Το University College London (UCL) διεξήγαγε μία έρευνα σχετικά με τα συναισθήματα των αντρών μετά από μια αποβολή.
Η έρευνα κατατάσσεται στις πολύ ενδιαφέρουσες καθώς παλαιότερα, οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι οι άνδρες δεν είχαν κανένα συναισθηματικό δεσμό με το αγέννητο παιδί τους και ότι οι αποβολές δεν τους επηρέαζαν ιδιαίτερα. Εδώ είναι μερικές ανώνυμες ιστορίες βασισμένες όμως σε αληθινά γεγονότα…
«Μου φάνηκε μια αιωνιότητα η στιγμή που καθόμασταν και περιμέναμε τα αποτελέσματα του επιπλέον υπερηχογραφήματος επειδή θέλαμε μια δεύτερη γνώμη. Όταν ο γιατρός μας επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμασταν, μούδιασα. Είναι ό, τι πιο θλιβερό έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου.»
Περισσότερες από 1 στις 5 εγκυμοσύνες καταλήγουν σε αποβολή. Οι σύντροφοι των γυναικών που αποβάλουν αισθάνονται στο περιθώριο, σαν να είναι αόρατοι ή να αγνοούνται. Καμιά φορά δεν τους δίνεται καν η δυνατότητα να μιλήσουν, να εκφράσουν τα δικά τους συναισθήματα, εκείνα της απώλειας και του πόνου επειδή όλο το βάρος και η προσοχή πέφτει πάνω στη γυναίκα.
«Η οικογένειά μας και οι φίλοι μας δεν μπορούν να το καταλάβουν πραγματικά αλλά η σχέση μου με τη γυναίκα μου έγινε ακόμα πιο δυνατή. Επικοινωνούμε πολύ καλά μεταξύ μας και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.»
«Την ημέρα της αποβολής μας το 2011, βιώσαμε πολλά εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα. Επιλέξαμε την ημέρα τον Χριστουγέννων να ανακοινώσουμε στην κόρη μας ότι περιμένει αδερφάκι και να δούμε τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Κατόπιν το ανακοινώσαμε στις οικογένειές μας όταν συγκεντρωθήκαμε όλοι στο σπίτι.
Το κακό ήρθε το ίδιο βράδυ όταν ξαφνικά η γυναίκα μου, Τζένη, ένιωσε έντονους πόνους στο στομάχι. Καθώς πηγαίναμε στο νοσοκομείο από το μυαλό μας πέρασε η ιδέα και τελικά ο φόβος επιβεβαιώθηκε. Εκείνη την ώρα έπαιζε ένα πολύ συγκινητικό τραγούδι και είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.»
«Για εμάς ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε την απώλεια και αυτό έχει επηρεάσει αρνητικά το γάμο μας.»
«Προσπαθούσα να είμαι δυνατός για την γυναίκα μου επειδή εκείνη ήταν που χρειαζόταν περισσότερη προσοχή. Στο τέλος πήγαμε στην εκκλησία και ανάψαμε ένα κερί. Και οι δυο κλάψαμε πολύ.»
«Μείναμε αποσβολωμένοι όταν ο γιατρός μας είπε τι συνέβη. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο κόσμος μας τελείωσε. Ήξερα ότι έπρεπε να στηρίξω τη γυναίκα μου. Την επόμενη μέρα που γυρίσαμε σπίτι ήταν ίσως η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Αυτό που ήθελα ήταν να πάρω μακριά τον πόνο και να γίνω ο καλύτερός της φίλος. Ένιωσα όμως απλά ανήμπορος, ότι δεν μπορώ να κάνω ή να πω κάτι επειδή ένιωθα άδειος..»
«Υποφέραμε σιωπηρά.»
«Μου πήρε καιρό να επανέλθω πίσω στην κανονική μου ζωή και στους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου. Ένιωσα τόσο μόνος που ακόμα και με τους φίλους μου δεν αισθανόμουν άνετα να το συζητήσω. Ήμουν βέβαιος ότι οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Όλοι περιτριγυρίζονταν από μωρά κι εγώ το δικό μου το έχασα.»
«Αισθάνθηκα αβοήθητος.»
«Υπήρξαν φορές που δυσκολεύτηκα να το συζητήσω ακόμα και με τη σύζυγό μου επειδή ένιωθα ενοχές. Ενοχές επειδή το πρόβλημα το είχα εγώ και έπρεπε εκείνη να υποβληθεί στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ενοχές επειδή οι γυναίκα μου έπρεπε να κάνει πολλές ενέσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας και κάθε φορά που την έβλεπα έσπαγε η καρδιά μου. Ενοχές ακόμα και για την ίδια την αποβολή επειδή έπρεπε να την προσέχω περισσότερο…»
«Εκείνο το βράδυ απλά κούρνιασα στο κρεβάτι και δεν ήθελα να ξυπνήσω. Ακολούθησαν πολλές ξάγρυπνες νύχτες με την γυναίκα μου να μη θέλει να το συζητάμε και να μην επιτρέπει και σε κανέναν άλλον να θίγει το θέμα αυτό.»
«Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι πολύ λυπημένος και θυμωμένος.»
«Ποτέ δεν ξέχασα αλλά πρέπει να μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις.»
