Όταν η content creator Emily Gross Bailey ανέβασε ένα σύντομο βίντεο, σχεδόν μισό εκατομμύριο θεατές την κατάλαβαν αμέσως.
Στο reel της απαριθμεί εκείνη την ατελείωτη λίστα που οι περισσότεροι γονείς αντιμετωπίζουν καθημερινά: δουλειά, φαγητό, ψώνια, καθάρισμα, κοινωνική ζωή, χρόνος για τον εαυτό μας — και κάπως, κάπου, ύπνος. Στο τέλος γελάει με απόλυτη απορία.
«I only have one child and a supportive husband», λέει, σταματώντας για μια στιγμή σαν να μην το πιστεύει ούτε η ίδια. «What the f… is going on? How are people doing it?»
Ήταν αστείο, ωμό και αληθινό ταυτόχρονα. Και γι’ αυτό ακριβώς άγγιξε τόσο βαθιά. Γιατί κάθε γονιός έχει νιώσει αυτό το παράξενο μείγμα εξάντλησης και θαυμασμού. Πώς τα κάνουμε όλα αυτά; Και — είμαστε όντως φτιαγμένοι για να τα προλαβαίνουμε όλα;
Τα σχόλια κάτω από το βίντεο έγιναν κάτι σαν συλλογικό «εξομολογητήριο»: χιούμορ, κούραση, τρυφερότητα και μια κοινή αλήθεια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κάθε σχόλιο και μια μικρή πληγή. Όλοι προσπαθούν, όλοι νιώθουν ότι κάπου υστερούν. Το νήμα δεν διάβαζε σαν τυπικό feed· έμοιαζε με ομάδα υποστήριξης.
Οι γονείς πάντα αντιμετώπιζαν κούραση . Όόμως στη σύγχρονη μητρότητα και πατρότητα το βάρος μοιάζει πιο μεγάλο. Οι προσδοκίες ανέβηκαν, οι δομές στήριξης μειώθηκαν. Οι οικογένειες ζουν συχνά μακριά, η φροντίδα παιδιών κοστίζει περισσότερο από ποτέ, η εργασία διεισδύει σε απογεύματα και Σαββατοκύριακα. Και την ίδια στιγμή, τα social media μάς δείχνουν σπίτια αψεγάδιαστα, ζωές τακτοποιημένες, χαμόγελα χωρίς κούραση.
Έρευνα στο Narra J περιγράφει αυτό το φαινόμενο ως «stress σύγκρισης»: όταν βλέπουμε μόνο τα highlights των άλλων, το μυαλό μας παραμορφώνει το «τι είναι φυσιολογικό». Και στις μητέρες αυτή η πίεση είναι ακόμα πιο έντονη: η ιδέα ότι ο «ισορροπημένος» ρόλος θα έπρεπε να είναι εύκολος.
Αυτό που είπε η Emily ήταν τόσο απλό και τόσο ανακουφιστικό: ότι μπορείς να αγαπάς βαθιά το παιδί σου και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι εξαντλημένη. Δεν είναι αντίφαση. Είναι η αλήθεια της σύγχρονης γονεϊκότητας.
Και το να τη λέμε φωναχτά, ίσως είναι το πρώτο βήμα για να αναπνεύσουμε λίγο πιο ελεύθερα.
