Υπάρχει μία κοινή συνισταμένη ανά τον κόσμο: ότι η ανατροφή των παιδιών δεν είναι μία εύκολη υπόθεση.
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Marina Lopes ταξίδεψε από τη Μοζαμβίκη μέχρι την Φιλανδία για να ανακαλύψει parenting hacks και οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι μπορεί η ανατροφή να είναι δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις, αλλά δεν είναι τόσο μοναχική όσο στις ΗΠΑ.
Και διηγείται την ιστορία της, αποκαλύπτοντας πέντε τρόπους ανατροφής που έμαθε στα ταξίδια της και που ίσως φανούν χρήσιμα και σε εμάς.
«Πριν από τέσσερα χρόνια, υπό τον φόβο της εμπειρίας της πανδημίας και της ανατροφής δύο παιδιών στην απομόνωση, ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε, ότι θέλουμε μία κοινωνία ενσωμάτωσης. Είχαμε κουραστεί από το να είμαστε οι μόνο υπεύθυνοι για την οργάνωση, το τάισμα, την πειθαρχία και το παιχνίδι με τα παιδιά μας. Από μία ιδιοτροπά μετακομίσαμε στην άλλη άκρη του κόσμου, την Σιγκαπούρη, για να μείνουμε κοντά με τους καλύτερούς μας φίλους, Τζέρεμι και Μελίσσα. Δεν είμαστε πολυγαμικοί ή χίπηδες, παρά μόνον άλλο ένα ζευγάρι κουρασμένων γονέων, εξουθενωμένων από την προσπάθεια να τα καταφέρουν όλα μόνοι χωρίς βοήθεια.
Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα απέναντι και αρχίσαμε να μοιραζόμαστε γεύματα, φροντίδα των παιδιών και συναντήσεις για παιχνίδι, ενώ τους επέτρεπα να φωνάζουν στα παιδιά μου. Σύντομα συνειδητοποίησα, ότι η «κοινόχρηστη» ανατροφή δεν ήταν ριζοσπαστική, αλλά πρακτική.
Ένιωθα ένα βάρος να φεύγει, καθώς ξεκλείδωνα την πόρτα του διαμερίσματός τους μετά από μία μακρά και δύσκολη μέρα στη δουλειά. Ο Τζέρεμι θα ήταν στην κουζίνα να μαγειρεύει κάτι νόστιμο, ενώ η Μελίσσα μου έβαζε λίγο κρασί στο ποτήρι και τα παιδιά έπαιζαν στο διπλανό δωμάτιο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έγινα πιο χαρούμενη, με λιγότερο άγχος και σίγουρα καλύτερη μητέρα από πριν. Τα παιδιά μου, επίσης, δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι ήταν τόσο τυχερά. Δεν απέκτησαν απλά «αδελφάκια», αλλά και ένα ζεύγος μεγάλων που τα αγαπούσαν το ίδιο.
Η εμπειρία με έκανε να αμφισβητήσω τους κανόνες με τους οποίους μεγάλωσα: ότι η ανατροφή των παιδιών είναι η καλύτερη δουλειά για τους γονείς και ότι η προστασία των παιδιών μου σήμαινε, πως θα τα κρατήσω μακριά από οποιονδήποτε διαφωνούσα με το γονεϊκό υοθ στυλ.
Ως διεθνής ανταποκρίτρια, οι αγαπημένες μου ιστορίες έρχονταν πάντα από την ανάμειξή μου με διαφορτετικές κουλτούρες. Όμως, από τότε που έγινα μητέρα, συνειδητοποίησα, ότι οι βαθύτερες διαμάχες στην κουλτούρα των λαών δεν ήταν για την πολιτική ή το φαγητό, αλλά για τη φροντίδα των παιδιών. Κάθε χώρα έχει τους δικούς της ιερούς κανόνες για την ανατροφή αξιοπρεπών, ανεξάρτητων παιδιών, που κοιμούνται χωρίς να ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Και ξεκίνησα το ρεπορτάζ. Το βιβλίο μου «Σας παρακαλώ, φωνάξτε στα παιδιά μου» εξερευνά hacks, όπως η από κοινού διαβίωση, που στην πραγματικότητα κάνει τη ζωή των παιδιών ευκολότερη. Έμαθα πώς οι Ολλανδές και Δανές μαμάδες αποβάλλουν το άγχος αφήνοντας τα μωρά τους να κοιμούνται σε εξωτερικό χώρο, ενώ οι Κινέζες μετατρέπουν την ανάκαμψή τους μετά τον τοκετό σε ομαδικό άθλημα.
Και φυσικά τα έφερα όλα σπίτι και τα δοκίμασα στα δικά μου παιδιά.
Και ιδού τι έμαθα.
Φτιάξτε ένα «χωριό» (Μοζαμβίκη)
Στη Μοζαμβίκη η λέξη «μαμά» δεν αναφέρεται μόνο στον βιολογικό γονέα. Χρησιμοποιείται για την θεία, την ηλικιωμένη γειτόνισσα που προσέχει τα παιδιά, όταν οι γονείς δουλεύουν ή τη γυναίκα που έχει πάντα να δώσει μία λιχουδιά για τα παιδιά όλων. Αυτά τα δίκτυα φροντίδας συχνά αντιστρέφουν τους ρόλους στο μέλλον και αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν για να φροντίσουν τους ηλικιωμένους γείτονες που κάποτε τα πρόσεχαν. Σήμερα, πολλοί γονείς στις ΗΠΑ διερωτώνται γιατί δεν έχουν ένα “χωριό” που να βοηθά στο μεγάλωμα των παιδιών. Όμως, αυτά δεν εμφανίζονται έτσι από το πουθενά. Πρέπει να χτιστούν βήμα βήμα. Όταν μετακόμισα στις ΗΠΑ, άνοιγα το σπίτι μου για οικογενειακά παιχνίδια το βράδυ, πάρτι στις διακοπές και ένα χάος μετά το σχολείο, στο οποίο ήθελαν όλοι να πάρουν μέρος. Δεν ξέρω αν αντέγραψα έστω και λίγο αυτό το «χωριό» που είδα στη Μοζαμβίκη, αλλά συνειδητοποίησα, ότι μπορώ να φτιάξω ένα.
Μεγαλώστε τη λίστα των καλεσμένων (Βραζιλία)
Με την ίδια λογική, το μεγάλωμα των παιδιών δεν θα μπορούσε να είναι ιδιωτικό project. Για το γάμο μας καλούμε ένα σωρό συγγενείς ή παρανύμφους, άλλά όταν έρθει το μωρό, ξαφνικά θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας; Όχι. Για αυτό, ξεκινήστε να στήνετε το «χωριό» σας από την αρχή. Μπορεί να μη θέλετε 40 άτομα στην καισαρική σας, όπως οι νέες μαμάδες στη Βραζιλία, αλλά αρχίστε να διευρύνετε τη λίστα των ανθρώπων, που θέλετε να συμμετάσχουν στο μεγάλωμα των παιδιών. Αναζητήστε φίλους που δεν θα σας κρίνουν στα χειρότερά σας, ζητήστε να σας βοηθήουν με το φαγητό, ζητήστε από μαμάδες, γιαγιάδες κα άλλες γυναίκες στην οικογένειά σας για τις χαρές, αλλά και τις προκλήσεις της γονεϊκότητας. Πάρτε δύναμη από αυτές.
Μετακομίστε με τους φίλους σας (Μαλαισία)
Η φυλή Iban στη Μαλαισία ζει κοινοβιακά σε μεγάλα σπίτια, όπου οι οικογένειες μεγαλώνουν παιδιά, μοιράζονται γεύματα και κάνουν συγκεντρώσεις κάθε βράδυ. Όταν μετακομίσαμε στο απέναντι διαμέρισμα με τους φίλους μας και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας, κατάλαβα γιατί τόσοι πολλοί πολιτισμοί αγκαλιάζουν εδώ και γενιές την από κοινού ανατροφή. Υπάρχουν πραγματικές οικονομίες κλίμακας, όταν συνεργάζεστε με άλλους εξουθενωμένους γονείς. Ίσως να μην μπορέσετε να ζήσετε όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη, όπως στο Iban, αλλά ακόμη και στη ίδια γειτονιά ή περνώντας χρόνό με ανθρώπους εμπιστοσύνης, μπορεί να προσφέρει κάτι πολύ αξιόλογο: μία βαθιά αίσθηση σύνδεσης και ανήκειν για εσάς και τα παιδιά σας.
Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα στα δάση (Ολλανδία)
Στην Ολλανδία οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις μόνομε ένα φακό και σνακ, αφήνοντάς τα να βρουν τον δρόμο για το σπίτι μόνα τους. Αυτό ονομάζεται “forest dropping” και καλλειργεί την ανθεκτικότητα και την ανεξαρτησία των παιδιών. Δεν είναι ανάγκη να παίξουν τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, αλλά ας ξεκινήσετε από κάτι μικρό: διδάξτε τους την ασφάλεια στον δρόμο, αφήστε τα να σας προσπεράσουν με το ποδήλατο, στείλτε τα για ψώνια. Καθώς τα παιδιά αποκτούν αυτοπεποίθηση και συμμετέχουν στην οικογενειακή ζωή, μαθαίνουν να μην είναι απλά παθητικοί δέκτες φροντίδας, αλλά ικανά και ισότιμα μέλη μίας κοινωνίας.
Γιαγιά – νταντά (Σιγκαπούρη)
Στη Σιγκαπούρη, όταν πήγαινα να πάρω το παιδί από το σχολείο ήμουν η μόνη μαμά σε μία «θάλασσα» από γιαγιάδες και παππούδες. Όμως, δεν είχαν το στυλ των κλασικών παππούδων. Στη Σιγκαπούρη είναι και μία σοβαρή επιχείρηση. Πηγαινοφέρνουν τα παιδιά στις εξωσχολικές δραστηριότητες, τα βοηθούν με τις σχολικές εργασίες και παίζουν σημαντικό ρόλο στη μετάδοση αξιών και στην πειθαρχία. Ενώ πολλοί γονείς στις ΗΠΑ λαχταρούν αυτό το είδος υποστήριξης, συχνά σπεύδουν να θέσουν όρια, όταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν τα κάνουν όλα όπως οι γονείς. Αντίθετα, στη Σιγκαπούρη η ευθυγράμμιση γονέων – παππούδων δεν χρειάζεται να είναι πλήρης για να βοηθήσουν ουσιαστικά. Ακριβώς, επειδή μία γιαγιά και ένας παππούς δεν συμμερίζονται όλες τις αρχές ανατροφής σας, δεν σημαίνει, ότι δεν μπορούν να διαβάσουν στα παιδιά μία ιστορία πριν από τον ύπνο ή να βοηθήσουν στα μαθηματικά. Το κλειδί είναι να καταλάβετε τι χρειάζεστε και να κάνετε ένα βηματάκι πίσω.
Χτίζοντας μία κοινότητα μέσω συγγενών, φίλων ή γειτόονων, ομολογουμένως δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Ωστόσο, μπορεί να ελαφρύνει βάρη, να βοηθήσετε να ανακτήσετε την υγεία σας και να φέρει ηρεμία και χαρά στο σπίτι. Όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι και να αφήσουμε χώρο σε βοήθεια τρίτων, δεν μεγαλώνουμε απλά καλύτερα παιδιά, αλλά χτίζουμε πιο πλήρεις μελλοντικές ζωές για εκείνα, αλλά και για εμάς»
Πηγή: Guardian
