Έρχονται τραπέζια γιορτινά, συναντήσεις με την οικογένεια, με φίλους και μαζί έρχονται και σχόλια που μπορεί να πληγώνουν.
Όπως εξηγεί η ψυχολόγος, Φρόσω Φωτεινάκη, ένα μικρό παιδί δεν έχει ακόμη φωνή και ο γονιός μπορεί να γίνει το ηχείο που βάζει ένα φρένο στις προσβολές.
Σταδιακά η φωνή αυτή εσωτερικεύεται και γίνεται πυξίδα για το όριο που χρειάζεται.
Τα παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας -και όχι μόνο- έχουν ανάγκη την προστατευτική φωνή του γονιού, που σταδιακά εσωτερικεύεται και γίνεται η δική τους φωνή.
Τα σχόλια που θίγουν το παιδί μας είναι σημαντικό να αναπλαισιώνεται με στόχο μία επικοινωνία που έχει θεμέλιο τον σεβασμό. Η οριοθέτηση αυτή δεν διέπεται από επιθετικότητα. Αντιθέτως, δηλώνει μία διάθεση καλής, υγιούς επικοινωνίας και φυσικά αποτελεί πρότυπο για το ίδιο το παιδί.
Μερικά παραδείγματα σχολίου – απάντησης του γονιού
-Μήπως να μην φας άλλο; Έχεις φάει πολύ!
– Η Κατερίνα γνωρίζει καλύτερα το σώμα της και πότε να σταματήσει το φαγηττό της. Ας την εμπιστευτούμε και ας εστιάσουμε στο δικό μας φαγητό.
-Πω, πω πάχυνες εσύ! Κοριτσάκι πράγμα! Πρέπει να προσέξεις!
– Το σώμα μας μάς ανήκει και κανένα σχόλιο δεν είναι αποδεκτό για αυτό. Η Χριστίνα θα αποφασίσει, τι θα κάνει με το σώμα της, της έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.
– Έλα εδώ βρε, να σου δώσω ένα φιλί.
– Βλέπω πως ο Γιώργος δεν σας πλησιάζει για το φιλί. Ίσως προτιμάει έναν άλλο τρόπο να χαιρετηθείτε. Μπορείτε να το συζητήσετε μαζί.
– Είναι ντροπαλή ε;
– Μικροί και μεγάλοι χρειαζόμαστε τον χρόνο μας με τους ανθρώπους και αυτό είναι σεβαστό.
Τα όρια των γονέων, εσωτερική φωνή του παιδιού
Η γονεϊκή φωνή των ορίων, η διεκδίκηση του σεβασμού, το σταμάτημα στις παραβιάσεις γίνονται σταδιακά το εσωτερικευμένο όριο του παιδιού μας.
Οι τοποθετήσεις μας αυτές ακολουθούνται από κουβέντες με το παιδί μας σχετικά με τις αξίες μας, τα σημαντικά στη φωλιά μας, εξοπλίζοντάς το με εργαλεία αυτοσεβασμού που θα ζουν μέσα του.
