«Τίποτα απολύτως δεν σε προετοιμάζει πραγματικά για την μητρότητα.
Είχα διαβάσει βιβλία, έκανα σχέδια και προετοιμασία για τον τοκετό, είχα φτιάξει μια λίστα με τα απαραίτητα για το μωρό μου αλλά ήμουν πραγματικά απροετοίμαστη όταν εννέα μήνες μετά ήρθε το μωρό μου. Η αλήθεια είναι πως φοβόμουνα πολύ μη πάθω επιλόχειο κατάθλιψη αφού είχα ήδη περάσει μια κατάθλιψη όταν ήμουν 20 ετών. Κατά τους πρώτους μήνες μετά τον τοκετό, ήμουν ουσιαστικά σε επιφυλακή για το πώς ένιωθα.
Ήμουν όλο νεύρα όλες τις ώρες της ημέρες, εξαντλημένη από την αϋπνία. Μια μέρα τσακώθηκα με τον σύζυγό μου στις 3 τα ξημερώματα πάρα πολύ άσχημα. Μέχρι σήμερα είναι ο μεγαλύτερος καυγάς που έχουμε κάνει ποτέ και δεν μπορώ να θυμηθώ τον λόγο! Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το στήθος μου ήταν γεμάτο πληγές και οι ορμόνες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο από την σοβαρή έλλειψη ύπνου. Ήμουν εντάξει για τους επόμενους τέσσερις μήνες, έως ότου ένα παρόμοιο συναίσθημα εκτός ελέγχου χτύπησε το μυαλό μου από το πουθενά. Ένιωθα πιεσμένη από τη αγάπη της οικογένειάς μου, από τα κλάματα του μωρού μου, την γάτα που κλαψούριζε, τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη! Αυτό έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου. Στα αυτιά μου ηχούσε δυνατός ήχος και ένιωθα στριμωγμένη. Το μόνο που ήθελα είναι να διαφύγω σε ένα ήρεμο καταφύγιο.
Τα έχασα.
Η οργή που ένιωσα ήταν τόσο μεγάλη που με τρόμαζε. Ο σύζυγός μου, στην προσπάθειά του να με ηρεμήσει ήρθε προς το μέρος μου για να μου δώσει μια αγκαλιά, αλλά εγώ αρνήθηκα. Έσπρωξα το χέρι του τόσο σκληρά και μου φαίνεται ότι τον χτύπησα στο πρόσωπο. Για πρώτη φορά του φώναξα να πάρει τα χέρια του από πάνω μου. Το βλέμμα στα μάτια του ήταν συγχυσμένο. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένα λεπτό ήμουν μια χαρά και το αμέσως επόμενο φρενοβλαβής. Άρχισα να έχω δύσπνοια και δεν μπορούσα ότι εγώ η ίδια να καταλάβω τι μου συνέβαινε.
Μετά από αυτό, σχεδόν κάθε δεύτερη εβδομάδα, είχα απίστευτα ξεσπάσματα οργής, που συνοδεύονταν από αισθήματα ενοχής. Σε συνδυασμό με την άγχος μου για την ασφάλεια του μωρού μου άρχισα να έχω εφιάλτες και γενικά αισθανόμουνα χάλια.
Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που γέννησα, ήμουν ένα βήμα πριν την τρέλα και άρχισα να πιστεύω ότι αυτή θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητά του από τη στιγμή που έγινα μητέρα. Πάντα θα ανησυχώ για την ασφάλεια του μωρού μου αλλά η υπομονή ποτέ δεν θα είναι αρκετή για να διαχειριστώ το κλάμα της. Το κλαψούρισμα του μωρού πραγματικά έκανε το κεφάλι μου να γυρνάει. Νοιαζόμουν για τις ανάγκες της περισσότερο από καθήκον και συμπόνια. Επίσης όσο εκείνη μεγάλωνε άρχισα να ζηλεύω επειδή έδειχνε προτίμηση στον πατέρα της. Πίστευα ότι ήμουν κακή μητέρα.
Τα ξεσπάσματα οργής δεν είχαν σταματημό και εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να χαλαρώσω.
Δεν ήμουν πια η γυναίκα που ήξερα. Απλά δεν ήμουν εγώ!
Όλο αυτό συνεχίστηκε μέχρι την πέμπτη επέτειο του γάμου μου – και 16 μήνες μετά την γέννηση της κόρης μου – όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Εκείνο το πρωί, είχα ξεχάσει την επέτειο του γάμου μας και είχα γίνει μια ανυπόφορη σύζυγος. Έκλεισα την ίδια κιόλας ημέρα ραντεβού με τον γιατρό μου και μόλις τον συνάντησα ξέσπασα σε δάκρυα, ένιωσα ασφαλής και απελευθέρωσα τον πόνο μου. Η διάγνωση ήταν μείζων κατάθλιψη.
Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί τα ξεσπάσματα μου, αλλά ήταν μια ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι υπήρχε λόγος. Δεν ήμουν απλά μια ιδιότροπη και ξιπασμένη με τους ανθρώπους που αγαπώ όσο τίποτε άλλο. Ακολούθησα αγωγή και δυο βδομάδες μετά ένιωσα ήδη καλύτερα. Ήμουν λιγότερο ταραγμένη και ενοχλημένη. Άρχισα να συμπεριφέρομαι καλύτερα στην κόρη μου και μην είμαι συνέχεια απότομη μαζί της και να έχω μεγαλύτερη υπομονή.
Σήμερα νιώθω καλά.
Απολαμβάνω την καθημερινότητά μου με την μικρή μου. Τραγουδάμε, χορεύουμε, της διαβάζω και της εξιστορώ ιστορίες. Δεν αισθάνομαι αγανακτισμένη όλη την ώρα και ούτε είμαι κολλημένη στο σπίτι μου. Είμαι σε θέση να γελάω με τον εαυτό μου και τους φίλους μου χωρίς να γκρινιάζω για τις υποχρεώσεις που έχω ως μητέρα. Δεν δίνω βάση σε μικρολεπτομέρειες τύπου ξέχασα να βάλω μαλακτικό στο πλυντήριο ή να αγοράσω αβοκάντο από το μανάβικο. Επίσης μου αρέσει το σεξ και μάλιστα αισθάνομαι ότι ακόμα το ανακαλύπτω. Είμαι ένας υγιής άνθρωπος που παίρνει και προσφέρει πράγματα στην οικογένειά του και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία και αξία για μένα.»
Αυτή ήταν η ιστορία της Άντζυ που αντιμετώπισε την επιλόχειο κατάθλιψη.
