Το παιδί σου είναι τέλειο στο σχολείο, κούει τους φροντιστές του, συμπεριφέρεται υπέροχα στο σπίτι της γιαγιάς.
Κι ύστερα μπαίνεις στο σπίτι και λυγίζει από το τίποτα. Νομίζεις, ότι κάτι έχεις κάνει λάθος με την ανατροφή του.
Όμως, η επιστήμη λέει το αντίθετο. Η παιδοψυχολόγος δρ. Suzanne Zeedek μελέτησε τη συναισθηματική ρύθμιση των μικρών παιδιών σε διαφορετικά περιβάλλοντα φροντίδας. Τα παιδιά που λυγίζουν με οτν κύριο φροντιστή τους δείχνουν πιο ισχυρό δεσμό, όχι πιο αδύναμο. Το ξέσπασμα είναι απόδειξη εμπιστοσύνης, όχι κακής γονεϊκότητας.
Και ιδού τι συμβαίνει, στον εγκέφαλο του παιδιού
Ο προμετωπιαίος φλοιός, που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο των συναισθημάτων, είναι ελάχιστα ανεπτυγμένος. Όλη μέρα χρησιμοποιεί όση αυτορρυθμιση διαθέτει για να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Μετά σε βλέπει και το φράγμα σπάει.
Από την πλευρά του, ο νευροεπιστήμονας δρ. Μπρους Πέρι το ονομάζει «κατάρρευση της συγκράτησης». Το νευρικό σύστημα του παιδιού σου βρίσκεται όλη μέρα σε κατάσταση χαμηλού στρες, προσπαθώντας να διαχειριστεί κοινωικούς κανόνες, να καταπνίξει παρορμήσες και να ρυθμίσει συναισθήματα. Δεν είσαι, συνπώς, η αιτία, αλλά η βαλβίδα εκτόνωσης.
Αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι να σκεφτείς τη δική σου συμπεριφορά έπειτα από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά. Κρατιέσαι στις συναντήσεις, χαμογελάς, μένεις επαγγελματίας. Και μόλις μπεις στο σπίτι, ξεσπάς στον άνθρωπό σου για κάτι ασήμαντος. Είναι ο ίδιος μηχανισμός. Απλώς διαφέρει η ηλικία.
Ο εγκέφαλος του παιδιού σε αναγνωρίζει ως ασφαλή βάση, ως τον άνθρωπο με τον οποίο επιτέλους μπορεί να σταματήσει να παίζει ρόλους. Με τους άλλους το νευρικό του σύστημα μένει σε επιφυλακή: παρατηρεί, προσαρμόζεται, προσπαθεί να ευχαριστήσει. Μαζί σου η λειτουργία επιβίωσης απενεργοποιείται. Και όσα καταπίεζε όλη την ημέρα βγαίνουν στην επιφάνεια.
Έρευνες που μετρούν την κορτιζόλη δείχνουν ξεκάθαρα αυτό το μοτίβο. Τα παιδιά διατηρούν υψηλά επιπεδα ορμονών του στρες σε άγνωστα περιβάλλοντα. Ακόμη και σε ευχάριστα, όπως το νηπιαγωγείο. Μόλις εμφανιστεί ο βασικός τους δεσμός, τα επίπεδα κορτιζόλης πέφτουν. Και η συμπεριφορά τους συχνά χαλάει αμέσως μετά.
Για αυτό η ώρα του ύπνου και η στιγμή που τα παραλαμβάνεις από το σχολείο είναι οι πιο έντονες. Έχουν προσπαθήσει όλη μέρα να ρυθμιστούν. Εσύ είσαι το πράσινο φως για να σταματήσουν. Όσο πιο μεγάλο είναι το ξέσπασμα, τόσο πιο πολύ πάλεψαν να κρατηθούν νωρίτερα.
Τι χρειάζεται το παιδί εκείνη τη στιγμή;
Δεν χρειάζεται τιμωρία για «κακή συμπεριφορά». Ούτε διαλέξεις για το πόσο ήσυχο ήταν όλη την ημέρα.
Σε χρειάζεται για να απορροφήσεις τα συναισθήματα που δεν μπόρεσε να εκφράσει αλλού. Τι βοηθά πραγματικά; Ονόμασε αυτό που βλέπεις: «Δούλεψες σκληρά όλη μέρα να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου. Τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια».
Μείνε κοντά του με ηρεμία, μην προσπαθήσεις να διορθώσεις ή να σταματήσεις το συναίσθημα. Γίνε το δοχείο που θα το χωρέσει.
Παρατήρησε το μοτίβο της «κατάρρευσης της συγκράτησης». Λυγίζουν τη στιγμή που σε βλέπουν. Μικρά πράγματα προκαλούν τεράστιες αντιδράσεις. Δεν μπορούν να εκφράσουν τι τους φταίει και δεν είναι χειραγώγηση. Είναι ένα νευρικό σύστημα που επιτέλους νιώθει, ότι έχει την άδεια να εκτονωθεί.
Η συμπεριφορά που σε κάνει να νιώθεις άβολα μπροστά σε άλλους δεν είναι πρόβλημα. Είναι αναπτυξιακό ορόσημο. Σημαίνει, ότι το παιδί σου αυτορρυθμίζεται, όταν χρειάζεται και σε εμπιστεύεται αρκετά για να σταματήσει. Δεν είναι πρόβλημα, είναι συναισθηματική νοημοσύνη σε πραγματικό χρόνο.
Πιστεύουμε, ότι η καλή γονεϊκότητα σημαίνει ήσυχα παιδιά παντού. Όμως, ο ασφαλής δεσμός σημαίνει παιδιά που μπορούν να κρατηθούν, όταν χρειάζεται και να αφεθούν.
Το ξέσπασμα του παιδιού σου δεν είναι σημάδι αποτυχίας. Είναι ένδειξη, ότι ξέρουν πως εσύ δεν θα αποτύχεις.
Πηγή: readysetparent
