχρι που άρχισαν να ξεπροβάλλουν μικρές ρωγμές.
Τα σχόλια που την έφερναν σε δύσκολη θέση
Η δασκάλα έκανε συχνά σχόλια που έφερναν σε δύσκολη θέση τους γονεί: είτε επειδή άργησαν στο μάθημα, είτε επειδή δεν αγόρασαν εισιτήρια για κάποια παράστασή της. Άλλοτε γελοιοποιούσε πρώτες εμπειρίες, όπως την πρώτη επίσκεψη ενός βρέφους στον οδοντίατρο, κι άλλοτε αφαιρούσε παιχνίδια από τα παιδιά στο όνομα της «πειθαρχίας». Λίγο λίγο, οι γονείς άρχισαν να ανταλλάσσουν βλέμματα συνενοχής. Όλοι έβλεπαν αυτό το «κάτι» που δεν ταίριαζε, αλλά κανείς δεν μιλούσε.
Και όμως, παρέμεναν εκεί. Κι εκείνη παρέμενε, γιατί δεν ήθελε το παιδί της να «χάσει» κάτι που θεωρητικά ήταν σημαντικό.
Όπως πολλοί γονείς της γενιάς της, είχε πιστέψει ότι η «καλή» ανατροφή περνά μέσα από οργανωμένα προγράμματα, εκπαιδευτικές δραστηριότητες, «ευκαιρίες ανάπτυξης» που κοστίζουν χρόνο και χρήμα. Μια ολόκληρη κουλτούρα την είχε πείσει ότι το παιχνίδι έπρεπε να είναι δομημένο, αγορασμένο, σχεδιασμένο. Και ότι αν δεν τρέχει συνεχώς πίσω από τάξεις, παροχές και συνδρομές, κινδυνεύει να υστερήσει ως γονιός.
Όμως στην πορεία έκανε μια απλή, αλλά βαθιά συνειδητοποίηση: το παιδί της δεν χρειαζόταν όλα αυτά. Χρειαζόταν χώρο, ελευθερία, παιχνίδι. Χρειαζόταν χρόνο με εκείνη. Ούτε κάτι τέλειο, ούτε βγαλμένο από Instagram. Και εκείνη χρειαζόταν να σταματήσει να νιώθει εγκλωβισμένη ανάμεσα σε αγορές, προγράμματα και προσδοκίες.
Λίγα και ουσιαστικά
Σήμερα, επιλέγουν λιγότερα και πιο ουσιαστικά. Μια απλή τάξη σε έναν μικρό χώρο θεάτρου, με φθαρμένα υφασμάτινα αστεράκια και ένα τραγουδάκι, κάνει το παιδί της τόσο χαρούμενο όσο και η πιο ακριβή δραστηριότητα. Και το σημαντικότερο: κάνει κι εκείνη πιο ήρεμη, πιο παρούσα.
Η ίδια λέει πως θα έπρεπε να είχε εμπιστευτεί το ένστικτό της από την πρώτη στιγμή από εκείνο το άβολο περιστατικό με το ψωμί. Το καρβέλι που προόριζε ως προσφορά ευγνωμοσύνης έγινε τελικά σύμβολο. Μια υπενθύμιση ότι η γονεϊκότητα είναι γεμάτη θυσίες, αλλά οι θυσίες που αξίζουν είναι αυτές που τρέφουν και τον γονιό και το παιδί.
