Όταν σε μια οικογένεια υπάρχουν δύο ή περισσότερα παιδιά, η ίδια ερώτηση επιστρέφει ξανά και ξανά.
Μέχρι πού φτάνει η ευθύνη του μεγαλύτερου παιδιού; Είναι «υποχρεωμένο» να προσέχει το μικρότερο ή μήπως αυτό το βάρος τού στερεί τη δική του παιδικότητα; Η ψυχολόγος και σύμβουλος ύπνου και γονέων, Μαρία Παραγιουδάκη, δίνει την πιο καθαρή και χρήσιμη απάντηση για όλους τους γονείς που έχουν βρεθεί σε αυτό το δίλημμα.
Όπως σημειώνει, η βοήθεια μέσα στην οικογένεια είναι όμορφη και σημαντική, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι το μεγαλύτερο παιδί θα αποκτήσει ρόλο φροντιστή.
Όταν φορτώνεται υπερβολικές ευθύνες:
- χάνει την πολύτιμη παιδικότητά του
- νιώθει άγχος, πίεση και φόβο μήπως κάνει λάθος ή δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες του γονέα.
- αναπτύσσει ενοχές, όταν θέλει χρόνο για τον εαυτό του.
- η σχέση του με τα αδέλφια του γίνεται ιεραρχική, όχι ισότιμη
Πώς επηρεάζει μετέπειτα την ενήλικη ζωή
Και στην ενήλικη ζωή αυτό συχνά μεταφράζεται σε:
- υπερβολικό αίσθημα ευθύνης
- δυσκολία να θέσει όρια ή να ζητήσει βοήθεια
- τάση να βάζει πάντα τους άλλους πάνω από τον εαυτό του
- αυξημένη πιθανότητα συναισθηματικής εξουθένωσης
Τι πρέπει να θυμούνται οι γονείς
Σύμφωνα με την ψυχολόγοι, θα πρέπει να θυμάστε ότι τα αδέλφια μπορούν να αγαπούν, να βοηθούν, να συνεργάζονται. Αλλά οι γονείς είναι οι ενήλικες της οικογένειας, οι μόνοι που πρέπει να έχουν την κεντρική ευθύνη.
Το μεγαλύτερο παιδί δεν μεγάλωσε ξαφνικά. Είναι ακόμη παιδί. Και είναι καθήκον του γονέα να το προστατεύει από ρόλους που δεν του ανήκουν. Η υγιής ανάπτυξη χτίζεται όταν κάθε παιδί έχει χώρο να παίξει, να εξελιχθεί, να κάνει λάθη, να απολαύσει την ηλικία του.
Κι αυτό είναι δώρο, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον του.
