Καθώς η κοινωνία γίνεται ολοένα και πιο περίεργη, τα παιδικά πάρτι είναι μία ευκαιρία να χτίσεις δεσμούς.
Ακόμη κι αν χρειάζεται 330 προσπάθειες να συζητήσεις με άλλους κουρασμένους γονείς.
Μία μαμά περιγράφει την εμπειρία της.
«Όταν το πρώτο μου παιδί έγινε ενός έτους κάλεσα περίπου 70 άτομα σε ένα μαγαζί για να το γιορτάσουμε. Υπήρχαν ποτά, φαγητά, μπαλόνια, τραγούδια. Ήταν μία γιορτή για μένα. Από τότε, τα γενέθλιά του, όμως, ήταν για εκείνο και τους φίλους του, αλλάζοντας τη φύση του πάρτι.
Σήμερα, έχοντας δύο παιδιά, τα παιδικά πάρτι γενεθλίων κυριαρχούν στο οικογενειακό μας πρόγραμμα. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένα σαββατοκύριακο που να μην ψάχνουμε για δώρο και αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω απόγνωση από τις κάρτες που πρέπει να γράφω.
Όταν φτάνουμε σε ένα πάρτι, αρχίζει το αδυσώπητο φαγοπότι. Θεωρώ τον εαυτό μου μάλλον χαλαρό σε αυτά τα θέματα, κι όμως ακόμα κι εγώ μπορώ να νιώσω τη φθορά των δοντιών από την άλλη άκρη του δωματίου. Το μόνο χειρότερο από αυτό είναι ένα «χωρίς ζάχαρη» πάρτι, που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί ποινικό αδίκημα.
Το πιο γαστρονομικά αξέχαστο παιδικό πάρτι στο οποίο έχω πάει είχε καρότσι καφέ για τους γονείς. Μάλλον δεν θα ξαναζήσω τέτοια χαρά όσο ζω.
Τα παιδικά πάρτι μού επιτρέπουν να παρατηρώ τις αλληλεπιδράσεις των παιδιών μου με άλλα παιδιά, σαν τον Ντέιβιντ Ατένμπορο με ευρυγώνιο φακό. Μια μορφή μανίας τα καταλαμβάνει μέχρι να εξαντληθούν και να συμφωνήσουν επιτέλους να τα μαζέψουμε και να φύγουμε.
Τι ελπίδα έχουν, όταν περιβάλλονται από αυτοσυνείδητους, κουρασμένους γονείς που προσπαθούν να κάνουν συζήτηση με την άνεση μιας εξέτασης Παπανικολάου; Πώς υποτίθεται ότι τα μικρά μαθαίνουν κοινωνικούς τρόπους, όταν τα πρότυπά τους προσπαθούν να κάνουν κουβεντούλα με γονείς που δεν ξεχωρίζουν ούτε από σαπούνι και που διακόπτουν τη μέση της πρότασης ουρλιάζοντας «Ωι!» για να λύσουν έναν καβγά ή να κατεβάσουν τα παιδιά τους από ένα δέντρο;
Υπάρχει μια γη της επαγγελίας, όπου μπορείς να αφήσεις τα παιδιά σε ένα πάρτι και να περάσεις την ώρα σου ήσυχα διαλογιζόμενος ή χαζεύοντας στο κινητό. Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, αλλά άλλοι γονείς λένε ότι υπάρχει, και ακούγεται σαν παράδεισος.
Οι απαιτήσεις των παιδιών μου για τα δικά τους πάρτι έχουν γίνει πιο δυνατές. Οι εποχές ενός brownie σε ταψί με ένα μόνο κερί δεν είναι πια αποδεκτές. Τώρα πρέπει να υπάρχει θέμα, να αντικατοπτρίζονται τα ενδιαφέροντά τους, να λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες τους για τη λίστα καλεσμένων και την (ατελείωτη) ποσότητα μπαλονιών.
Γιατί είναι θεραπευτικό
Και τώρα τα άλλα παιδιά μιλάνε κι αυτά. Κάνουν ερωτήσεις. Έχουν αιτήματα. Φαίνεται να τους διαφεύγει ότι πριν από λίγα χρόνια μεγάλωσα κυριολεκτικά έναν άνθρωπο από τη σάρκα μου και, παρότι δεν είμαι καθόλου φτιαγμένη γι’ αυτό, τον έφερα με επιτυχία σε αυτόν τον κόσμο. Παίρνω ελάχιστη αναγνώριση γι’ αυτό σε τέτοιες εκδηλώσεις. Το να το επισημαίνεις δεν εκτιμάται ιδιαίτερα από πεντάχρονα.
Αντί γι’ αυτό, τα παιδιά τρέχουν πανικόβλητα, δημιουργούν ένα περιβάλλον 80 ντεσιμπέλ και μπλέκουν σε περίπλοκες κόντρες που φουντώνουν και σβήνουν μέσα σε μια στιγμή. Αγνοούν ότι είναι κοιλιοκάκη, επινοούν νέα παιχνίδια, αναπόφευκτα αφήνουν κάποιον απ’ έξω, προσπαθούν να σβήσουν τα κεριά.
Μερικές φορές μάλιστα δίνουν και ανατροφοδότηση φαντάσου! Εγώ κάνω το καθήκον μου: φουσκώνω μπαλόνια μέχρι να ζαλιστώ, στρώνω ένα τραπέζι γεμάτο ζάχαρη, καθαρίζω πανικόβλητη, ανησυχώ ότι δεν θα έρθει κανείς, πανικοβάλλομαι όταν τελικά έρχονται. Κάνω 300 απόπειρες για συζήτηση, καμία από τις οποίες δεν ξεπερνά μερικές προτάσεις.
Παρά την αδυναμία μου να φιλοξενήσω με χάρη λίγα γλυκά παιδιά και ενήλικες, το γεγονός ότι τα παιδιά μου έζησαν άλλη μια χρονιά είναι θρίαμβος. Μεγαλώνουν, αλλάζουν, μένουν ίδια, κάνουν απορίες που σε μπερδεύουν, πάνε σχολείο, έχουν κομμάτια της ζωής τους στα οποία δεν συμμετέχω. Είναι τρομακτικό και αξίζει να γιορτάζεται.
Καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιο παράξενη, φιλτραρισμένη μέσα από τα κινητά μας και με το να μη γνωρίζουμε συχνά ούτε τους γείτονές μας , τα παιδικά πάρτι μπορούν να είναι μέρος της θεραπείας.
Χτίζουν σχέσεις στον πραγματικό κόσμο και οι φίλοι των παιδιών μας σε αυτές τις ηλικίες μπορεί να είναι μέρος της ζωής μας για πάντα. Κάθε επαφή είναι ένας νέος ή εν δυνάμει φίλος στη γειτονιά μας. Τι θα μπορούσε να είναι πιο κοινωνικό από το να γιορτάζουμε τα καθημερινά ορόσημα της ζωής;
Άλλωστε, το χειρότερο μέρος ενός πάρτι είναι να μη σε καλέσουν»
Πηγή: Guardian
