Στα social media ξεπηδούν καθημερινά αμέτρητες φωτογραφίες.
Παιδιά που τσαλαβουτούν σε νεροτσουλήθρες, γελάνε μέχρι δακρύων ή καταβροχθίζουν ένα τεράστιο παγωτό. Όλα μοιάζουν τέλεια, μέχρι να διαβάσεις τη λεζάντα. Εκεί, αντί για γλύκα, έρχεται η ξινίλα: «Το ανεβάζω αυτό, σε περίπτωση που το παιδί μου πει μια μέρα στον θεραπευτή του ότι πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια». Ε, και κάπου εκεί το χαμόγελο παγώνει.
Οι φωτογραφίες δεν λένε την πλήρη αλήθεια
Οι φωτογραφίες απαθανατίζουν εκφράσες, όχι εμπειρίες. Ένα πιτσιρίκι μπορεί να χαμογελάει στο πιο τρελό παιχνίδι ενός λούνα παρκ και και λίγες ώρες μετά να τρέμει από τον θυμό του γονιού στο τραπέζι. Ένας έφηβος μπορεί να ποζάρει δίπλα στα ξαδέλφια του και, ταυτόχρονα, να νιώθει μόνος και αόρατος. Ένα reel μπορεί να δείχνει διασκεδαστικό∙ αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αντικατοπτρίζει ολόκληρο το καλοκαίρι, ούτε καν ολόκληρη την ημέρα. Όταν οι γονείς χρησσιμοποιούν τα φωτογραφικά στιγμιότυπα για να αποδείξουν, ότι η παιδική ηλικία είναι μαγική, κινδυνεύουν να ανταλλάξουν την πραγματική αποκατάσταση με μια επίπλαστη διαβεβαίωση.
Τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά; Δεν «μεταβολίζουν» την ασφάλεια μέα από τα reels. Νιώθουν ασφαλή, όταν είναι πραγματικά ασφαλή. Όταν οι γονείς τα κάνουν να νιώθουν ορατά, ότι ακούγονται, τα κατανοούν και τα υποστηρίζουν. Κι αυτό είναι δύσκολο να φανεί σε μία φωτογραφία.
Γιατί είναι τόσο δημοφιλές trend ανάμεσα στους γονείς;
Υπάρχει πολύ parent shaming και κριτική απέναντι στους γονείς, κάτι που μπορεί να τους κάνει να νιώθουν μονίμως κατηγορούμενοι. Η αποξένωση αυξάνεται και όλο αυτό μοιάζει σαν κατηγορία προς τους γονείς. Είναι λογικό κάποιος που νιώθει ότι δέχεται κριτική να θέλει να ετοιμάσει από νωρίς τα «αποδεικτικά στοιχεία» της υπεράσπισής του». Συν, ότι υπάρχει τόση πολλή πληροφορία στις μέρες μας. Γνωρίζουμε πώς η αυστηρή ή ασυνεπής ανατροφή μπορεί να βλάψει τη σύνδεση γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για την αναπτυξιακή νευροεπιστήμη και πώς ο εγκέφαλος χρειάζεται αυτές οι διαμορφωτικές σχέσεις να είναι υγιείς. Αυτή η γνώση μπορεί να είναι χρήσιμη, αλλά μπορεί να κάνει και τους καλούς γονείς να νιώθουν, ότι μία λάθος κίνηση μπορεί να βλάψει το παιδί τους για πάντα.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Τα social media μετατρέπουν τις αποχρώσεις σε κραυγαλέους τίτλους. Οι αλγόριθμοι επιβραβεύουν τα άκρα. Κάθε εβδομάδα εμφανίζονται και γίνονται viral απόλυτες δηλώσεις, όπως «τα αυτοκόλλητα είναι κακοποίηση παιδιών» ή «ο παιδικός σταθμός καταστρέφει ανεπανόρθωτα τον δεσμό προσκόλλησης». Κανένα από αυτά τα γενικευμένα συνθήματα δεν αντανακλά πραγματικά την επιστημονική έρευνα.
Αυτό που πετυχαίνουν όμως είναι να εκτοξεύουν ταυτόχρονα τόσο την αλληλεπίδραση όσο και το άγχος των γονιών. Αν η επιλογή σου να μάθεις στο παιδί να κοιμάται μόνο του, να χρησιμοποιήσεις έναν πίνακα με αυτοκόλλητα για να το βοηθήσεις να βουρτσίσει τα δόντια του ή να αφήσεις στην άκρη κάποιο «γονεϊκό σενάριο» παρουσιάζεται ως πιθανή κακοποίηση, είναι λογικό να νιώθεις ότι βάλλεσαι. Και όταν οι άνθρωποι αισθάνονται επίθεση, γίνονται αμυντικοί. Έτσι γεννιέται το «highlight reel» ως άλλοθι.
Τι πραγματικά χρειάζονται τα παιδιά μας
Τα παιδιά χρειάζεται να γνωρίζουν, ότι ανατρέφονται από κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι τα κάνουν να νιώθουν ασφαλή και σίγουρα, ορατά, που έχουν την ικανότητα να είναι οι ενήλικες που χρειάζονταιο. Μερικές φορές, αυτό σημαίνει, ότι οφείλουμε να παραβλέπουμε τις διαδικτυακές γονεϊκές συμβουλές και να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας. Σίγουρα, είναι δύσκολο για κάποιον που βιώνει τραύμα παιδικής ηλικίας, επειδή δεν θεωρούν εαυτούς σωστά παραδείγματα. Όμως, ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστούμε την αυτο-αμφισβήτηση είναι να δώσουμε μεγαλύτερη προσχή στα παιδιά μας΄.
Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα έγκυρα σημεία της κριτικής τους και να διαχειριζόμαστε τη δική μας αμυντικότητα. Αν πάρουμε μια απόφαση που δεν είναι δημοφιλής στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, αλλά ξέρουμε ότι στηρίζεται στις αξίες μας, δεν χρειαζόμαστε ούτε δικηγόρο υπεράσπισης ούτε αποδείξεις της καλοσύνης μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι τα παιδιά μας να ξέρουν ότι είμαστε πάντα διαθέσιμοι να τα ακούσουμε, να δείξουμε περιέργεια και να αλλάξουμε πράγματα αν χρειαστεί.
Το πραγματικό αρχείο που κρατούν
Οι παιδοψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι δεν «ελέγχουν» το feed μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακούν ε τις ιστορίες των παιδιών και τα βοηθούν να βγάλουν νόημα από αυτές.
Αν το παιδί σας καθίσει κάποτε μαζί σας και με έναν θεραπευτή και πει ότι κάποια κομμάτια της παιδικής του ηλικίας ήταν δύσκολα, η σωστή απάντηση δεν είναι να ανοίξετε μια συλλογή φωτογραφιών στο κινητό. Είναι να πείτε «Πες μου περισσότερα» και να κάνετε τη δύσκολη αλλά πολύτιμη δουλειά της αποκατάστασης.
Φυσικά, δημιουργήστε αναμνήσεις. Τραβήξτε φωτογραφίες. Μοιραστείτε μερικές. Απλώς μην αφήσετε μια έξυπνη λεζάντα να πάρει τη θέση αυτού που χρειάζεται περισσότερο το παιδί σας.
Πηγή: parents.com
