Μια μητέρα γράφει: Γιατί το να σταματήσετε να φωνάζετε στο παιδί θα είναι η καλύτερη απόφαση που πήρατε ποτέ.
Είναι σχεδόν αδύνατο να μην φωνάζει ποτέ μια μάνα στο παιδί της. Η αλήθεια όμως είναι ότι όχι μόνο δεν έχει κάτι να κερδίσει αλλά του κάνει και πολύ μεγάλο κακό. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ όταν οι γονείς φωνάζουν πολύ στο παιδί, του κάνουν το ίδιο κακό με το να σηκώσουν χέρι πάνω του.
Μπορεί όμως κανείς να πειθαρχήσει τα παιδιά του χωρίς να τους φωνάξει; Θα βγει κάτι τέτοιο σε καλό; Μια μάνα έμεινε «καθαρή» από φωνές για έναν χρόνο και παρουσιάζει τα πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Διαβάστε και θα εκπλαγείτε από το πόσα μπορεί να κερδίσει κανείς αν σταματήσει να φωνάζει.
«Κάποιος με ρώτησε αν έμαθα κάτι από την αποχή φωνών στα παιδιά μου για έναν χρόνο. Πολύ καλή ερώτηση. Θα σας πω το εξής: Έμαθα πολλά, πολύ περισσότερα από όσα θα χωρέσουν σε αυτό το κείμενο! Θα μοιραστώ όμως μαζί σας τα κορυφαία 10 πράγματα που έμαθα από την πρόκληση που έβαλα στον εαυτό μου και υποσχέθηκα να μην φωνάξω στα 4 αγόρια μου για 365 συνεχόμενες ημέρες.
1.Οι φωνές δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν έχω κάνει εδώ και έναν χρόνο (399 ημέρες για την ακρίβεια!)
Επίσης δεν έχω πέσει ποτέ για ύπνο έχοντας έναν κόμπο στο στομάχι επειδή αισθάνομαι ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου. Δεν έχω “ζαλίσει” τον σύντροφό μου με τις τύψεις μου και δεν έχω ακούσει τους γιους μου να φωνάζουν «Είσαι η πιο κακιά, η χειρότερη μαμά του κόσμου και δεν σε αγαπάω πια!». Ω ναι, έμαθα πολύ γρήγορα ότι υπάρχουν θετικά στο να μην φωνάζεις.
2. Τα παιδιά μου είναι οι πιο σημαντικοί κριτές μου
Όταν είχα την «όχι άλλες φωνές» επιφοίτησή μου, συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν φώναζα μπροστά σε άλλους γιατί ήθελα να πιστεύω ότι είμαι μια στοργική και υπομονετική μαμά. Η αλήθεια είναι ότι έτσι ήμουν απλά μόνο όταν είχα ακροατές. Έτσι, κατάλαβα ένα πράγμα: Έχω πάντα ένα ακροατήριο και οι πιο σημαντικοί κριτές μου είναι τα τέσσερα παιδιά μου. Τα παιδιά μου και όχι κάποιοι άγνωστοι είναι αυτοί που θέλουν να με κρίνουν και να πιστεύουν ότι «είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου». Και κάθε φορά που πάω να χάσω την υπομονή μου αυτή η σκέψη είναι που με κάνει να διατηρώ την ψυχραιμία μου.
3. Τα παιδιά είναι παιδιά και όχι απλώς παιδιά αλλά είναι άνθρωποι επίσης
Όπως εγώ, έτσι τα παιδιά μου έχουν καλές μέρες και κακές μέρες. Κάποιες μέρες είναι ευχάριστα και γλυκιά και ακούνε ό,τι τους λέω. Άλλες μέρες είναι γκρινιάρικα και δύστροπα. Και όπως όλα τα παιδιά, τα αγόρια μου καμιά φορά κάνουν φασαρία, αρνιούνται να βάλουν τα παπούτσια τους και ζωγραφίζουν στους τοίχους, ειδικά όταν είναι φρεσκοβαμμένοι. Επομένως αναγνωρίζω ότι πρέπει να χαμηλώσω τις προσδοκίες μου και να θυμάμαι ότι είναι ακόμα παιδιά: Ακόμα μαθαίνουν, αναπτύσσονται και προσπαθούν να μάθουν το πώς να διαχειρίζονται το να ξυπνούν απλώς στραβά. Όταν κάνουν λάθη πρέπει να θυμάμαι ότι όχι μόνο οι φωνές δεν βοηθούν αλλά όπως κι εμένα, έτσι και στα παιδιά μου δεν αρέσουν οι φωνές.
4. Δεν μπορώ να ελέγχω πάντα τις δράσεις των παιδιών μου μπορώ όμως να ελέγξω τις αντιδράσεις μου
Όσο σκληρά κι αν προσπαθήσω να είμαι υπόδειγμα μητέρας, καμιά φορά τα παιδιά μου, επειδή ακριβώς είναι μόνο παιδιά, δεν θα κάνουν αυτό που θέλω. Μπορώ να αποφασίσω όμως αν θέλω να αρχίσω να φωνάζω «Μάζεψε επιτέλους τα παιχνίδια σου» ή αν θέλω να φύγω για λίγα δευτερόλεπτα από το δωμάτιο, να ανακτήσω την ψυχραιμία μου κάνοντας μερικά άλματα και να επιστρέψω με μία νέα προσέγγιση.
ΥΓ: Το να φεύγεις για λίγο από τον τόπο του εγκλήματος και να επιστρέφεις μετά από ένα διάλλειμα μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στο να μαζευτούν τα παιχνίδια πιο γρήγορα από ό,τι να έβαζα τις φωνές.
5. Οι φωνές απλώς δεν λειτουργούν
Υπήρχαν πολλές φορές που ήθελα να σταματήσω αυτή τη δοκιμασία της περιόδου χωρίς φωνές, καθώς σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίσω έτσι κάποιες καταστάσεις από το να βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους. Ευτυχώς όμως ήξερα καλύτερα. Από τα πρώτα χρόνια, έμαθα ότι οι φωνές φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα κάνοντας τα πράγματα να ξεφεύγουν από τον έλεγχο και καθιστώντας όλο και πιο δύσκολο να κάνω τα αγόρια μου να ακούσουν αυτό που λέω. Πώς μπορούν να με ακούσουν ξεκάθαρα να λέω «Πάρτε τις σάκες σας, βάλτε τα παπούτσια σας, πάρτε τα μπουφάν σας, σταματήστε να τσακώνεστε και επιτέλους βιαστείτε!» όταν όλα αυτά είναι μπερδεμένα και συνοδεύονται από φωνές και διαταγές που τους κάνουν να θέλουν να κλάψουν;
6. Μαγικές στιγμές μπορούν να γεννηθούν όταν δεν υπάρχουν φωνές
Μια νύχτα άκουσα βήματα στο σπίτι, αρκετή ώρα αφότου είχαμε πέσει για ύπνο. Παρόλο που διακόπηκε ο πολύτιμος ύπνος μου, παρέμεινα ψύχραιμη και ζήτησα από το παιδί μου να επιστρέψει στο κρεβάτι. Την ώρα που τον οδηγούσα προς το δωμάτιό του, στράφηκε προς τα εμένα και μου είπε: «Μαμά, θα μ ‘αγαπάς αν πάω στον ουρανό εγώ πρώτα; Γιατί αν πάς εσύ πρώτα, εγώ θα σ’ αγαπώ ακόμα. Στην πραγματικότητα, εγώ θα σ ‘αγαπώ πάντα». Δάκρυα εξακολουθούν να στάζουν στα μάγουλά μου ακόμα και σήμερα που το γράφω αυτό. Μπορώ να σας εγγυηθώ ότι αν είχα φωνάξει “Να πάρει η ευχή, γύρνα πίσω στο κρεβάτι!” δεν θα είχαμε ζήσει ποτέ αυτήν την πολύ γλυκιά και σημαντική συζήτηση.
7. Το να μην φωνάζετε είναι δύσκολο αλλά εφικτό
Δεν πρόκειται να σας πω ότι είναι “πανεύκολο” αλλά το να είστε δημιουργική και να έχετε εναλλακτικές μπορεί να το κάνει πολύ πιο εύκολο. Και με το να φωνάζω στην τουαλέτα μόνη μου, χτυπώντας το στήθος μου σαν τον γορίλα, τραγουδώντας λαλαλα λαλαλα και θυμίζοντας διαρκώς στον εαυτό μου την υπόσχεσή μου, τα κατάφερα. Σίγουρα, αισθάνομαι ανόητη κατά καιρούς που κάνω αυτά τα πράγματα αλλά με κρατούν από το να χάσω τον έλεγχο. Το ίδιο κάνει και η νέα αγαπημένη μου λέξη: “τουλάχιστον”. Αυτή η λέξη μου θυμίζει να χαλαρώνω. Την χρησιμοποιώ εύκολα σε οτιδήποτε ενοχλητικό συμβαίνει: «Έριξε κάτω το γάλα αλλά τουλάχιστον δεν ήταν από γυαλί και τουλάχιστον προσπαθούσε να βοηθήσει!”
8. Συχνά, είμαι εγώ το πρόβλημα και όχι τα παιδιά μου
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήθελα να φωνάξω επειδή είχα νεύρα με τον σύντροφό μου, επειδή ήμουν κουρασμένη, επειδή αγχωνόμουν με τα οικονομικά μας ή επειδή ήταν απλά εκείνες οι μέρες του μήνα και όχι επειδή έκαναν κάτι κακό τα παιδιά μου. Άρχισα λοιπόν να λέω στον εαυτό μου: «Ηρέμησε, χρειάζεσαι απλώς λίγη σοκολάτα. Δεν φταίνε σε κάτι τα παιδιά σου».
9. Το να προσέχω τον εαυτό μου με βοηθάει να μην φωνάζω
Ήμουν πάντα καλή στο να φροντίζω τους άλλους. Δεν ήμουν ποτέ όμως καλή στο να φροντίζω τον εαυτό μου. Πλέον συνειδητοποίησα ότι για όλα όσα έχω σταματήσει να κάνω για τον εαυτό μου, δεν φταίνε τα παιδιά μου αλλά εγώ. Άρχισα λοιπόν να ασκούμαι, να κοιμάμαι νωρίτερα, να καλώ μία φίλη μου στο σπίτι και το κυριότερο, να λέω στον εαυτό μου ότι δεν πειράζει να μην είμαι τέλεια. Το να φροντίζω τον εαυτό μου, όχι μόνο με βοηθάει να μην φωνάζω αλλά και να είμαι πιο χαλαρή και τρυφερή.
10. Το να μην φωνάζω με κάνει να αισθάνομαι υπέροχα
Τώρα που έχω σταματήσει να φωνάζω, όχι μόνο αισθάνομαι πιο ευτυχισμένη και πιο ήρεμη αλλά έχω και λιγότερες τύψεις. Πηγαίνω για ύπνο χωρίς να έχω παρέα τις Ερινύες και ξυπνάω έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ως γονιός και δείχνοντας μεγαλύτερη κατανόηση προς τα παιδιά μου.
Ξέρω ότι τώρα θέλετε να διαβάσετε ότι «Σταμάτησα να φωνάζω και όχι μόνο αισθάνομαι καλύτερα αλλά και τα παιδιά μου έχουν γίνει τέλεια!». Όχι, τέλεια δεν είναι. Είναι ακόμα παιδιά. Αλλά ναι, τα ξεσπάσματα είναι πολύ λιγότερα ή αποφεύγονται εντελώς κι εγώ μπορώ να σκέφτομαι πλέον πιο λογικά για την επίλυση πιθανών προβλημάτων, χωρίς να καταρρέω ή να χάνω τον έλεγχο. Το καλύτερο όμως είναι ότι τα παιδιά μου είναι πιο στοργικά απέναντί μου και πλέον μου λένε όλο και πιο συχνά ότι με αγαπάνε. Κι αυτό δεν είναι απλά υπέροχο, είναι ένα αίσθημα πρωτοφανές».
Σ.Σ: Η συγγραφέας του άρθρου, που προτιμά να παραμένει ανώνυμη, είναι συγγραφέας του βιβλίου “Yell Less, Love More” (“Φώναξε λιγότερο, αγάπα περισσότερο”), διατηρεί το site theorangerhino.com/ και είναι… καθαρή από φωνές εδώ και 521 ημέρες.
Και στα δικά σας!
