Δεν χρειάζονται μεγαλειώδεις χειρονομίες για να μείνουν χαραγμένες στη μνήμη και την καρδιά των παιδιών.
Συχνά, είνα μικρές στιγμές -μία αγκαλιά, μία συγγνώμη ή μία συζήτηση- που διαμορφώνουν τον τρόπο που τα παιδιά νιώθουν αγάπη, σεβασμό και ότι είστε εκεί παρόντες. Το Reddit ζήτησε από τους χρήστες του να μοιραστούν ιστορίες από την παιδική τους ηλικία. Κι αυτές οι ιστορίες αποκάλυψαν μία πολύ δυνατή αλήθεια: το ζήτημα δεν είναι να είσαι ο τέλειος γονιός, αλλά να είσαι κοντά στο παιδί, να κάνεις λάθη, να ζητάς συγγνώμη και να δημιουργείς όμορφες στιγμές καθημερινά με τα παιδιά.
Και για αυτό γονείς αποκαλύπτουν τι θυμούνται από τη δική τους παιδική ηλικία και που εφαρμόζουν και οι ίδιοι στα δικά τους παιδιά.
«Ήταν εκεί για όλα»
«Ο μπαμπάς μου ήταν πάντα παρών σε όλα. Σε κάθε απλό πράγμα. Από τα μαθήματα ορθογραφίας, τον προσκοπισμό και το cheerleading. Όταν οι αγώνες που συμμετείχα συνέπιπταν με αυτούς της αγαπημένης του ομάδας, έφερνε μαζί του το walkman του για να ακούει την περιγραφή του αγώνα ενώ με έβλεπε στην ομάδα των cheerleaders. Τώρα είμαι 33 και ακόμη και τώρα, όταν τον χρειάζομαι, του τηλεφωνό και πάντα είναι εκεί αμέσως γα μένα»
«Η μαμά μου ήταν πάντα σε κάθε παιχνίδι, ρεσιτάλ ή άλλη γιορτή που συμμετείχα. Ηταν εθελόντρια στις σχολικές μας τάξεις, σε εκδρομές ή πίσω από τα σκηνικά στις παραστάσεις που συμμετείχα. Πάντα δούλευε, αλλά έκανε τα πάντα για να είναι δίπλα μου σε ολες τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες κι αυτό σήμαινε πολλά για μένα».
«Είτε ο ένας είτε ο άλλος μου γονέας με έβαζε στο κρεβάτι κάθε βράδυ και μου έλεγε πόσο με αγαπά μέχρι την εφηβεία μου.. Σήμαινε τα πάντα για μένα τώρα που τα θυμάμαι. Αυτό κάνω κι εγώ στον μικρό μου τώρα, όταν πηγαίνω στο δωμάτιό του»
«Ο μπαμπάς μου σηκωνόταν πολύ νωρίς και κάθε Κυριακή πρωί πήγαινε στην αγορά για να μου φέρει το αγαπημένο μου ντόνατ και να το βρω μόλις ξυπνήσω»
«Οι γονείς μου μπορούσαν να με πάρουν μαζί τους στις διακοπές τους στα περισσότερα εθνικά πάρκα, που ήταν κοντά μας. Δεν ήταν φανταχτερά ταξίδια, είχαμε ένα φτηνό τροχόσπιτο και όλα μας τα φαγητά γίνονταν στο δρόμο (σάντουιτς, σούπες, hot dog). Και οι δύο γονείς μου έκαναν οικονομία, ξοδεύαμε πολύ λίγα, αλλά έμαθα να έχω απεριοριστη αγάπη και εκτίμηση στη φύση σήμερα».
«Κάθε Σάββατο παρακολουθούσαμε όλοι μαζί τηλεόραση, φτιάχναμε σνακς, όπως γλυκά και ποπ κορν και μέναμε ξύπνιοι ως αργά. Ήταν ένας διασκεδαστικός τρόπος να περάσουμε ποιοτικό χρόνο ως οικογένεια»
«Η μαμά μου μάς διάβαζε ιστορίες το βράδυ πριν από τον ύπνο. Ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν συνειδητοποίησα, ότι δεν μας διάβαζε ακριβώς παραμύθια, αλλά είχε ανοιχτό ένα λεξικό και έφτιαχνε παραμύθια από μόνη της. Επίσης, λάτρευε να μας πηγαίνει στη βιβλιοθήκη. Ήταν εκείνη που με μύησε στο διάβασμα. Έφτιανε ακόμη χειροτεχνίες, καθόταν σε ένα χαμηλό τραπεζάκι και μας έβαζε να χρωματίζουμε τα πήλινα αντικείμενα που έκανε για τις κούκλες μας. Εκτιμώ πολύ αυτόν τον χρόνο που περνούσαμε μαζί»
«Έκαναν το πιο απλό να μοιάζει μαγικό»
«Διοργανώναμε βραδιές ταινιών κάθε Παρασκευή. Ήμασταν αρκετά φτωχοί, αλλά κάθε Παρασκευή πηγαίναμε στην κοντινή πιτσαρία και παίρναμε μία πίτσα των 5 δολαρίων και ένα γλυκό του ενός. Γυρνούσαμε σπίτι και απολαμβάναμε την αγαπημένη μας ταινία, κατασκηνώνοντας στο σαλόνι. Με τα αδέλφια μου τσακωνόμασταν για το ποιος θα “πιάσει” τον καναπέ και ποιος την παλιά πολυθρόνα. Θυμάμαι, επίσης, την παραμονή των Χριστουγέννων, να κοιμόμαστε όλοι στρωματσάδα στο σαλώνει. Ο μπαμπάς μου μας διάβαζε κάθε βράδυ παραμύθια και ιστορίες για πολλά χρόνια. Πηγαίναμε με το ποδήλατο τα Σάββατα στη βιβλιοθήκη, όταν δεν δούλευε, και “μάζευε” τις ιστορίες της εβδομάδας για να μας λέει πριν από τον ύπνο»
«΄Όταν ένας από εμάς είχε μία επιτυχία, χρησιμοποιούσε το κόκκινο πιάτο. Επίσης, επέλεγε αυτό που θέλει να φάει για το βραδινό του. Αυτή η πρακτική εφαρμοζόταν στην οικογένειά μου στα γενέθλια, τις βραβεύσεις και γενικά στις σημαντικές μας επιτυχίες. Ήταν κάτι μικρό, αλλά ένας πολύ κουλ τρόπος για να γιορτάσεις μία νίκη. Αν γκουγκλάρετε το “κόκκινο πιάτο” θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε ακριβώς» .
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο μπαμπάς μου μού έλεγε όμορφα παραμύθια, στα οποία εγώ ήμουν ο βασικός χαρακτήρας και με προέτρεπε να βάλω τη δική μου πινελιά στην ιστορία, κάτι που μου κρατούσε πολύ το ενδιαφέρον. Αυτό ενίσχυσε την επικοινωνία μας, αλλά ανέπτυξε και πολύ τη φαντασία μου»
«Άκουγαν και είχαν κατανόηση»
«Καθως με έπαρινε ο ύπνος, η μαμά μου συνήθιζε να σηκώνεται για να φύγει κι εγώ την τραβούσα. Πάντα με ησυχία καθόταν πίσω και περίμενε να κοιμηθώ ξανα. Αυτό με έκανε να νιώθω ασφάλεια και αγάπη. Πέθανε, όταν ήμουν πολύ μικρή. Πάντα με αντιμετώπιζε σαν ένα δώρο ζωής. Ήταν πάντα ο πρώτος άνθρωπος που μου ευχόταν για τα γενέθλιά μου, το πρωί πριν από όλους»
«Η γιαγιά μου πάντα με τάιζε αυτοβούλως. Όταν έβλεπα τηλεόραση ερχόταν και μου έδινε φρεσκοκομμένα φρούτα ή ένα φλιτζάνι τσάι. Ένιωθα όμορφα να γνωρίζω, ότι με σκέφτεται. Μου λείπει πάρα πολύ. Νομίζω ότι κανείς δεν με λάτρεψε όπως εκέινη».
«Ο μπαμπάς μου δεν φοβόταν ποτέ να ζητήσει συγγνώμη. Όταν ήμουν περίπου 8 χρονών, θυμάμαι ότι έκανα χάλια με αναψυκτικό το αυτοκίνητο, επειδή μου άρεσε να το βλέπω να πετάγεται από το παράθυρο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έπεφτε πάνω στο αυτοκίνητο (και πιθανώς σε άλλα αυτοκίνητα). Μόλις είχαμε φύγει από το πλυντήριο αυτοκινήτων. Όταν φτάσαμε σπίτι, πανικοβλήθηκε, φώναξε και ούρλιαξε. Εγώ μετά απλώς κάθισα και έκλαψα για λίγο. Μετά βγήκε έξω και κάθισε μαζί μου και είπε ότι και αυτός κάνει λάθη μερικές φορές. Είπε ότι κατάλαβε ότι ήμουν απλώς περίεργη και δεν το εννοούσα και εύχεται να είχε εξηγήσει την απογοήτευσή του με πιο ήρεμο τρόπο. Με αγκάλιασε και με βοήθησε να πλύνουμε ξανά το αυτοκίνητο. Θυμάμαι ότι έλεγε άσχημα πράγματα, αλλά όχι αυτά που είπε πριν από τη συγγνώμη. Θυμάμαι σχεδόν κάθε λέξη αυτής της συγγνώμης όμως»
«Μας έκαναν να νιώθουμε ασφαλείς»
«Ο μπαμπάς μου με αγκάλιαζε απλά, όταν δεν ένιωθα καλά και έκλεγα. Δεν με άφηνε, αν δεν σταματούσα. Είμαι χαρούμενη που κάνω το ίδιο με τα δικά μου παιδιά»
«Ως παιδί είχα δεχθεί έντονο bullying και όσο μεγάλωνα, ο πατέρας μου είχε προσαρμόσει το πρόγραμμα της δουλειάς του με τέτοιο τρόπο, ώστε να έρχεται νωρίς στο σπίτι και να περνάμε ώρες μαζί μετά το σχολείο. Είχε απορρίψει προαγωγές γνωρίζοντας, ότι αυτό θα σήμαινε λιγότερο χρόνο με την οικογένεια. Βλέπαμε ταινίες, βγάζαμε βόλτα τον σκύλο και μου έπαιρνε milkshake. Δεν ήταν τα αντικείμενα που είχαν σημασία, αλλά η συζήτηση και η στήριξη που μου έδινε. Με έκανε να νιώθω, ότι κάποιος απολαμβάνει την παρέα μου ή θέλει να ακούσει τις απόψεις μου και τα ενδιαφέροντά μου, όταν ένιωθα μοναξιά. Όλοι αυτοί οι ειδικοί λένε, ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να είναι φίλοι με τα παιδιά τους, αλλά ειλικρινά, εκείνος ήταν ο μόνος φίλος που είχα για χρόνια και ίσως να μην ζούσα τώρα, αν εκείνος δεν μου είχε δείξει τόσο ενδιαφέρον»
«Καμάρωναν για μας με κάθε τρόπο»
«Η μαμά μου μάς άφηνε γλυκά σημειώματα στα γεύματά μας. Όχι, κάθε μέρα, αλλά χαρακτηρστικά θυμάμαι το “Χαρούμενη Παρασκευή” ή “Καλή επιτυχία στον αγώνα σου σήμερα”. Συγκινούμαι, όταν τα φέρνω στο μυαλό μου»
«Ένα απλό πράγμα που έκανε ο μπαμπάς μου, όταν παρήγγελνε φαγητό, θα έδινε το όνομά μου για την παραγγελία. Ένιωθα τόσο ξεχωριστός με αυτό»
«Ήταν η ήρεμη δύναμη»
«Πήγαινα με τον μπαμπά μου στους αθλητικούς αγώνες. Δεν ήταν απαράιτητο να πρόκειται για επαγγελματικό πρωτάθλημα. Από τα 5 μου είχα δει άπειρα ματς μαζί του. Μετά τους αγώνες βγαίναμε με τους φίλους του, μου έπαιρνε ποπ κορν και στην επιστροφή προς το σπίτι μιλούσαμε για τον αγώνα. Με έκανε να νιώθω πως όχι απλά ήμουν ο γιος του, αλλά ένας φίλος που ήθελε να μιλήσει και να βγει β΄΄ολτα μαζί του. Τώρα κάνω το ίδιο με τα αγόρια μου. Δεν θεωρώ, ότι το σημαντικό ήταν οι αγώνες. Πηγαίναμε μαζί σε συναυλίες, κινηματογράφο, παίζαμε και απολαμβάναμε κάθε στιγμή μαζί Ήταν ένας υπέροχος τρόπος να δεθούμε και να μου δείξει την αγάπη του».
Αυτές τις πιο ήρεμες στιγμές οι γονείς δείχνουν τον τρόπο να χτίζονται οι σχέσεις και να καλλιεργείται η αγάπη για τον διπλανό μας. Αυτές οι ιστορίες αποδεικνύουν, ότι το να συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά στα ενδιαφέροντα και τις δραστηριότητες των ενηλίκων ή απλά να λαμβάνουν την προσοχή τους σε αυτά, διδάσκουν αξίες που οι λέξεις μόνες τους δεν μπορούν.
