Οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι έστω και μία φορά έχουμε αναρωτηθεί επ’ αυτού.
«“Γιατί τα παιδιά των ξένων είναι τόσο ήσυχα και τα δικά μας κάνουν τόση φασαρία;” Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί ή ακούσει αυτή την ερώτηση; Είμαι σίγουρος πολλές. Σκέψου όμως κάτι, που πολλές φορές προσπερνάμε», εξηγεί ο δάσκαλος Μάριος Μάζαρης, σε βίντεο που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και συνεχίζει: «Πριν βιαστείς να κατηγορήσεις τα παιδιά ως κακομαθημένα και με έλλειψη παιδείας, σκέψου το εξής: Σε πολλές χώρες πολλά παιδιά έχουν ευκολότερη προσβαση στη φύση, κάνουν μαθήματα στη φύση, παίζουν, έχουν χειμερινές διακοπές, εαρινές, το ποτάμι, η θάλασσα, η φύση, τα δέντρα, το να σκαρφαλώνεις, να παίζεις, να χτίζεις, είναι μέρος της κουλτούρας τους, μέρος και του σχολείου πολλές φορές. Ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει το ανάποδο. Κλεισμένα τα παιδιά όλη μέρα, όλο το χρόνο σε δωμάτια, σε τάξεις χωρίς ερεθίσματα και μακριά από τη φύση».
«Κι όταν λοιπόν φτάνει το κλαοκαίρι και έρχονται μπροστά σε μία θάλασσα ,τι παθαίνουν; Αμόκ! Γιατί έρχονται κοντά στη φύση τους. Επομένως, αυτό που εσύ βλέπεις ως κακομαθημένα παιδιά ή παιδιά σε υστερία, μπορεί να είναι και παιδιά ελεύθερα. Μπροστά σε έναν κόσμο που τους έχει λείψει. Και ο ενθουσιασμός είναι μέρος του», κατέληξε ο κ. Μάζαρης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μία άποψη που έγινε viral και άνοιξε συζήτηση στο διαδίκτυο
Όπως ήταν αναμενόμενο, το βίντεο του Μάριου Μάζαρη έγινε viral με πάνω από 21.000 likes και άνοιξε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση στα σχόλια κάτω απο την ανάρτηση, με πολυποίκιλες φωνές, άλλες να συμφωνούν -εξ ολοκλήρου ή εν μέρει- και άλλες να εκφράζουν αντίθετη άποψη, βάσει και των δικών τους εμπειριών.
Ακολουθούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σχόλια:
«Καταπληκτική προσέγγιση δάσκαλε….Δεν το είχα σκεφτεί»
«Φταίει το περιβάλλον αλλά το κοινωνικό όχι το φυσικό. Τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές κι επίσης δεν έχουν όρια. Εμείς μέναμε μέσα στην φύση κι όλη μέρα έπαιζαν και ήταν αλιμπερτά αλλά ήταν τόσο ζωηρά που όταν πηγαίναμε κάπου μου ελεγαν: “σε διαμέρισμα μένετε; Διαφωνώ μαζί σου Μάριε εδω»
«Στην Ελβετία από το νηπιαγωγείο τα πάμε στη φύση για περπάτημα καθημερινά και τους μαθαίνουμε να την σέβονται μαζί με τα ζώα της , και να μην πετάνε σκουπίδια»
«Ό,τι πιο όμορφο έχω ακούσει τελευταία και πολύ εύστοχο να πω ως κάτοικος του εξωτερικού»
«Πόσες φορές το έχω αναρωτηθεί, καθώς μου κάνει εντύπωση ότι παιδιά Ελλήνων που μεγαλώνουν στο εξωτερικό πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο διαφορετικη συμπεριφορά από τα δικά μας. Αυτή την προσέγγιση δεν την είχα σκεφτεί….»
«Καλημέρα! Εγώ νομίζω ότι είναι καθαρά γονίδιο. Ζούμε στην Γερμανία, τα παιδιά μας ζούνε μέσα στην φύση, αλλά είναι έξαλλα τα άτιμα. Απλά τα απολαμβάνουμε, αλλά ζηλεύουμε και των Γερμανών τα παιδιά. Νομίζω ότι απλά τα μεγαλώνουν διαφορετικά από εμάς»
«Ακριβώς αυτό λέω πάντα!!! Είναι η μαμά μου από το Λουξεμβούργο και πραγματικά τα παιδιά εκεί είναι ήσυχα, μαθημενα με τρόπους όλα σωστά. Όμως όλα τα σπίτια έχουν κήπους! Όλα έχουν τραμπολινο και πισίνα παιδική, δέντρα, χώμα, μπάλες. Εκεί είναι το κλειδί. Χαίρομαι που κάποιος το είπε!»
«Πολύ όμορφο το θέμα και εύστοχη η παρατήρηση. Ζώντας εδώ και χρόνια στην Αυστραλία και μεγαλώνοντας 2 παιδιά μέσα σε ένα πολύ πληθωρικό πολιτισμικά μέρος του κόσμου, θα ήθελα να σημειώσω και μια άλλη πλευρά. Παρατηρώντας διαφορετικές κουλτούρες και τρόπους διαπαιδαγώγησης και ανατροφής παιδιών, αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν λαοί που φέρονται πολύ πιο σκληρά και αυστηρά στα παιδιά τους από μικρή ηλικία. Αφήνουν τα βρέφη να κλαίνε και να ηρεμήσουν μόνα τους, για να μην τους μάθουν στις αγκαλιές και για να ελέγχουν το ωράριο διατροφής τους. Κλείνουν παιδιά στα δωμάτια τους για τιμωρία ή για να κοιμούνται μόνα τους στο σκοτάδι. Δεν παρέχουν χρόνο ή υλικά αγαθά παρά μόνο εάν το παιδί είναι υπάκουο ή δώσει κάτι σε αντάλλαγμα. Και πολλές άλλες συμπεριφορές και πράξεις με σκοπό τα παιδιά να ακούν, να είναι φρόνιμα, να είναι στρατιωτάκια. Φυσικά και αυτό αποτελεί τραυματική εμπειρία και δημιουργεί ανασφάλειες και απωθημένα. Τα παιδιά μαθαίνουν να ανταγωνίζονται από μικρά για το πιο είναι καλύτερο γιατί θεωρούν ότι έτσι θα«ζουν». Εδω πας σε εστιατόριο και τα παιδιά κάθονται ακίνητα γιατί αλλιώς οι άλλοι θαμώνες σου κάνουν παρατήρηση ή σε κοιτούν με μισό μάτι. Τα παιδιά μας στην Ελλάδα είναι ζωντανά, δραστήρια και ελεύθερα. Μεγαλώνουν με αγάπη και ελευθερία. Μόνο εμείς λέμε: «παιδιά είναι, δεν πειράζει» εδώ θα πουν «μαζέψτε το παιδί σου» ή θα φροντίσουν να στο πουν με το βλέμμα και την στάση του σώματος. Καλό καλοκαίρι σε όλους! Όπως εμείς θέλουμε ένα διάλειμμα έτσι θέλουν και τα παιδιά μας»
«Εχω εστιατόριο σε νησί οπότε έχω να πω ότι είναι 100% λόγω γονιών και όχι λόγω εθνικότητας.Εχω δει ελληνόπουλα ήσυχα και αγγλακια που ενοχλούν και τσιρίζουν. Και τα ελληνόπουλα της επαρχίας μεγαλώνουν σε σπίτια με κήπο, χωράφια, θάλασσα δίπλα κλπ.Ειναι θέμα γονιών η υστερία»
«Στη Σουηδία συγκεκριμένα στο Μαλμο, έχω δει νηπιαγωγείο μέσα στη πόλη μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο, τα παιδια να κάνουν μάθημα έξω στο κρύο πάνω σε κορμους δέντρων, και μέσα μπαίνουν μόνο για τουαλέτα και φαγητό. Αν το έκαναν αυτό στην Ελλάδα, οι καλές μανουλες ,θα το έκλειναν σε μια βδομάδα, μη κρυώνουν τα βλαστάρια τους .Αν δεν είχαμε δική μας δουλειά εδώ,θα πήγαινα εκεί μόνο κ μόνο για τα σχολεία του»
«Θεωρώ ότι και εντός Ελλάδος οι προνομιούχοι δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να έρχονται σε επαφή με την φύση σε τακτά χρονικά διαστήματα έστω και με φροντιστές επί πληρωμή. Αντίθετα, οι λιγότερο προνομιούχοι, τόσο τόσο εξαντλημένοι από την εργασιακή και οικονομική εξαθλίωση που δεν έχουν το κουράγιο να βγάλουν έξω τα παιδιά τους και τα αφήνουν μπροστά σε οθόνες, μετά την φύλαξη σε παππούδες που και αυτοί κάνουν το ίδιο. Δεν είναι απλώς εθνικό θέμα διαπαιδαγώγησης. Πρόκειται για βαθιά ταξικό ζήτημα»
«Θα διαφωνήσω μαζί σας σήμερα. Τα παιδιά της Ελλάδας δεν είναι μόνο τα παιδιά των πόλεων. Τα παιδιά της Ελλάδας είναι επίσης τα παιδιά τις επαρχίας και εκεί τα παιδιά περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στη φύση, στην πλατεία, στην παραλία, με μεγάλη ελευθερία και ασφάλεια. Παίζουν κλέφτες και αστυνόμους, κρυφτό, κυνηγητό, φέρνουν τα παιχνίδια τους στην πλατεία και τα μοιράζονται με τα άλλα παιδάκια, κάνουν ποδήλατο. Όσο για την ερώτηση: Γιατί τα παιδιά των ξένων τουριστών είναι τόσο ήσυχα και τα δικά μας κάνουν τόση φασαρία;» Δεν την έχω σκεφτεί ποτέ! Αλλά αναρωτιέμαι: όταν μιλάμε για ξένους τουρίστες για ποιους μιλάμε; Για τους Βορειοευρωπαίους φαντάζομαι και όχι για τα παιδιά του νότου; Και τι σημαίνει τα παιδιά των ξένων τουριστών; Είναι δηλαδή μια ομοιογενής μάζα που είναι ήσυχη; Έχω ζήσει σε χώρες τις Βόρειας Ευρώπης ως παιδί, αλλά και με τα παιδιά μου, και έχω κουραστεί από μια κουλτούρα αλαζονείας, από μια ευρωκεντρική άποψη για το πώς να μεγαλώνουν τα παιδιά, από ανθρώπους που κοιτάζουν υποτιμητικά τους γονείς από τον νότο. Τα παιδιά πρέπει να τρέχουν, να παίζουν, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να είναι ελεύθερα γιατί μόλις μεγαλώσουν δεν μπορούν ποτέ ξανά να γίνουν παιδιά. Σήμερα το βράδυ θα πάω πάλι στην πλατεία μας να τα απολαύσω αυτά τα παιδάκια, να χαρώ με τον τρόπο που διαπραγματεύονται στο παιχνίδι, με το πως παίζουν μαζί οι διαφορετικές ηλικίες, και πολλά άλλα όμορφα»
«Εν μέρει συμφωνώ…μεγαλώνω ομως παιδια στο εξωτερικο με τις συνθηκες που περιγραφεις. Ειμαστε μια φασαριοζικη οικογένεια όπου κ να πάμε! Είναι στο αίμα μας κ στον τρόπο ίσως που μεγαλώνουμε/μεγαλώσαμε. Έχοντας φίλους από άλλες μεσογειακές χώρες, έχουν ακριβώς την ίδια άποψη. Η κόρη μου όταν παίζει με φίλους Έλληνες είναι τελείως διαφορετική από όταν παίζει με παιδιά από διαφορετικές κουλτούρες»
