“Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Προσπαθούσα επί 14 ώρες να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό και τελικά προχωρήσαμε με καισαρική τομή. Περιττό να πω ότι ήμουν εξαντλημένη και ένιωθα όλα τα κόκαλά μου να πονούν.
Όταν οι νοσοκόμες μου έφεραν το μωρό μου αντίκρισα ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με σχιστά μάτια. Την κράτησα στην αγκαλιά μου και κόλλησα το δέρμα της πάνω στο δικό μου και περίμενα. Περίμενα να συγκινηθώ και να νιώσω αυτόν τον έρωτα με την πρώτη ματιά για τον οποίο κάνουν λόγο όλες οι νέες μητέρες. Αλλά δεν ένιωθα τίποτα. Και τότε άρχισα να πανικοβάλλομαι γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Απλά κοίταξα το μωρό μου, το οποίο μετά βίας καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβη. Αλλά όσο γρήγορα μου την έφεραν τόσο γρήγορα και μου την πήραν γιατί έπρεπε να τη βάλουν στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ.) Οι νοσοκόμες μου είπαν ότι έπρεπε να πάρει αντιβιοτικά το συντομότερο δυνατό. Δεν υπήρχε χρόνος να συνδεθώ ή να γνωρίσω καλύτερα το μωρό μου. Δεν έγινε τίποτα όπως το περίμενα. «Που είναι να συναισθήματα που θα έπρεπε να νιώθω», αναρωτιόμουν. Θυμάμαι τον τρόμο που με γέμιζε η σκέψη ότι ίσως δεν θα γινόμουν καλή μητέρα!
Την πρώτη μου μέρα μου ως μαμά την πέρασα μακριά από το μωρό μου. Κοιμήθηκα εξαντλημένη μετά την καισαρική στην οποία υποβλήθηκα. Η νεογέννητη κόρη πέρασε την πρώτη της νύχτα στη ΜΕΝΝ ώστε να την παρακολουθούν πιο στενά οι νοσοκόμες. Το επόμενο πρωί μια νοσοκόμα που την έφερε στο δωμάτιο και μου έδειξε πώς να την κρατάω ώστε να αισθάνεται ασφαλής και να κοιμάται καλά. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ φοβισμένη όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου. Φοβόμουν μήπως κάνω κάτι λάθος και μου πέσει στο πάτωμα. Προσπάθησα να την θηλάσω αλλά δεν ήθελε να συνεργαστεί. Ήμουν σίγουρη ότι θα λιμοκτονήσει μέχρι θανάτου και ένιωθα ένοχη.
Πήγαμε στο σπίτι λίγες μέρες αργότερα. Κάθισα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να είμαι δίπλα στο μωρό και δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω της κατά τη διάρκεια της επιστροφής. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα πηγαίναμε όλοι μαζί σπίτι!
Το πρώτο βράδυ, προσπαθήσαμε να την βάλουμε στην ολοκαίνουργιο κούνια της που ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένα. Αλλά από τη στιγμή που την έβαζα κάτω στην κούνια, ξύπναγε και έκλαιγε. Έτσι, κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, ενώ εγώ καθόμουν και την παρακολουθούσα στον ύπνο της. Επειδή έπρεπε κι εγώ να κοιμηθώ κάναμε με τον σύζυγό μου βάρδιες ώστε να την παρακολουθεί ο ένας ενώ ο άλλος κοιμάται.
Παλέψαμε πολύ για να μπούμε σε ρυθμούς και να προσαρμοστούμε στη νέα μας καθημερινότητα. Θυμάμαι ότι σχεδόν κάθε μέρα έλεγα πόσο βολικό θα ήταν να υπήρχε ένα εγχειρίδιο μητρότητας. Όσα βιβλία κι αν διάβασα αισθανόμουν ότι κανένα δεν με προετοίμασε για τα πρώτα βράδια και τις πρώτες εβδομάδες με την κόρη μου. Αισθανόμουν επίσης κοινωνικά αποκλεισμένη, αφού όλη μέρα ήμουν κλεισμένη στο σπίτι με το νεογέννητο. Οι ημέρες ήταν θολές και οι νύχτες άγρυπνες. Αναρωτιόμουν γιατί κανείς δεν με προειδοποίησε.
Όμως, παρά τον πόνο του τοκετού, τις ατέλειωτες άγρυπνες νύχτες, τον φόβο ότι τα έκανα όλα λάθος, υπήρχε επίσης μια καθαρή ανόθευτη χαρά. Το ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά την κόρη μου στον ύπνου της. Ένιωσα το μικροσκοπικό χεράκι της ενωμένο στο δικό μου. Το ένιωσα επίσης όταν μου χαμογέλασε για πρώτη φορά. Έκλαψα όταν ανακαλύψαμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί το στήθος μου να πονούσε και να ήταν πρησμένο, έμαθα όμως να θηλάζω. Κατάλαβε πώς είμαι η μητέρα της και μάθαμε να συνυπάρχουμε.
Δεν θυμάμαι ακριβώς την στιγμή που «ερωτεύτηκα» την κόρη μου. Δεν άκουσα καμπάνες και μελωδίες στα αυτιά μου. Δεν υπήρχαν πυροτεχνήματα. Και είμαι εντάξει με αυτό. Μπορεί να μην υπήρξε έρωτας αλλά κατευθείαν αγάπη. Όχι, δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ήταν όμως μια αγάπη που μέρα με την μέρα μεγάλωνε βαθιά μέσα μου…
Κατερίνα”
