Τα παιδιά που θα περάσουν ένα μέρος των διακοπών τους σε κάποια κατασκήνωση θα μάθουν πολλά πράγματα.
Η συναδελφικότητα που θα αποκτήσουν, η ανεξαρτησία που θα αισθανθούν, οι δεξιότητες που θα αποκτήσουν, οι καινούργιες φιλίες που θα χτίσουν, όλα αυτά θα είναι «τρομερό σχολείο» για τα παιδιά στις λίγες εβδομάδες που θα περάσουν μακριά από το σπίτι τους. Για τους γονείς όμως είναι κάτι περισσότερο από μια συναισθηματική περιπέτεια. Συμμερίζονται τον ενθουσιασμό των παιδιών αλλά υπάρχει και η στενοχώρια που αποχωρίζονται τα παιδιά τους. Πώς λοιπόν διαχειρίζονται οι γονείς το γεγονός ότι το παιδί τους πάει κατασκήνωση; Με λίγο δράμα φυσικά!
Η ευτυχία που νιώθετε όταν ξέρετε ότι το παιδί σας θα φύγει για την κατασκήνωση σε λίγες μέρες.
Η κούραση όταν πακετάρετε …και πακετάρετε …και πακετάρετε!
Ο φόβος που νιώθετε με την ιδέα ότι στο παιδί σας δεν θα αρέσει το φαγητό, οι δραστηριότητες, ο ομαδάρχης ή τα υπόλοιπα παιδιά στην κατασκήνωση.
Η δύναμη που τελικά βρίσκετε την ώρα του αποχαιρετισμού.
Η θλίψη που αισθάνεστε όταν συνειδητοποιείτε ότι το μωρό σας θα λείψει για σχεδόν ολόκληρο το καλοκαίρι.
Η απογοήτευση όταν δεν βλέπετε το παιδί σας στις πρώτες φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο γκρουπ της κατασκήνωσης στο Facebook.
Οι μουτζούρες που κάνετε κάθε μέρα στο γράμμα που θέλετε να στείλετε.
Ο πανικός που νιώθετε όταν δεν βλέπετε το παιδία σας σε καμία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται.
Ο ενθουσιασμός που νιώθετε όταν συνειδητοποιείτε ότι έχετε μείνει μόνοι με τον/την σύντροφό σας.
Η ικανοποίηση όταν σας παίρνουν τηλέφωνο για να σας πουν ότι το παιδί σας χαμογελάει στον φακό της φωτογραφικής μηχανής.
Ο φόβος ενός απροσδόκητου τηλεφωνήματος από την κατασκήνωση.
Ο θυμός όταν βλέπετε σε μια φωτογραφία ότι καταστράφηκε εκείνη η πανάκριβη μπλούζα που πήρατε στο παιδί.
Η ανυπομονησία για τη στιγμή που θα καλωσορίσετε το παιδί σας.
Η αδρεναλίνη που νιώθετε στις φλέβες σας να κυλάει την πρώτη φορά του Επισκεπτηρίου.
Η επικριτική στάση απέναντι στις άλλες μαμάδες.
Η ανακούφιση όταν βλέπετε ότι το παιδί είναι πολύ χαρούμενο.
Η λύπη όταν θα έρθει η ώρα της αποχώρησης.
Η φρίκη όταν συνειδητοποιείτε ότι έχετε μόνο τρεις εβδομάδες μέχρι να επιστρέψει το παιδί από την κατασκήνωση και δεν έχετε κάνει ακόμα ούτε τα μισά απ’ όσα λέγατε.
Η λαχτάρα να τον/ την σφίξετε στην αγκαλιά σας όταν φτάνει το λεωφορείο.
